Nga Keze Kozeta Zylo/

Vetë titulli i shfaqjes “Romancë në diktaturë” është tejet intrigues dhe të bën kurreshtar për të marrë pjesë dhe për ta ndjekur nga afër shfaqjen si dhe të ndjeshë në indet shpirërore të artit sidomos kur aktorët e arrijnë qëllimin artistikisht në skenë.

Ftesa nga z.Petrit Xhaferi i cili ishte dhe mbështetësi kryesor për ta shfaqur këtë komedi dhe për ta sjellë përpara publikut shqiptaro-amerikan ishte frymëzuese.

Aktori i humorit Erand Sojli i cili për shumë artdashës njihet për lojen e tij në shfaqjen “Portokalli” në Shqipëri, tashmë jeton në Amerikë e kishte ideuar bukur skenarin për të sjellë shfaqjen  ”Romancë në diktaturë”.  Aktorët si Erjeta Cufaj, Endri Shkoza, Randi Randy, me lojën e tyre aktoreske i rritën dhe më shumë notat e humorit nëpërjmet satirës therrëse, farsës, ironisë që shumë prej nesh qe ishim në sallë e kishin përjetuar sistemin e egër diktatorial dhe sigurisht mesazhet dhe karakteret i kuptonim dhe më mirë. Aktori dhe skenarisiti i shfafqjes Erand Sojli i cili ishte njëherazi dhe aktori kyresor solli profesionalisht nepermjet ironisë dramatike duke rritur ndjeshëm sensin e humorit, të qeshurat nëpërmjet historisë së hidhur të konceptuar me titullin “Romancë në diktaturë”.

Skenat komike si festimi i mjaft datave “historike” si 11 Janari, 8 Marsi, 1 Maji etj, sollën për spektatorin artdashës nëpërjmet zhanrit të humorit historinë e së kaluarës tëcilët dukeshin se shumë prej tyre e kishin përjetuar atë kohë dhe kishin marrë pjesë aktivisht në ato festa se ndryshe siç tha dhe vetë aktori mund të përfundoje në burg ose internim, po të ngrije kokë…

Shfaqja godiste nëpërmjet satirës, ndriçimit në harmoni me lojën dhe plastikës së fytyrës së aktorëve gjithë moralin e diktaturës çka të kujtonte Winston Churcill i cili ka thënë: “Dictators ride to and fro on tigers from which they dare not dismount. And the tigers are getting hungry, që përkthehet: Diktatorët kalojnë nëpër tigrat nga të cilët nuk guxojnë të zbresin. Dhe tigrat janë të uritur”.

Nëpërmjet antitezës dhe figurave të përzgjedhura satirike aktori Sojli solli Shqipërinë tonë që hidhte valle në gojën e ujkut dhe Amerikën “imperialiste” që donte të na “pushtonte” përgjithmonë…  Edhe amerikanët vazhdoi aktori e kanë pasur shumë të vështirë për të marrë vizat në Shqipëri për 50 vjet, ata kanë “vuajtur” shumë vazhdoi aktori.  Ishte kjo dalldi idioteske e funksionarëve të lartë të regjimit që arrinin mjeshtërisht nëpërmjet forcës brutale të fusnin një popull të tërë në sarkofagun e mortit dhe të hidhnin valle mbi kufoma me tru të shpëlarë…

Shpesh ngjyrat e errëta në skenë, fytyra e aktorëve brenda kornizës së ftohtë metalike së një TV të vetëm shqiptar, sjellin natyrshëm transfigurimin, kariktaturën e sistemit tejet imponues.

Shfaqja me aktorët solli një shoqëri të tërë në skenë, solli jetën tonë të konceptuar plot ironi dhe sarkazmë nën titullin “Romancë në diktaturë”. Aktorët humoristë të kujtonin komedianen dhe shkrimtaren e famshme amerikane Joan Rivers që fati si emigrante në Amerikë e solli ta ndiqnim direkt në ekranet televizive si prezantuese dhe si aktore prestigjioze në botë e cila ka thënë se:  “As comedians we are all laughing because life is so horrible. Life is so difficult, and I’ll cope with it by making jokes about absolutely everything qëpërkthehet si:  “Si komedian të gjithë qeshim sepse jeta është kaq e tmerrshme. Jeta është kaq e vështirë dhe unë do të përballoj atë duke bërë shaka për absolutisht gjithçka”.

Artdashësit shqiptaro amerikanë që shpresoj të jenë të shumtë në numër herën tjetër në shfaqjet e radhës, kaluan një mbrëmje të këndshme në këto ditë të nxehta korriku në Manhattan nëpërmjet shfaqjes “Romancë në diktaturë” të realizuar bukur nga aktorët shqiptarë të humorit.

-“Kuvendi i Republikës së Kosovës duhet të jetë faktori vendimtar për marrëveshjet në dialogun me Serbinë”, u theksua në  debatin e gjerë që po vijon edhe me replika, ndërkohë që ka edhe një propozim rezolute/

PRISHTINË, 30 Korrik 2018-Gazeta DIELLI-B.Jashari/ Kuvendi i Kosovës po zhvillon sot punimet e seancës plenare me vazhdimin e debatit parlamentar për dialogun me Serbinë, të nisur e të ndërprerë të enjten e javës së kaluar.

“Kuvendi i Republikës së Kosovës duhet të jetë faktori vendimtar për marrëveshjet në dialogun me Serbinë”, u theksua në  debatin e gjerë që po vijon edhe me replika, ndërkohë që ka edhe një propozim rezolute.

Ndërsa, para nisjes së debatit për dialogun, nuk kishte vota të mjaftueshme për asnjërin nga projektligjet në axhendë, pasi opozita edhe pse e pranishme në sallën e seancave plenare me mospjesëmarrje në votim shkaktonte mungesë kuorumi duke pretenduar të demonstrojë kështu se “maxhoranca nuk i ka numrat dhe ka mbetur pakicë”.

Lista Serbe me grup parlamentar prej 10 deputetësh në Kuvendin 120 anëtarësh nga fundi i marsit ka deklaruar largimin nga koalicioni qeverisës që kishte 62 deputetë, ndërsa tre ministrat e saj, një prej tyre edhe zëvendëskryeministër,  kanë thënë se janë “në dorëheqje” dhe nuk marrin pjesë në mbledhje të qeverisë së Kosovës, por ata vazhdojnë punën nëpër ministritë që udhëheqin.

Në axhendën e seancës plenare të Kuvendit të Kosovës për sot është edhe shqyrtimi i parë i tre projektligjeve – për mbrojtjen e të dhënave personale, për shqyrtimin dhe vërtetimin e pasurisë së  pajustifikueshme, si dhe projektligji për mbrojtjen e fëmijës.

 Seanca të enjten e 26 korrikut është ndërprerë pas njoftimit të kryesuesit për vdekjen e veprimtarit të shquar të çështjes kombëtare, Adem Demaçi, i cili u nderua edhe me tre ditë zie në Kosovë, ditën e premte, të shtunë dhe të diel, të shpallura nga Presidenti i Republikës.

The US president’s overture to talk with Iran’s President Hassan Rouhani was met by calls from Iran for the US to return to the 2015 nuclear deal. It follows escalating rhetoric and threats of war between the countries.

Nga Fritz RADOVANI/

27 GUSHT 1910: U LE SHEJTNESHA SHQIPTARE NANA  TEREZE/

1979,Me 10 Dhjetor, Nanë Tereza n’ Oslo, merr çmimin “Nobel” për Paqë./ 

Aty, Nana Tereze kërkoi korrigjimin e dokumentit, tue deklarue: “Nga gjaku dhe prejardhja jam Shqiptare, kam shtetësi Indjane, jam murgeshë Katolike. Nga prirja i përkas gjithë Botës. Në zemër i përkas plotësisht Jezusit!”

     M U E J   GUSHT  2 0 1 8:  K u j t o j m ë …/

• 2002: Presidenti Amerikan Bill Klinton tha: “Nanë Tereza, ishte e para Ajo, qё më bani ta due Kombin Shqiptar. Tashti unë ndihem shumё krenar, që plotsova njё detyrim moral ndaj Saj dhe ndaj vlerave tё Lirisё në Kosovë”.
• Miss MERY EDITH DURHAM (1863-1944); AJO KA THANËNË

GUSHT 1901:“SHQIPTARI PARA  SË  GJITHASH ASHT  SHQIPTAR !”

1909 Libri “High Albania” (Shqipnia e Epërme) asht ma e njohuna veper. Ky libër edhe sot asht një udhërrëfyes i kulturës dhe traditave të Malësorve të Shqipnisë Veriore.  Gusht 1901 erdhi nga Liqeni i Shkodres në qytetin e Rozafës. Vizitoi Keshtjellen dhe shkollat e Françeskanëve dhe Jezuitëve , kryesisht bibliotekat dhe muzeumet e tyne.

***

• 8 Gusht 1890 U le Don Jak BUSHATI, i mbytun në hetuesi Lezhë me 12 Shtator 1949…

2 Gusht 1918 U shugurue Meshtar At Bernardin Palaj O.F.M. (1894 – 1946)

1 Gusht 1922 U le në Grudë Don Pjeter  GRUDA. Tre muej para lirimit nga burgu mbas 15 vjetësh vuejtje vdes në kampin e Sarandës me 13 Janar 1989…

15 Gusht 1945 Pushkatohet Ndue PALI dhe Caf METI. Ndue Pali në fjalen e fundit tha:

• “Nuk më vjen keq që unë sot pushkatohem prej vllazënve të mij. Jam i lumtun që unë po vdes në tokën shqiptare pas pesë vjet vuejtjesh, që pata nga fashistët dhe nazistët.

Shqipnia rron edhe pa Ndue Palin!             Një fjalë dua t’ja drejtoj rinisë nacionaliste:

Punoni deri në vdekje për një Shqipni të lirë, indipëndente, me baza shoqnore moderne demokratike!         Rrnoftë Shqipnia e shqiptarëve! Të fala familjes. Prokuror Aranit Çela”

Gusht 1945 Nuk vonon vjen prap nëShkoder Sejfullah Maleshova i derguem nga Enver Hoxha, gjoja per me formue PartinëDemokristjane me At Gjon Shllakun, nje kurthëper pushkatimin e At Gjonit. At Mati Prennushi refuzon perfundimisht formimin e Partive politike nëShkoder… Refuzimi, At Gjonit i kushtoi me jeten e Tij.

20 Gusht 1945 Dosja 2026 Denohet At Geg Lumaj, At Dioniz Makaj, At Giacomo Gardin dhe At Gjergj Vata, t’ arrestuem ne Janar e Shkurt 1945.

Avokat Paulin Pali U le në Shkodër më 1916. Studimet e nalta për Jurisprudencë i kreu në Itali. U arrestua më 14 gusht të vitit 1946, për “veprimtari kundër pushtetit popullor” dhe për “tentativë arratisjeje për në Itali”. Më 14 janar 1948, në gjyqin ushtarak që u zhvillua në Shkodër, u dënua me vdekje, me pushkatim, dhe konfiskimin e pasurisë së luajtshme e të paluajtshme. Gjyqi kje i mbyllun dhe askush nuk i pau as nuk i ndigjoi kurrma!

25 Gusht 1948 Arrestohet Don Pashko MUZHANI (1915 – 1995) Dënohet me burg…

31 Gusht 1948 Arrestohet Imz. Gjergj HABERI (1874 – 1954) Vuejti 8 vjet nder kampe..

31 Gusht 1948 Arrestohet Don Lekë DREDHAJ (1898 – 1976) Dënohet me burg…

10 Gusht 1949 Vdes Don Luigj ZOJZI, (1885 – 1949) Student i shkelqyeshëm ne Vjenë.

22 Gusht 1950 Arrestohet Don Ndre LUFI (1888 – 1969) Nuk zbaton urdhnat e kryeministrit, tue transferue klerikët jo simbas urdhnit tij…Denohet 20 vjet burg.

15 Gusht 1956 Ceremonia zyrtare e bamjes Meshtar e At Gjergj Vates S.J.

• Gusht 1956 Vdiq në Pragë Don Loro CAKA Një luftar i perkushtuem i Lirisë.

17 Gusht 1966 vdes At Pashko PRELA (1877 – 1966) Me vendosmeni Atdhetare e Fetare.

• 16 gusht 1993 Vdiq At Aleks Baqli O.F.M. predikatar i njohun..Vuejti nder kampe…

***

• 1992;22 GushtPapa Gjon Pali II ban apelin per PaqënëBallkan.

2000;15 Gusht hapi Diten e RinisënëTor Vergata Romëme 2 miljon tërij nga Bota…

2001;Gusht 1: Papa Gjon Pali II  ban pritjen e 1000 në Vatikan.. Ka pritë mbi 17 miljon pelegrin,  38 vizita kryetar shtetesh, 738 takime me drejtues shtetesh, 246 kryeministra…

            Melbourne Gusht 2018.

Sipas bisedës me Z. Luan Hajdaraga, psikolog e politikan/

Nga XHEVAIR LLESHI/*

Mua më dukej se Luan Hajdaraga po bënte kohë që fliste me një njeri të padukshëm. Me shëndetin e vet (ashtu sindozot edhe unë!) të paskrupullt. Nuk ishte punë fantazie kjo, po një fakt i padryshueshëm që ia dinim mirë njëri-tjetrit, që kur, në një leksion psikologjie në vitin e largët 1982 e pyeta për raportin e interesave shpirtërore dhe ato materiale, dhe ai, si më pa thellë, bëri thjesht një përgjigje të nënkuptuar, por amá në vitet kur ishte ministër mbrojtjeje mbajti makinën në mes të rrugës dhe më tha: «A e more vesh se interesat shpirtërore dhe ato materiale shkojnë mjaft mirë me njëra-tjetrën?» Dhe po ashtu shtoi: «Unë jo e jo, po edhe ti besoj, nuk do të pranojmë kurrë të bëhemi profesorë! Dhe qeshi me një ngrohtësi të hatashme. Në hotel «Kontinental» ku rrinte zakonisht mëngjeseve të gjata merrej me shtypin si një diplomat i vërtetë, më tha se kjo puna e të shpallurit profesorderisa blihet e shitet dhe është kthyer në mall, më duket si vallëzim folklorik dhe balet modern i mbështetur në mo­tive popullore ku… malli shndërrohet në karakter. Atij malli ia kishin ngulur sytë gjithë ç’mbaheshin të ditur, madje duke u rrotulluar edhe me lëvizje të epshta, ndonëse të plogëta e ngashënjyese, duke ndjellë pjesët e bryllëta të femrës, që shkaktonin pse jo edhe një tundim mun­dues. Kjo është pamja e plotë e kësaj katastrofe intelektuale dhe po se po edhe kombëtare. Sepse, i dashur mik, ajka intelektuale e vendit na kish ardhur gjithnjë nga jashtë (në të gjithë shekujt, madje edhe sot!) dhe nuk i mbetej kohë të fëlliqej, të bëhej pis me tituj të blerë. Një turp i pakrahasueshëm! M’u bë se në shpirtin që i vlonte rrëqethej e fërgëllonte, duke rrënjuar fort dhe dukej që s’donte të shkulej, me gjithë ngulmin e hatashëm që i dukej sheshit…

Nuk di pse por atyre mëngjeseve kisha dëshirë të papërmbajtur për të qenë me të. Kryesisht ngaqë e ngacmoja fort për raportin midis politikës dhe psikologjisë, sepse, i thosha, ti je një psikolog i madh, që ato vite, kur, i lirë dhe krenar, bëheshenjëme motocikletën tënde rrugëve të Tiranës. Dhe ai ia shkrepte të qeshurës me vrull përplot rrufe e vetëtima finoshe, që ktheheshin në shkreptima tundëse të cilat i zbrazte dhe i shndërronte sërish aahtu si i pëlqente, në diçka fluturuese që sikur shtegtonte në erën e vet psikologjike, kur këtyre anëve gjallonin amazonat e shpirtit.

Në skenë (nuk e shikon?) rrokulliset malli i turpit, diploma, provime anglishteje, master, doktoratura dhe tema e CV profesoriale të blera dhe TUNDEN para hundës sime me zjarr dhe forcë dhe unë tëbëhemnjëme ta? Tmerr! Ç’katandije fenomenale, që të duket thjesht një lavdi e mjerë. Kurse unë do të jem i lumtur që ditën kur të lexohet në radio, televizione, gazeta e portale, CV ime e fundit, nuk do të thuhet kurrë që ai qenka «profesor», por amá s’mund të mos thonëqë ai ishte një psikolog i njohur, që ka shkruar këtë e këto vepra dhe sigurisht që ka qenë edhe politikan! Po, po, një njeri që nuk e bën pis veten me biografinë e punës, në profesion, nuk mund të fëliqet as në politikë. Mund të stërpikesh nga vetëtimat e saj, mund të jesh nën shiun e saj, mund të hash edhe drurët e saj frushullues, mund të ndodhesh edhe përballë shkallëve të saj të boshatisura, si edhe mund të mbetesh atje në mes të skenës, i vetmuar, ku duket se përvëlohesh nga zjarri i vetvetes dhe kjo dihet se bën përshtypje të skajshme te njerëzit, ndonëse mund të strukeshe diku dhe të lakmoje hiret e plota të natyrshme që të gjithë i dëshirojmë. M’u bë se atë çast u dëgjua një klithmë, një vuajtje që zbulonte një intimitet të ndrydhur, një flagrancë të turpshme! Ai sërish po qeshte me një ngrohtësi të rrallë…

Luan Hajdaraga më duket se po bënte kohë që fliste me një njeri të padukshëm. Me shëndetin e vet të papërfytyrueshëm në tepri, ashtu si edhe imi. Por ne ndoshta na bashkonte kjo fatkeqësi, veç ama brenda në shpirt përvëlonim nga idetë dhe zotërimet e pafundme. Kjo që po ndodhte me hatarat e vendit tonë, kësaj kështjelle të pamposhtur që nga socializmi komunist po kridhej keq e më keq në socializmin kapitalist, me të njëjtët njerëz veç me flamuj e ngjyra të tjera, s’mund të thoshe se kishe të bëje me pjellë fantazie, po me tmerre që përpinin njeriun dhe shndërroheshin papritur në karaktere. Shikoje mirë atë deputet, ai s’ka shkollë dhe tund diplomën, ai tjetri ka nxjerrë në tryezë emrin duke shtuar para «Prof. Dr.» kur s’ka bërë gjësendi, asnjë rresht të shkruar, dhe e tundin këtë, përfitojnë prej saj, vdesin pas efektit ngashënjyes të saj. Dhe për më keq u është mbushur mendja se janë njerëz të ditur! S’ke ç’thua më tepër! Qepe gojën dhe hesht! Është koha e… maskarenjve! Po perifrazoj njӕvarg të njohur. Pa t’i shohësh kur hidhen e shkunden me lëvizje të epshta, kur bë bëjnë isharete të plogëta dhe ngashënjyese…

Kam parë aq shumë prej tyre sa jam velur! Zoti më ndjeftë! Nuk ua heq të drejtën të marrin frymë. Edhe ti kështu mendon, të njoh, të lexoj, ta përpij ironinë, ndonëse në politikë kemi qëndrime të ndryshme. Ne, mik, kërkojmë pronën dheligjin! Kaq vetëm! Ka burra (edhe gra; në mos sot do të ketë nesër!) që t’i mbrojnë ato? Duket se ka, por heshtin. Burrat e vërtetë këtu duken. Shikoji, po, po, shikoji si kalamenden dhe rrëzohen në skenën e politikës (që është nga skenat më të bukura në botë!), si vijnë vërdallë këmbadoras dhe zvarriten drejt pushtetin, si kapen, jargaviten, luten symbyllur e syhapur, si ulen shesh, si këqyrin përplot buzëqeshje të bujshme, si ngrejnë sytë lart drejt shkreptimave, si fshihen brenda hijes së tyre para vetëtimave, rrufeve të tmerrshme, si puthin veten pa pasqyrë, si thërrasin nëpër atë batërdi, si vazhdojnë të duken (ç’lojë e fëlliqur!) të dashuruar, pastaj t’i shohësh (ç’komedi bajate!) si ngatërrohen keq me veten e tyre, pa lëre fare kur lëshohen me hare e babëzi deri në marrosje drejt coftinave që po t’i shihte Aleksandri i Madh do t’i lyente vetëm me zift e katran për t’i nxjerrë lakuriq rrugëve…

Shí këto çaste ndahesha me Të. E në këto kulme të krijimtarisë së tij ai u nda pren nesh të gjithëve. Por na la edhe duke medituar me fjalët e Tij, me qëndrimet kundër rrymӕs, nën qiellin e mrekullueshme të buzëqeshjes së Tij të bukur e të hijshme…

*Tiranë, më 31 korrik 2018, një ditë pas ikjes së Tij.

-Kuvendi i Kosovës mbyll sesionin pranveror, nuk kishte kuorum për propozimrezolutën pas debatit për dialogun me Serbinë/

-Shtyhet për në sesionin vjeshtor Mbledhja e  Komisionit Parlamentar për Punë të Jashtme, Diasporë dhe Investime Strategjike/

PRISHTINË, 31 Korrik 2018-Gazeta DIELLI-B.Jashari/ Lajmi më i ri, i ditës së sotme, nga Kuvendi i Kosovës, është ky: Mbledhja e  Komisionit për Punë të Jashtme, Diasporë dhe Investime Strategjike, e paraparë për sot, për shkak të përfundimit të sesionit pranveror, shtyhet  për t’u mbajtur në fillim të sesionit vjeshtor.

Kështu, Kuvendi i Kosovës nis sot pushimet verore, pasi në mbrëmjen e djeshme njoftoi mbylljen e sesionit pranveror pa përfunduar seancën plenare të vazhdimit të debatit parlamentar për dialogun me Serbinë, të nisur e të ndërprerë të enjten e javës së kaluar.

Pas debatit edhe me shumë replika, në seancën plenare të Kuvendit të Kosovës nuk kishte kuorum për votimin e prejektrezolutës për dialogun me Serbinë, që u paraqit mbrëmë nga grupi parlamentar i Partisë Social Demokrate, e paharmonizuar me grupet e tjera parlamentare.

Propozuesi nga kjo parti e re  shprehu gatishmëri për takim me grupet parlamentare të partive tjera që ta diskutojnë dhe ta plotësojnë propozimrezolutën para se ajo të hidhet në votim.

Zhvillime të tjera në Kuvendin e Kosovës rreth debatit dhe propozimrezolutës lidhur me dialogun me Serbinë priten në sesionin vjeshtor, ndërkohë që për në shtator është paralajmërur një takim i ri i presidentëve të dy shteteve në Bruksel, në procesin drejt normalizimit të marrëdhënive të udhëhequr nga Bashkimi Evropian.

-Kryeministri Haradinaj: Lidhja që bashkatdhetarët i bëjnë Kosovës me popujt ku jetojnë, gjëja më e çmuar/

PRISHTINË, 31 Korrik 2018-Gazeta DIELLI/ Kryeministri i Republikës së Kosovës, Ramush Haradinaj, sot ka takuar bashkatdhetarët që jetojnë dhe veprojnë në vende të ndryshme të Evropës, të cilët i falënderoi për kontributin e dhënë nëpër të gjitha etapat historike të shtetndërtimit të Kosovës.Kryeministri tha se në kohërat më të vështira të viteve ’90-ta, e gjithë Kosova ka jetuar prej tyre dhe çmoi lartë kontributin e dhënë nga diaspora për lirinë e vendit.

“Ndërtimin e lirisë, si një proces shumë i vështirë, ju e keni përkrahur, sidomos rimëkëmbjen e menjëhershme të pasluftës, kur Kosova ka qenë e shkatërruar dhe keni vazhduar ta përkrahni edhe më tutje”, tha kryeministri, duke veçuar anën financiare, si një gjë shumë të çmuar për Kosovën, e cila ka ndikuar në zhvillimin ekonomik të saj.Më tutje, kryeministri Haradinaj tha se gjëja më e çmuar është lidhja që bashkatdhetarët i bëjnë Kosovës me popujt ku jetojnë.

“Është me rëndësi me dërgu porosi të mira”, tha kryeministri Haradinaj, duke lutur bashkatdhetarët që këto lidhje me popujt e vendeve ku jetojnë, t’i forcojnë edhe më tutje, duke u bërë shtetas të mirë të atyre vendeve ku jetojnë.Duke përmendur faktin se Kosova është anëtare e shumë organizatave të ndryshme ndërkombëtare, qofshin ato sportive apo të fushave tjera, kryeministri Haradinaj tha se Kosova ka ende probleme që duhet t’i tejkalojë, por që po punon ngushtë me shtetet aleate të shtetndërtimit të saj.Kryeministri porositi bashkatdhetarët që të mos e harrojnë atdheun e tyre dhe ta ndihmojnë atë atje ku munden, duke premtuar që do të angazhohet në përmirësimin dhe zgjidhjen e shumë çështjeve që kanë të bëjnë me diasporën tonë dhe vendin.

“Tani është koha që ne po merremi me tema të mëdha, të cilat kanë mbetur pa u zgjidhur prej vitesh. Siç është tema e ambientit. Në shtator do ta pastrojmë në mënyrë gjeneralë Kosovën, Kosovën tonë, Kosovën tuaj, siç do të merremi edhe me shumë çështje që e preokupojnë diasporën, veçmas kartoni i gjelbër”, tha kryeministri Haradinaj.

Kryeministri Haradinaj zhvilloi bashkëbisedim me shumë prej përfaqësuesve nga diaspora, të cilët morën pjesë në pritjen e organizuar nga Zyra e Kryeministrit./b.j/

Nga Shefqet Kërcelli/Nuk ka qytetar durrsak ose vizitor të huaj, që gjatë kalimit në portin e Durrësit, mos ti ketë rënë në sy prania e katër hinkave të mëdha metalike ose shkurt sillosëve të grurit.

Të vendosur fillimisht në molin nr. 5 të portit, këto sillosë nëpërmjet grykave të tyre të stërmëdha, kanë shkarkuar me mijëra ton grurë apo drithëra të llojeve të ndryshme, por dhe ngarkesa të tjera rifuxho.

Tani keto konstruksione metalike solide janë vendosur në molin nr.2 të portit, ku vazhdojnë të shkarkojnë tonelata mallra rifuxho, duke i futur arkës së shtetit miliona e miliona $.

Po kush është ideuesi dhe projektuesi i këtyre pajisjeve dobiprurëse?

Ai është inxhinjeri i talentuar Shpëtim Prodani, që gjithë jetën e tij e kaloi mes projekteve, skicave e zbatimit të tyre në port e më gjerë. Ing.Shpëtimi lindi në Durrës më 2.11.1950. Mbasi kreu studimet në Fakultetin e Inxhinjerisë mekanike, Universiteti i Tiranës, {1969-1974}, në vitin 1975 filloi punë në portin e Durrësit, ku për vite me radhë punoi në disa sektorë si, oficina mekanike, byroja teknologjike, etj.

Në bashkëpunim me kolegë, por dhe individualisht, ka realizuar dhjetra projekte, është autor dhe bashkëautor në prodhimin e elektrovincave portualë, autor në projektimin e vincave stacionarë për mallrat e lëvizshme në port dhe stacione trenash, bashkëautor në projektimin e pontileve të ndryshëm në bregdetin e Jugut, etj.

Por një nga veprat e tij dobiprurëse për portin dhe ekonominë e vendit janë sillosët për shkarkimin e grurit, një vepër mbi 37 vjecare, që pamvarësisht agjentëve atmosferikë e shfrytëzimit maksimal po i qëndron kohës. Cilido nga ne sheh cdo ditë, se si këta sillosë mbushen me grurë dhe furnizojnë vendin dhe Ballkanin.

Por mjaft qytetarë, nuk e dinë se për këto vepra ka harxhuar netë pa gjumë, inxhinjeri Shpëtimi, sa në tavolinat e projektimeve, aq dhe në shtëpi.

Zonja Shpresa, bashkëshortja e inxhinjerit kujton atë kohë, kur punohej për këtë vepër, ku shpesh herë e ndihmonte dhe ajo për të detajuar këtë vepër inxhinjerike.

Për arësye se ishte djali i Gjeneral Muhamed Prodanit, veprat e tij nuk janë promovuar. Por, Shpëtimi s’ka nevojë për titujt dhe gradat e njerëzve dritë shkurtër, pasi mendja dhe shpatullat e tij i kanë dhënë vendit vepra të pavdekshme, të cilat flasin vetë, ashtu si disa shokë e kolegë të tij në Port, kantier e Flotë Tregëtare.

Inxhinjeri mëndjendritur Shpëtim Prodani punoi në port deri në vitin 1991, me disa ndërprerje kohore në Institutin e Studimeve dhe projektimeve në Ministrinë e Transportit.

Në vitet 1991-1993, punoi në parkun e eksportit si kryeinxhinjer. Pas kësaj, me iniciativën e tij u ngrit një nga kompanitë e para në fushën e spedicionit, Kompania “Dyrrahspeed ShPK”. Ashtu si në fushën e projektimit e zbatimit, dhe në fushën e biznesit, dolën në pah aftësitë e vecanta të Shpëtimit, të cilat shënun një histori suksesi.

Ndërkohë Ing.Shpëtimi është ndër themeluesit dhe aksioner i kompanisë së parë të sigurimeve “Sigma SH.A” dhe Bankës Popullore. Por, Inxhinjeri i punës, projekteve e sakrificave ndërroi jetë para kohe, më 4 janar të vitit 2004, duke mos shijuar punën dhe veprat e tij, të cilave ju kushtoi shumë vite jetë.

Gruaja e tij Ing.Shpresa, djali Jonadri që ecën në gjurmët e të jatit, vajzat Evisi e Lela, që jeton në SHBA, kanë të drejtë të krenohen me veprat e babës së tyre, inxhinjerit të papërkulur, që u përball ashtu si një kapiten anije me dallgët e jetës, duke mos ju dorëzuar kurrë atyre.

Por, ajo që duhet të theksojmë është se në cdo vend kapitalist, si në SHBA e gjetkë, pasuria ka burim pronën e familjes, të trashëguar brez pas brezi, dhe të drejtën e autorit për shpikjen e bërë.  Kujtojmë Fordin dikur, ose Microsoft, Google, Aple, etj. sot.

Nuk ta merr kush pronën dhe pasurinë intelektuale kollaj në shtetet e zhvilluara.

Po këtu ke ne cndodh?! Po të kishte shtet ligjor, familja e Inxhinjer Shpëtimit, duhet të ishte nga të parat familje milionere me djersën e ballit.

S’mjafton titulli “Qytetar Nderi” i Durrësit. por duhet të njihet dhe pronësia intelektuale e mjaft inxhinjerëve, montatorëve e novatorëve të vendit tonë, që i kanë dhënë të ardhura shtetit. Kështu fiunksionon kudo në botë.

Ndërsa tek ne është paradoks, njihet cdo lloj pronësie, por jo ajo intelektuale.

Shënim:Të zgjeruar jetën dhe veprën e Ing. Shpëtim Prodanit e gjeni tek “Antologjia e Detarisë Shqiptare”, vëllimi i II-të, faqe.375-377.

KORRESPONDENCE.- “ Peticioni Shqiptaro-Amerikan për Gjendjen e Shqiptarëve në Ballkan” drejtue Presidentit William J.Clinton- Shtëpia e Bardhë, Washington,D.C../

 Ridgefield, CT.- “Presidenti William J. Clinton Thekson Prioritetin Amerikan Ndaj Shqipërisë dhe Kosovës” ashtë titulli i gazetës ILLYRIAtë New York-ut me datën 20 gusht 1997. Ky shkrim i gazetës shqiptaro-amerikane u botue mbasi u ba publike korrespondenca me Shtëpinë e Bardhë për “problemin shqiptar, kryesisht Kosovën”…

Në muejin maj 1997, u themelue Këshilli Kombëtar Shqiptar-Amerikan (KKSHA) i motivuem nga keqësimi i gjendjes në hapësinen shqiptare të Ballkanit. Detyra kryesore e Këshillit (KKSHA) ka qenë ngritja e zanit të bashkësisë shqiptaro-amerikane në mbrojtje të interesave gjithëshqiptare në Ballkan. E rrezikueme nga dy fqinjtë, serbët në Veri dhe grekët në Jug, Republika e Shqipërisë mori tatëpjetën dhe ra në nji gjendje kaosi politik të rrezikshëm që shkatërroi strukturën shtetnore të vendit dhe rrezikoj nji luftë civile përfundimet e së cilës ishte e vështirë me u parapa. Flitej për nji “revoltë leniniste” në bashkëpunim me bandat e paligjëshme, nji kombinacion eksploziv….

Në Kosovë, urrejtja psikopatike serbe shkaktonte vrasje e shkatërrime të përditëshme me qellim dëbimin e popullsisë shqiptare nga ajo Krahinë dhe përvetësimin e Kosovës si tokë serbe njiherë e përgjithmonë.

Në Maqedoni, autoritetet qendrore maqedonase zbatojshin politikën e tyne raciste anti-shqiptare tue mohue edhe të drejtat ma fillestare të popullsisë shqiptare në atë republikë, nji grup kombëtar që përban ma shumë se 30 përqind të popullsisë së përgjithëshme të republikës. Ishte viti i mbrapshtë 1997 në vendin tonë! Shqipëria kishte nevojë për ndihmë!

Në Greqi, mohimi total i të drejtave të elementit autokton shqiptar në atë vend, banorë kryesorë të krahinës së Çamërisë, kryhej me paturpësinë ma të madhe. Edhe vizitat familjare të popullsisë çame në trojet stërgjyshore mbas dëbimit të dhunëshëm të viteve 1944-45 u këputën pa asnji spjegim. Vaji dhe lotët e viktimave çame  as ndigjohej as shihej nga bota e shurdher dhe e verbët. Çamët kishin nevojë për dritë! Në SHBA u ndez nji dritë!

Për këte qellim, KKSHA vendosi të dergojë nji Peticion dhe të kerkojë nji audiencë me Presidentin W.J.Clinton me shprehë qartas gjendjen kritike të krijueme për të gjithë shqiptarët në Ballkan; mënjifjalë versionin shqiptar të së vertetës! Nevoja për nji veprimtari të organizueme në sherbim të atdheut shqiptar u paraqit si nji domosdoshmëni kategorike.   Për këte qellim, dhe vetëm për këte qellim –e jo për rivalizim!- u themelue Këshilli Kombëtar Shqiptaro-Amerikan-The Albanian American National Council (KKSHA/NAAC) me qendër në Washington,D.C.

Me inisiativën e KKSHA, me datën 11 qershor 1997, Koalicioni i Shoqatave Shqiptaro Amerikane Fetare. Kulturale dhe Civike, i formuem për këte qellim, i drejtoi nji Peticion Presidentit të SHBA-s, W.J.Clinton, tue kerkue përkrahjen e Qeverisë Amerikane në zgjidhjen e drejtë dhe të shpejtë të problemit shqiptar, dhe veçanërisht atij kosovar, me njohjen e pavarësisë së Kosovës nga zgjedha shekullore serbe. Ma poshtë do të lexoni tekstin e plotë të Peticionit anglisht (përkthye shqip) dhe të firmuem nga “personi i autorizuem” nga të gjitha shoqatat, Dr. Sami Repishti, presidenti i parë i i Këshillit Kombëtar Shqiptaro-Amerikan (KKSHA). Me datën 8 gusht 1997, Dr.Repishti mori këte përgjegje me spjegimet e Presidentit Clinton (lexo ma poshtë).

Njikohësisht, nji Peticion i dytë i u drejtue Zonjës Madeleine K. Albright, Sekretare e Shtetit e SHBA-së, me tri kërkesa për Administratën Amerikane lidhun me Kosovën, të botueme në gazetën ILLYRIA (N.Y.) të datës 20 gusht 1997.

************

Teksti i përkthyem shqip i “Peticionit Repishti” drejtue Presidentit W.J.Clinton :

Nr. 1

“ Koalicioni i Shoqatave Shqiptaro-Amerikane Fetare, Kulturale dhe Civike

               1825 I Street N.W. Suite 400   Washington, D.C. 20006 *

                                               P E T I C I O N

I nderuemi William Jefferson Clinton

President i Shteteve të Bashkueme të Amerikës

Shtëpia e Bardhë

1600  Pennsylvania Avenue

Washington, D.C. 20500                        11 qershor 1997

    I nderuemi Z. President:

    Na, të nënshkruemët, qytetarë të Shteteve të Bashkueme të Amerikës me prejardhje shqiptare, dhe pjestarë të shoqatave fetare, kulturale dhe civike  shqiptaro-amerikane,i lutemi Qeverisë së Shteteve të Bashkueme të Amerikës të luaj nji rol ma aktiv në Shqipëri me qellim që të sjellin paqën, stabilitetin, dhe prosperitetin në atdheun e të parëve tonë.

     Koalicioni i jonë paraqet të gjithë seksionet e kombit shqiptar prej shtatë miljonë në Ballkan, nji rajon ku vetëm shqiptarët mbeten akoma nji popullsi etnike e ndame në republika të ndryshme;Shqipëria, Kosova, Serbia, Mali i Zi, Maqedonia dhe Greqia.

     Dy javë ma parë, në Holandë, ju deklaruet se asnji komb demokratik nuk do të përjashtohet nga bashkësia atlantike. Ky ashtë nji vision i madh për nji të ardhme të ndritun! Shqiptarët janë njeni nga popujt ma të vjetër të Europës. Megjithate, fryma e ndryshimeve që vjen sot mbi të gjithë kontinentin nuk e ka prekë këte vend. 

    Lutemi  na ndihmoni!

     Në Shqipëri, kaosi i fundit dhe mosstabilizimi i shkaktuem nga vështirësitë ekonomike dhe mungesa e eksperiencës në ndërtimin e institucioneve demokratike rrezikon jetën e 3- 4 milionë qytetarëve shqiptarë që jetojnë me frikë të vazhdueshme. Ata sot kërkojnë ndihmën tuej, dhe na nuk duhet të ju a mohojmë!

     Na jemi plotësisht të bindun se ashtë në interesin edhe të Shteteve të Bashkueme me luejtë nji rol ma aktiv për nji rregullim politik ma të qetë në Shqipëri, tue eliminue kështu nji element madhor të mosstabilitetit në atë vend.

     Në Kosovë, shumica e popullsisë prej afër dy miljonë shqiptarë vazhdon të jetë objekt sulmi për abuzim dhe mohim të të drejtave të tyne dhe lirive fillestare, siç janë e drejta e arsimit, sherbimet shëndetsore, siguria personale dhe punësimi objekte sulmi nga rregjimi diktatorial serb i S.Miloseviqit. Megjithëse vendi i jonë ka qenë në front të bashkësisë ndërkombëtare të kundërshtimit të rregjimit të shtypjes së Milosheviqit në Kosovë, nji rol ma vendimtar nga ana e Shteteve të Bashkueme ashtë pa dyshim i nevojshëm. Gjendja në Kosovë po keqësohet me shpejtësi, dhe mundësitë e nji shpërthimi rriten çdo ditë.

     Na jemi plotësisht të bindun se ashtë në interesin e Shteteve të Bashkueme me luejtë nji rol ma aktiv për rregullimin paqësor e politik në afrimin e shqiptarëve – pala e damtueme,- dhe rregjimit shtypës të Beogradit. Emnimi i nji ndermjetësi amerikan –si në Qipro- do të ishte shumë i efektshëm në eliminimin e mundësive që krijojnë mos-stabilizimin në atë zonë.

Në RFJ të Maqedonisë, numri i madh i shqiptarëve që jetojnë atje vuen nga mohimi i të drejtës për trajtim të barabartë, përfaqësim të barabartë dhe pjesëmarrje të barabartë në Administratën vendëse dhe qendrore. Megjithëse shqiptarët përbajnë ma shumë se nji të tretën e popullsisë së përgjithëshme, pjesëmarrja  e tyne në Administratë  ashtë minimale. Këto dy vitet e fundit, masa drastike qeveritare janë marrë me pengue zhvillimin e arsimit shqip për studentë shqiptarë; shembull: rasti  Universitetit privat i Tetovës.

      Na jemi plotësisht të bindun se ashtë në interesin e Shteteve të Bashkueme me ushtrue presionin e duhun pranë Qeverisë Maqedone të respektojë të drejtat e popullsisë shqiptare, ose të humbasë mbështetjen e Shteteve të Bashkueme.

Pakica shqiptare banojnë sot edhe në Serbi, Mal të Zi dhe Greqi, fati i të cilave ashtë lanë në duert e tri autoriteteve respektive. Në Serbi dhe në Mal te Zi, forcat politike lokale shqiptare përpiqen me vështirësi me veprue mbrenda sistemit politik të tanishëm, por ata gjinden para qendrimit mohues të shumicës, qellimi final i të cilëve ashtë asimilimi i tyne.

Në Greqi, pakica shqiptare gjindet përballë asgjasimit të plotë. Asnji libër shqip, mësues ose shkollë ashtë e lejueshme për arsimimin e fëmijve të pakicës së shtypun shqiptarë (të njohun si Çamë). Të gjitha përpjekjet e bame me thye këte shtypje asfiksuese kanë dështue, për arsyen e thjeshtë se autoritetet greke refuzojnë të njohin edhe prezencën fizike të kësaj pakice fatkeqe.

      Na jemi plotësisht të bindun se ashtë në interesin e Shteteve të Bashkueme me përdorë influencën e saj pranë Qeverisë Greke, tue theksue faktin se nji padrejtësi e këtill ashtë e papranueshme për bashkësinë ndërkombëtare, dhe nuk ashtë në interesin e marrëdhanjeve të mira në mes të dy vendeve fqinje.

Në këte angazhim të shtatë miljonë shqiptarëve në Ballkan dhe përpjekjesh me ba nji histori te re në vendet që ata banojnë, ata kërkojnë me marrë pjesë në ndertimin e nji bote të re, “nji rrjet global qellimesh, dhe ligjor”; ata kanë nevojë për ndihmën e Amerikës me gjetë rrugën ma të mirë me arrijtë këte pikësynim. Na shpresojmë se ky Komb i Madh Amerikan që jemi na sot, nuk do të shgënjej popujt që vuejnë.

Shqiptarët janë të lodhun nga tirania, paligjëshmënia dhe udhëheqsit që qellimisht anashkalojnë interesat e popullsisë. Megjithëse nuk ka nji hartë që tregon suksesin, ata shpresojnë në ndërtimin e nji shoqënie të re ku e drejta e jetës, lirisë dhe prosperitetit kuptohen si të verteta që nuk mund të mohohen. Ata duen të jenë “…pjesë e nji sistemi ndërkombëtar i bazuem në parimet demokratike që përfshijnë të gjithë”, ashu si e theksoi Sekretarja e Shtetit Madeleine K. Albright.

      Në këte përpjekje të tyne, shqiptarët meritojnë përkrahjen e plotë të Shteteve të Bashkueme dhe të bashkësisë ndërkombëtare.

Me respektin ma të plotë,

    Sami Repishti, Ph.D.   

    (firmë e autorizueme)

 Shoqatat pjesëmarrëse:

Albanian American Bektashi Monastery

Albanian American Roman Catholic Communities

Albanian American Islamic Center

Albanian Orthodox Archdiocese in America

Democratic League of Kosova in the United States

Foundation “Ded Gjo Luli”

Foundation “Plave –Gusinje”

National Albanian American Council (NAAC)

PanAlbanian Federation of America “VATRA”

Patriotic Association “Dibra”

*Adresa e “Koalicionit” ashtë ajo e Sekretarisë së Këshillit Kombëtar Shqiptaro-Amerikan, Ëashigton, D.C.

————————————–

Nr. 2

Përgjigjja e Presidentit W.J.Cliton:

 Shtëpia e Bardhë

                                            Washington

8 gusht 1997

Sami Repishti, Ph.D.

President

National Albanian American Council

Suite 400

1825  I Street, N.Ë.

Washington, D.C. 20006

I nderuemi Sami:

Ju falënderoj për letrën tuej të datës 11 qershor në lidhje me situatën e Shqiptarëve etnikë në Ballkan. Shqipëria ka arrijtë në nji pikë kritike gjatë rrugës saj drejt demokracisë, dhe qetësimi i kaosit që mbizotënon atje që nga mueji i marsit ashtë nji përparësi e politikës sonë të jashtëme.

Na mendojmë që ashtë me randësi me veprue së bashku si nji bashkësi ndërkombëtare; prandej, Administrata e ime po punon ngushtësisht me partnerët tonë Europianë, tue përfshi edhe Organizatën për Sigurimin dhe Bashkëpunimin në Europë, me ndihmue ringritjen e institucioneve demokratike dhe me përmirësue situatën e të gjithë Shqiptarëve. Shtetet e Bashkueme po përkrahin me ndihma  humanitare dhe kanë marrë vendim me kontribue menjiherë $1 miljon për organizatën e Kryqit të Kuq Ndërkombëtar, si dhe $2.5 miljonë për Programin Ushqim për Botën të OKB-së.

Administrata e ime ashtë njikohësisht e shqetësueme edhe për abuzimet e të  drejtave të njeriut, veçanërisht në lidhje me Kosovën. Shtetet e Bashkueme përkrahin përpjekjet e popullit të Kosovës me sigurue për vete respektin e të drejtave të njeriut me mjete paqësore dhe demokratike. Për këte qellim, këto kohët e fundit na kemi hapë Zyrën e Agjensisë së Informatave të Shteteve të Bashkueme, në Prishtinë. Pa ndërpremje na kemi kërkue nga Qeveria e Serbisë të pushojë politikën e saj shtypse, dhe kemi përsëritë shqetësimin tonë me autoritetet e Beogradit në nivelin ma të naltë. Respekti për të drejtat e njeriut në Kosovë ashtë nji element kyç i sanksioneve tona kundër Serbisë, dhe do të vazhdojë, deri sa të bahet nji përparim thelbësor Shtetet e Bashkueme nuk do të normalizojnë marrëdhanjet diplomatike me Beogradin. Për ma tepër, na do të vazhdojmë me kundërshtue anëtarsinë e Beogradit në institucionet ndërkombëtare.

Unë due të ju siguroj se Administrata e ime ashtë e angazhueme me punue për promovimin e të drejtave të të gjithë qytetarëve të Ballkanit, si dhe me vazhdue përpjekjet tona drejt nji zhvillimi të demokracisë, dhe rivendosjes së rendit publik në Shqipëri.

Edhe nji herë, ju falënderoj për interesimin tuej aktiv në këte problem me randësi.

Sinqerisht

Bill Clinton (firma)

——————————————————–

(Fotokopje  e origjinalit anglisht)

———————————————————–

Nr. 3

New York.- E merkurë, 20 Gusht 1997

Kryetari i Këshillit Kombëtar Shqiptaro-Amerikan, prof. Sami Repishti, në një letër që i dergon Sekretares së Shtetit, Madeleine K. Albright, në prak të takimit të saj me presidentin e Republikës së Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova, parashtron tri kerkesa-opsione që do të duhej t’i shqyrtonte Administrata amerikane me qellim të gjetjes së mënyrës për zgjidhjen e çeshtjes së Kosovës:

• Qeveria e Shteteve të Bashkuara të emërojë një të derguar të posaçëm që do të mundësonte një takim midis përfaqësuesve shqiptarë dhe serbë, me qellim të ndërmjetësimit për një zgjidhje të pranueshme për të dy palët. Në gjetjen e këtij ekuilibri, prestigji i Qeverisë së Shteteve të Bashkuara është i pazevendsueshëm
• Qeveria e Shteteve të Bashkuara të marrë inisiativën për mbajtjen e një Konference Ndërkombëtare mbi Kosovën, në të cilën problemi i Kosovës do të kishte një trajtim të drejtë si parakusht për një zgjidhje të pranueshme përtë dy palët.
• Po qe se “taktikat” e bashkëpunimit vazhdojnë nga ana e Serbisë, atëherë kërkojmë nga Qeveria e Shteteve të Bashkuara dhe nga bashkësia ndërkombëtare që të njohin Republikën e Kosovës si një Shtet Sovran, kufinjtë e të cilit do të jenë të pacenueshëm, dhe se kjo Republikë do të pranohej si anëtare e Organizatës së Kombeve të Bashkuara.

Politika paqësore e Dr. Ibrahim Rugovës është nji garanci e qellimit paqësor të shqiptarëve, se do të jenë loajalë ndaj bashkësisë ndërkombëtare.

Këshilli Kombëtar Shqiptaro Amerikan është formuar një vit më parë me qellim të avancimit të çeshtjes shqiptare në Washington,D.C. dhe të informimit të Administratës, anëtarëve të Kongresit dhe politikanëve amerikanë për problemet gjithëshqiptare. (Gazeta Illyria, New York)

—————————————————————————————————-

(Botohet për herë të parë)

Nga Astrit Lulushi/

‘Vet’ është tkurrje figurative e veterinarit, që filloi të përdorej në mesin e shekullit të 17-të. Veterinerët ato kohëra, por edhe sot, trajtonin edhe njerëz. Forma e fjalës, që do të thotë “trajtim i një kafshe”, erdhi disa dekada më vonë. Sipas tjalorit anglisht të Oxfordit, përdorimi më i hershëm i fjalës ‘vetting’ i përket vitit 1891 – dhe përdorej kryesisht në kontekst të kalërimit. (Ai e verifikoi kalin para garës”, ose “duhet ta verifikosh atë kalë para se të garojë”, etj.) Në fillim të viteve 1900, ‘vetting’ filloi të përdorej si sinonim për “vlerësim”, veçanërisht në kontekstin e kërkimit të gabimeve. Një personazh i Rudyard Kipling thotë për një batalion ushtarësh – Kjo është turma jonë … Ata janë verifikuar (vetted), dhe tani po i shpërndajnë nëpër postet e tyre. Përmes dekadave të fillimit të shekullit të 20-të, fjala ‘vetting’ ishte kryesisht një britanizëm dhe u bë mjaft e përhapur gjatë viteve 1930, veçanërisht për të treguar ekzaminimin e kandidatëve për pozita ushtarake, si dhe inspektimin e dorëshkrimeve ose fjalimeve para se të bëheshin publike. Gjatë dy dekadave të ardhshme, shprehja ‘vetting’ kaloi Atlantikun, duke mbërritur në Amerikë. Revista Time në Nju Jork e përdori fjalën ‘vetting’ për ‘verifikim’ për herë të parë në vitin 1945, por vetëm në kontekstin e një  citimi nga libri “The Anatomy of Courage”. Pastaj po kjo revistë më 1959 e përdori fjalën ‘vetting’ në një artikull mbi zgjedhjen e një drejtori të ri për Filarmoninë e Los Anxhelosit,

‘Vetting’ shfaqet edhe një herë në vitet 1960,  dhe pastaj disa herë në vitet 1980. Gazetari William Safire fillimisht u përpoq t’i bëjë një ‘vetting’ kolonës së tij “On Language” në vitin 1980. Në përgjigje të një ankese të një lexuesi se revista “Newsweek” e kishte përdorur fjalën ‘vetting’ dy herë brenda dy javësh, Safire vuri në dukje se disa fjalorë e kanë atë dhe se britanizmi është në modë në përdorim në Amerikë sot. Ai i kushtoi një kolonë të dytë kësaj fjale në vitin 1993, duke thënë se shprehja është e saktë për përdorim në anglishten e Amerikës. Që nga ajo kohë, gazeta New York Times filloi ta përdorte shprehjen më shpesh, veçanërisht në lidhje me të emëruarit e presidentit të atëhershëm Bill Klinton për poste publike,  të cilëve u duhej të kalonin në një proces ‘vetting’ a verifikimi.

Me dashje ose jo, Shqipëria sot është përfshirë nga një  ‘vetting’. Pas gati 30 vjetësh vëzhgimi e ndihma, Perëndimi më në fund vendosi se me sistemin e korruptuar juridik, vendi nuk del dot nga bataku ku ka rrënë. Kërkesa është e hapur; duhen njerëz të përshtatshëm, të përkushtuar për të bërë më shumë se po bëjnë tani, dhe të vjedhin aspak. Duhen njerëz që ta kuptojnë drejtësinë ashtu siç është, e drejtë, sepse nëse nuk janë shumë të mëdhenj për vendin që zënë, ata janë shumë të vegjël për ‘të, dhe duhet të ikin.

KA NDERRUAR JETE NE MICHIGAN LLESH LUKETE GRISHAJ/

Familja Grishaj lajmeron se miqte, te afermit, Komunitetin se  Llesh Lukete Grishaj nderroi jete ne moshen 85 vjecare,me 1 Gusht 2018,ne Shelby Township,Michigan.Djali Franzi me familje dhe me djemte e axhave qesin hatrin te enjten me date 2 Gusht ne Wujek Calcaterra 25 Mile Van Dyke prej ores 2-9.Mesha e Drites do mbahet diten e Premte, me date 3 Gusht ne 10 am ne Kishen Katolike Shqiptare te Shen Palit.Ceremonia e varrimit do jete pas meshes ne Resurrection cemetery 17 Mile Garfield.

PS:Llesh Grishaj eshte babai i Vatranit Franz Grishaj dhe xhaxhai i Alfons Grishaj

*Federata Panshqiptare e Amerikes VATRA dhe Gazeta “DIELLI” i percjellin ngushellimet me te thella Familjes Grishaj.

NGA FASLLI HALITI/

   Viz. S.kamberi «Artist i Popullit»________________________________

Të paskan tmerruar ata lushnjarët. Ç’duan të thonë ata me këtë “sa pa qenë tepër vonë”? Domethënë sa pa të fut në burg. Më tha Ramiz Alia, sapo u futa në zyrën e tij në KQ________________________________

TAKIMI ME RAMIZ ALINË PËR KRITIKËN E 10 GJIMNAZISTËVE KUNDËR POEMËS  «DIELLI DHE RRËKERAT»

Kërkova të takohesha me shokun Ramiz Alia që ishte sekretar i Komitetit Qendror për ideologjinë.

Pas dy-tre kërkesash u takova me të.

Ilo Kodra më tregoi zyrën e shokut Ramiz. Trokita dhe u futa.

Në zyrë ishte shoku Ramiz dhe Hamit Beqja. Me të më parë shoku Ramiz shprehu habinë:

-Ti qenkë Faslli Haliti?

Unë të përfytyroja më të moshuar. Ti qenke i ri.

Unë atëhere isha 37 vjeç.

Hamit Beqja më tha të hiqja pardesynë mbasi zyra ishte e ngrohtë. Unë nuk e hoqa pardesynë, pasi xhaketën e kisha të vjetër. Ai më thotë përsëri:

-Po hiqe xhaketën se bën ngrohtë.

-Mirë e kam – i them.

-Po hiqe – më thotë.

-S’ka gjë se mirë e kam – i them.

Ndërhyri shoku Ramiz:

-Lere Hamit, lere, se myzeqarët edhe në mes të korrikut rrinë me fanela leshi.

U ula.

Hamit Beqjen e kisha përballë. Në krye të tavolinës në formë T-je qëndronte shoku Ramiz.

Në fillim biseduam për gjëra të zakonshme. Më pyeti për familjen. Mua më ishte tharë buza nga emocionet. Gjatë bisedës buza po më lëngëzohej. Më thotë:

-Ka diell Myzeqeja?

-Ka, si s’ka – i them.

-Të paskan tmerruar ata lushnjarët. Ç’duan të thonë ata me këtë “sa pa qenë tepër vonë”? Domethënë sa pa të fut në burg?

Pastaj shtoi me seriozitet.

-Mirë, mirë. Ne nuk jemi dakord me atë pjesë të kritikës që të bëhet në planin politik e personal. Për këtë do t’u heqim vërejtje atyre shokëve të gazetës “Shkëndija” dhe atij shokut të Komitetit të Partisë që përgjigjet për gazetën. Kritika që të bëhet për poemën qëndron, është e drejtë.

Ndërkaq shoku Ramiz nxjerr nga sirtari i tavolinës së tij, gazetën “Zëri i Rinisë ku ishte botuar poema dhe gazetën “Shkëndija” ku ishte botuar kritika e 10-të gjimnazistëve.

Më thotë:

-A bëjmë një diskutim krijues?

-E bëjmë – i them.

Diskutuam për poemën dhe kritikën.

Në kritikë thuhej se unë bëja thirrje me qitje të largët për përmbysjen e pushtetit popullor. Kjo ishte insinuata në planin politik. Në kritik thuhej gjithashtu se unë kërkoja vilë, kjo ishte insinuata në planin personal.

Kishte dhe insinuata të tjera. Kritika ishte vepër e përbashkët e H. Ç. Dhe e Razi Brahimit. Ndihmesë të madhe në përpilimin e saj kish dhënë padyshim edhe Gazmend Kongoli, konformisti, shkrimtari mediokër, Demka i sekretarit të Komitetit të Partisë, servili i

e prorëve, pederasti i demaskuar publikisht.

Më pyeti shoku Ramiz:

-Ky titull “Dielli dhe rrëkerat” mos ta kujton pak atë thënien “uji nga lart vjen i kulluar, por turbullohet rrugës?”

-I jam ruajtur kësaj. E dija që këtë e ka kritikuar shoku Enver – i them shokut Ramiz.

-Këtë s’kishe se si të mos e dije ti – më thotë shoku Ramiz.

Në të vërtet unë s’e dija që Enver Hoxha e kishte kritikuar, por ma bëri të ditur poeti Fatos Arapi, kur unë i dhashë poemën ta lexonte për të dhënë ndonjë mendim ose sugjerim. Dhe ai më sugjeroi që titullin e poemës ta ndryshoja, t’i vija një titull tjetër, sepse shprehjen se uji nga lart vjen i kulluar, por e turbullojnë rrugës të cilën e kishin thënë klerikët në gjyq dhe, Enver Hoxha me ta mësuar, e kishte kritikuar thënie e tyre. Atëherë i hoqa poemës titullin «Burimi dhe rrëkerat»dhe i vura titullin «Dielli dhe rrëkerat». 

Pastaj shoku Ramiz më tha:

-Ti Faslli, kap tema të mprehta dhe bën mirë. Më kanë pëlqyer disa poezi të tuat në revistën “Nëntori”. Vetëm duhet të kesh një gjë parasysh. Duhet që këto tema të mprehta të trajtohen saktë nga nga ana ideologjike. Kritika të integrohet, të shkrihet në gjithë poezinë. Nuk duhet që një strofë të jetë pozitive dhe tjetra negative. Pozitivja dhe negativja të shkrihen në një, në tërë poezinë.

Ndërhyn Hamit Beqja:

-Lenini ka thënë se « jeta ka tmerret e veta. Po u more me këto tmerre, tmerron dhe të tjerët veten edhe ».

-Stalini, pasi kish lexuar poemën «Bataku» të Demian Biedni e cila merrej me anët e errëta të jetës i tha ati se ai kishte rënë vetë në batak.

-I ditke mirë këto, më thotë Shoku Rmiz! Pra duhet të jesh më i saktë ideologjikisht. Me këtë nuk dua të them që t’i hedhësh verës ujë, domethën të mos e zbusja kritikën.

Kjo shprehje më dha zemër. Edhe habija e Ramiz Alisë se unë i dija mirë vërejtjet që i bëheshin Demjan Bjednit nga Komiteti Qëndror i PKBS, personalisht nga Stalini, tek i cili poeti ankohej se i bëheshin kritika tendencioze, më dha zemër. Fillova të bisedoj më lirshëm, më me guxim. Ramiz Alia m’u duk shumë i komportueshëm, shoqëror, gati liberal. Me të mund të bisedoje gjërë dhe thellë. Ndjehej shpirti tolerant i tij. Me mendje krahasova pritjen që më bëri Rrap Gjermeni, me pritjen që po më bënte Ramiz Alia. Ku njëri, ku tjetri.

-Edhe një gjë të kesh parasysh, – më thotë Ramiz Alia. – Partinë nuk duhet ta fetishizomë, apo jo?

-S’e kam fetishizuar – i them – ja e kam konkretizuar:

“Partia dhe Enveri kanë vënë dorën aty ku pikon” i lexova gjithë strofën. Më thotë me seriozitet:

-Që ti je një poet i talentuar, kjo s’ka diskutim.

Më bëri përshtypje ky vlerësim i Ramiz Alisë. Edhe më erdhi mirë, por edhe se si m’u duk, sikur…

Tani pas 17 vjetësh më duket sikur unë e  politizova bisedën. Nuk e di në se kam të drejtë, por kështu m’u duk.

Ramiz Alia kishte folur mirë për disa poezi të miat, sidomos për ciklin e nëntorit të vitit 1971 dhe të vitit 1972.

I pari përshtypjet e Ramiz Alisë, m’i tha Dritëro Agolli në prani të Nirvanës, gruas sime duke ecur drejt Radio Tiranës, ku Dritëroi po shkonte për të dhënë një intervistë. Dritëroi më tha se për poezitë e mia atij i kishte folur Ramiz Alia, se i kishte vlerësuar ato. Atë ditë Dritëroi më foli me entuziazëm për krijimtarinë time. Këtë vlerësim të Dritëroit unë e mora si diçka etike. Meqë unë isha me gruan, ai në sytë e saj, më foli me superlativa  për poezitë.

Edhe Kadareja pasi lexoi kritikën për poemën më tha se:poema është në rregull, se për të i kishte folur mirë Ramiz Alia, kur kishte shkuar në shtëpinë e tij që ta uronte për lindjen e vajzës, Besianës. Në bisedë e sipër për letërsinë, ra fjala për poetët e rinj. Ramiz Alia, më pyeti për ty nëse të njihja apo jo. I thashë se e njoh, se jam kujdesur për botimin e librit të parë «Sot».   Dhe ja tani shoku Ramiz më foli vetë direkt për poezitë e botuar në revistën «Nëntori».

Xhevahir Spahiu gjithashtu, më tha atëherë se për këto poezi të revistës  «Nëntori», kryeredaktori i «Zërit të popullit», Dashnor Mamaqi, kishte folur me entuziazëm para gazetarëve të Zërit…

Kjo poezi na duhet, iu tha Mamaqi gazetarëve.

Në fund të takimit shoku Ramiz më tha:

-Pra jemi dakort me kritikën që të bëhet në planin ideologjik, por nuk jemi dakort me kritikën që të bëhet në planin politik e personal. E kupton?

-E kuptoj – i them.

Takohemi. Më rrok në qafë. U ndam . Dola nga zyra. Poshtë në korridor më priste Kiço Blushi, i cili më shoqëroi gjatë gjithë peripecisë.

Një diçka.

Kiço Blushi insistoi dhe më nxiti që unë ta ngrija zërin kundër asaj kritike ultra denigruese. Bile i vinte inat që unë nguroja të takohesha me shokun Ramiz. Një nga arsyet që guxova të takohem me Ramiz Alinë ishte edhe nxitja e Kiço Blushit. Por nxitja më e madhe qe çasti kur Kiço më tha:

-Bisedoja një ditë me Ismail Kadarenë për punën tënde Faslli. Ismaili më thotë:

-More Kiço, pse është tulatur kaq shumë Faslliu, sikur të ketë ndonjë grup dhe ai të jetë kryetari i tyre.

I them Kiços duke qeshur:

-Si, si? Unë grup? Vërtetë kështu tha Ismaili?

-Po. Kështu tha. – Të betohem.

Të nesërmen kërkova takim me shokun Ramiz.

Ecja dhe mendoja. Para sysh më kalonin të gjitha telashet.

Pas leximit të kritikës së pashembullt që mund të ishte bërë për ndonjë krijues.

Kadare më thotë, mos u mërzit o Faslli Haliti. Mjafton të mos ia kemi me hile Partisë.M’u duk mjaft e sinqertë, inkurajuese kjo thënie e tij dhe me një formulim  që tregonte afërsi shoku, vëllai, madje. Sapo dola nga Komiteti Qëndror, bëra një copë rruge me Kiço Blushin.

-Hë, – më thotë, si vajti takimi.

-Shumë mirë, – i them, – shumë mirë.

Ecëm gjer te sheshi i Skënderbej. Aty u ndava me Kiçon.

Afër Lidhjes së Shkrimtarëve, përballë Kinema “Republika” takoj Ismail Kadarenë. Ishte me Luan Qafëzezin.

Hë, më tha, u takove me shokun Ramiz? U takova, i thashë. Si të priti? Shumë mirë, i them. Ç’të tha?  Më pyeti se mos titulli i poemës të kujton pak atë thënien se uji nga lart vjen i kulluar por turbullohet rrugës?

Kjo është e vërtetë, tha Kadare, pavarësisht se këta snuk duan ta pranojnë…

Unë u habita që Ismaili foli kështu në sytë e Luan Qafëzezit.

Po tjetër, më pyeti Ismaili. Tjetër, më tha, se nuk ka dyshim që ti je një poet i talentuar. Por të duhet të shprehesh më qartë kur trajton tema të guximshme, siç është lufta kundër shfaqeve të burokracisë apo kur kritikon kuadro të nomenklaturës…

-Po për Razi Brahimin të pyeti. Më pyeti, si s’më pyeti.

U habita që shoku Ramiz më pyeti për Raziun e zi, Gazmend Kongolin dhe për Hasanin, konatin e zëvendës ministrit të Ministrisë së Punëve të Brendshme.

Ç’kanë këta me ty?, më pyeti. Nuk e kuptoj, i them.

Po me Ismailin ç’kanë? Razi Brahimi e ka inatin me Ismail Kadarenë. Pse ç’ka Raziu me Ismailin? Raziu ka një urrejtje biologjike për Ismail Kadarenë. Po këta dy të tjerët, Gazmendi dhe Hasani, ç’kanë ?  Këta mbajnë anën e Raziut. Po Gazmendi si sillet me ty? Çkaaaaaa, i them duke e zvarritur fjalën çka.

Po  pse e vë dorën në zjarr, për atë maskara, mor Faslli Haliti, më tha Kadareja i cili i njihte mirë këtë xhongler, ambicjozt, xheloz dhe me karakter bitum.

***

Kur u ktheva në Lushnjë, më rrethuan shokët. Shtëpia u mbush plot. Djali im Helidoni që ishte i vogël, tre-katër vjeç, nuk e kuptonte pse vinin kaq shumë njerëz ato ditë në shtëpi. Manjola, vajza e mitur, gjithashtu. Plaka, nëna ime, e kuptonte se diçka e keqe vërtitej. Ajo  rrinte me gjak të ngrirë. Po kështu dhe gruaja ime, me të cilën bisedoja gjithçka.

Në qytet qarkullonin lloj-lloj mendimesh, fjalësh, supozimesh, pohime, mohime.

Dashamirësit thoshin se me porosi të Ramiz Alisë, mua më sollën me «Benz» nga Tirana në Lushnjë.

Ramiz Alia nuk e di ku ka kokën e vet, u thoshte me nervozizëm përkrahsve të poemës, vëllai i sekretarit të parë të komitetit të partisë që duke qenë vëllai i anëtarit të KQPPSH, anëtar i Presidiumit të Kuvendit Popullor i cili ishte në dijeni të disa zhvillimeve për të cilat nuk dinin gjë njerëzit e thjeshtë. Kritikuesit e poemës, beniaminët, militantët e komitetit të partisë dhe të sekretarit të parë, kishin përhapur versionin se mua nuk’më kishte pritur fare Ramiz Alia, se më kishin nxjerrë me shqelma nga zyra e tij

Por e vërteta qëndronte ashtu siç e tregova unë më sipër.

Shkurt 1973

PJEPRI I MADH

Gusht 1973

Mora në kooperativë një pjepër të madh, gati dhjetë kile. Më shumë e mora për bukuri, për të kujtuar ato vite kur xhaxhai binte nga Spolata pjepra dhe shalqinj të mëdhenj që na gëzonin shumë ne fëmijëve.

Doni u kënaq shumë kur e pa. Donte ta mbante para duarve, por pjepri ishte i madh, i rëndë. Shtëpia u mbush me erë të mirë. Nëna u kënaq. Mbase dhe asaj iu kujtuan ato vite kur ajo ecte nëpër bostanin e kopshtit dhe këpuste me dorën e saj pjeprin që i pëlqente më shumë.

Shtëpia binte erë fshat.

Doni luante me pjeprin si me një lodër origjinale që e kënaqte me formën, ngjyrën e verdhë dhe erën e mirë. Atë e tërhiqnin të tria. Unë i gëzohesha kënaqësisë së tij.

KANA ME UJË TË FRESKËT

Po gjatë gushtit

Punoja  në Barbullim. Gjatë gjithë verës, pas prashitjes, vapën e drekës e kaloja nën hijen e fikut të Mendu Beut. Kurse pjesëtarët e brigatës së arave e kalonin vapë në shtëpite e tre

Fiku ku unë veroja ishtë një fik i madh, i vjetër, plot degëza të thata, me hije të freskët. Nën të, të kapte veriu. Një veri i kulluar që vinte nga fushat i pastruar nga plepat, nga i gjithë blerimi. Fiku ndodhej në një kodër të bukur që rrihej e lahej nga veriu. Beu s’e kishte zgjedhur kot këtë kodër për ta mbjellur me fiq, ftonj, vreshta. Nuk e kishte mbjellur më kot fikun aty.

Kur shtrihesha nën fik mbrapsht me fytyrën lart. Shikoja fikun, degët dhe degëzat e tij. Para se të më kapte gjumi e shikoja gjatë atë kurorë dhe shihja në të lloj-lloj figurash që krijonin degëzat, boshllëqet, lojët e dritës.

Por fiku nuk kishte kokrra, kishte vetëm hije.

Një ditë më ndodhi diçka që unë nuk e mora vesh kurre.

Atë ditë kisha prashitur shumë misër hamullor. Vapa më ra në kokë. S’doja asgjë tjetër veç ujë dhe gjumë. Djersët më lanin gjithë trupin. Dukesha si një copë akulli që shkrinte. Sapo vajti ora e pushimit nxitova për tek fiku im mbi kodër. S’e zgjata. U shtriva mbrapsht me qëllim që veriu të më rrihte fytyrën e skuqur si tullë e sapo dalë nga kamina. Kisha një etje të lemerishme. Atë pagure me pak ujë që kisha me vete e piva. Uji i asaj pagureje më ndezi më shumë. Bëja të flija, s’më zinte gjumi. Nuk më linte etja. Dy buzët e mia ishin bërë si dy duna rëre të shkrumbuara. Megjithatë gjumi më zuri se isha i rraskapitur. Lodhja fitoi mbi etjen. Kuptova se lodhja më shpëtoi disi nga etja.

Kur më doli gjumi u çova. Ç’të shoh. Tek koka rrinte një kanë me ujë të freskët paksa e veshur, me pika djerse që binin poshtë si ca gjallesa që të shlodhnin me lëvizjet e tyre.

E kapa kanën e ujit me atë urgjencë që ka i eturi. Gati e piva të gjithë. Mora pak frymë dhe fillova të pi përsëri. Pashë që kana prej qelqi u tha.

E kisha pirë të gjithë me etje. Buzët nuk i kisha më të shkrumuara, të thara nga zhegu i vapës.

Kush të ma kishte sjellë atë kanë, atë çini, atë brokë me ujë të freskët? Kjo nuk m’u duk vetëm një çudi, por dhe. diçka i kalonte caqet e habisë dhe futej në kufijtë e përrallës.

Vërtetë ajo kanë me ujë të freskët te koka që më erdhi në kulmin e etjes, mund të merrej nga kushdo një ndodhi e pastër, e gëzueshme, si e zbritur nga qielli si një përkujdesje e ndonjerit nga pjesëtarët e brigatës së arave.që ma kish sjell te koka që kur të zgjohesha, të shuaja etjen… Kana mbulohej plot me pika uji që rridhnin poshtë si larva…

Pas kësaj u përpoqa që të mësoja se kush e kishte sjellë atë kanë me ujë të freskët. Gjatë përpjekjes për të mësuar se kush ishte njeriu që ma kishte sjellë, më zuri gjumi, një gjumë i thellë nën freskinë e hijes së fikut të Mendu Beut..

Kur u zgjova më vajti mendja se atë kanë me ujë mund të ma kishte sjellë Feruzja, një vajzë e re që mbase kishte konsideratë për mua ose i vinte keq që unë nga arsimtar isha bërë bujk, që kisha lënë nxënësit, që kisha lënë shkumësin me të cilin shkruaja temën e mësimit të ditës në dërras të zezë, dhe kishte rrokur kazmen për të prashitur, vaditur, për të hapur kanale, shkurt që bëja të gjitha punët që kishte kooperativa.

Sa i çuditshëm është njeriu. Mbase ajo vajzë që kishte kosideratë për mua a diçka përtej konsideratës, mbase ishte ajo që më kishte sjellë kanën me ujë të freskët në kohën e shpirtit, siç i thonë dhe ja unë nuk e mësova kurrë se kush ishte ajo, të paktën për ta falënderuar.

Pas dite filloi përsëri puna. Ali Krasniqi, shoku që më mbante afër më solli një shportë me fiq të zinj e të bardhë. Më gëzoi shumë. Do të shkoja në shtëpi me atë shportë apo kaçile. Sa do të gëzoheshin Lola dhe Doni. Sidomos Doni. Ai do ta merrte kaçilen. Do të lëvizte me të nëpër shtëpi gjersa të lodhej. Pastaj do të dilte t’u thoshte shokëve të shkallës se babai kishte sjellë fiq nga fshati.

Dal çdo gëzim e përhapte. Vetëm kështu e shijonte më shumë ai gëzimin që kishte.

Gëzimi i djalit dhe nderimi i fshatarëve

kooperativistë më përtërinin, më gjallëronitm më mbushnin me forca të çuditshme. Që nga kodra ku veroja në drekë shihja poshtë arat e mbjella me misër. Degët e misrit luanin me flladin e ndajnatës. Gjallëroheshin dhe ai gjallërim i tyre më përfshinte dhe mua.

Puna në bujqësi nuk më pengonte të mendoja për poezinë gjatë prashitjes apo korrjes. Kisha boll kohë të mendoje, por  jo të shkruaja… Kur Esenini filloi punë në një shtypshkronjë si radhitës, ankohej se ai nuk kishte kohë mendonte, pa le të shkruante…

Nga Klajd Kapinova/*Dom Anton Kçira, ka lindur dhe rritur në një mjedis të ri gjakovar, ndonëse mbiemri që ai mban është një fshat malor në Pukë të Shqipërisë nga ku e kur kanë ardhur të parët e tij në Kosovë? Ata që qysh herët e lanë vendlindjen, lagjen Nikaj të Kçirës në Pukë.

Nga burimet që i dërgohen Vatikanit asokohe del se vetë fshati Kçirë nuk kishte më shumë se 18 shtëpi me gjithsej 158 frymë dhe që të gjithë ishin të krishterë të ritit katolik.

Ai lindi në 1939, në Gjakovë. Ai erdhi në jetë në prag të Luftës Dytë Botërore, ku kaloi një fëmijëri shumë të vështirë.

Asokohefamilja e tij me tradita shqiptare bënte një jetë mesatare. Ajo ishte një familje shumë e përparuar katolike gjakovare, në të cilën gjithmonë kultivohej dashuria dhe respekti për Atdheun dhe devocioni tradicional fetarë shumë shekullor katolik.

Pashko Kcira, babai i dom Antonit deri me shpërthimin e Luftës II Botërore ishte kryetar i komunës në Vogovë, duke qenë i nderuar dhe respektuar nga të gjithë vendasit e zones. Ai falë kulturës dhe përgatitjes bashkohoredallohej për korrektësi, ndergjshmeri, mikpritje, bujari dhe shumë tipare te tjera fisnike etnike shqiptare.

Por posti i lartë I kryetarit, si drejtues i administratës së zonësnuk zgjati shumë, sepse fillimi dhe koha e vështirë e Luftës së DytëBotërore do ti merrte haraç shumë të rëndë. Gjatë fëmijërisë së tij, Antoni i vogël përjetoj vështirësitë e panumërta dhe tmerret e përgjakshme të viktimave të pafajshme, gjatë kohës së Luftës.

Shkollën fillore e filloi në Brekoc, në fshatin Moglicë, ku nëna e tij u shpërngul detyrimisht bashkë me katër fëmijët e vegjël, për të siguruar kafshatën e gojës. Komunistët kryefamiljarit Pashkos asokohe ia kishin konfiskuar pa mëshirë të gjithë pasuritë, si: shtëpinë në Gjakovë dhe tokën në fshatin Moglicë.

Për Antonin e vogël jeta në këtë fshat ishte tepër evështirë. Mjerimi, ishte bashkëudhëtare në atë periudhëtmerri.

Nëna e tij fisnike, hoqi shumë keq për ti rritur, ushqyer, veshmbathur  dhe shkolluar fëmijët, në ato kushte shumë të vështira mbijetese ekonomike. Më i madhi nga fëmijët ishte 15 vjeç, ndërsa Antoni 7 vjeç.

Në atë kohë në fshat nuk kishte mësues. Me kalimin e viteve gjendja filloi të përmirësohet, mbasi babai Peshko Kçira doli nga burgu. Komunistët vazhdonin, që të mos e shohin me sy të mirë, familjen Kçira, duke i organizuar lloj-lloj kurthesh, për t’a hedhur në greminë familjen Kçira.

Pashko për 24 vjet kishte punuar, me ndershmëri, për ti shërbyer popullit të të tij të shumëvuajtur, pa i shkaktuar asnjë njeriu shqetësime dheas më të voglen padrejtësi.

Babai i dom Antonit, ishte i gjatësi lisat e bjeshkëve kreshnike, serioz, mikpritës, bujar, i dhembshur, fjalëpak, një njeri i rrallë, fetar i devotshëm dhe shumë i gatshëm për sakrifica, ashtu sikurse edhe nëna e tij fisnike shumë e përvuajtur.

Edukata atdhetare e fetare, të cilën prindërit i dhanë vazhdimisht Antonit të vogël dhe prirja e tij qysh fëmijë për thirrje të brendshme shpirtërore për Zotin, bënë që tek ai të lind dëshira e madhe ti shërbyer Zotit, gjë e cila u bë realitet shumë vite më vonë, në rininë e tij, kur ai vesh petkat e meshtarit.

Gjatë periudhës së kolektivizimit të bujqësisë dhe heqjes së pronës private (sipas modelit bolshevik rus, të kolkozeve dhe solkozeve, shënimi im K.K.), përsëri dom Antonit ia burgosën babanë, sepse ai nuk pranoj të futej në kooperativën komuniste.

Pas lirimit të tij të dytë, duke parë se komunistët nuk do t’ia ndanin kurrë të zezat familjes Kçira, ai u shpërmgul nga Gjakova në Shkup.

Edhe vendbanimi i ri kishte vështrirësit e veta. Në rrethin e ri nuk njihte njeri. Dom Antoni kujton: “Ashtu siç e kishin babanë halë në sy, me siguri se po të kishim vazhduar të jetojmë në Kosovë, bolshëvikët do të na kishin zhdukur, gjatë operacioneve famëkëqia të Rankoviqit të mbledhjes së armëve.”

Jeta e re në një mjedis po shqiptar, do të bënte që familja Kçira të njihet me miq të rinj. Në Shkup, ata krijuan një rreth të ri, me duke iu përshtatur kushteve të reja, vendit dhe njerëzve atje.

Pranë gjimnazit Liria të Shkupit mbaroi shkollën 8-vjeçare, të mesmen dhe prej ku pastaj u regjistrua për të vijuar studimet e larta në Fakultetin e Teologjisë, në qytetin Gjakovo të Sllovenisë. Atje ai u diplomua në Teologji në vitin 1967, ku dhe u shugurua për meshtar.

Ai u caktua meshtar në fshatin Bishtazhin, në periferi të Gjakovës dhe më pas shkoi tu shërbej malësorëve të Gucisë, ku qëndroi një vit. Prej andej e caktuan famullitar në fshatin Gllogjan të Pejës, ku për gati 20 vjet i shërbei popullit të tij, duke e ndarë fatin me ta (në të mirë e në të keq) qoftë si meshtarë, ashtu edhe si njeri i thjeshtë.

Ndërsa nga shtatori i vtit 1989 e caktuan të shërbej në Detroit të SHBA-së, përsëri midis njerëzve më bujarë dhe kreshnikë që ka shqiptaria, pikërisht malësorëve fisnik nga Malësia e Madhe, të cilët përbejnë shumicën dërmuese të famullisë atje dhe të mbarë komunitetit shqiptar të Michigan-it në SHBA, ku gjendet edhe sot, që është në pension.

Kur dom Antoni u diplomua në Teologji në vititn 1967, familja u shpërngul në Amerikë. Kjo u bë për arsye të sigurisë së familjes së tij, për ta ruajtur nga përndjekjet e vazhdueshme dhe hija bolshevike, që e ndiqte hap pas hapi, mbasi familjen Kçira.

Ata e konsideronin familjen Kçira të rrezikshme për komunizmin. Nëkëtësituatepa shpresç për njëjetënormale familja Kçira njeri mbas tjetrit u detyruaan të emigrojnë në SHBA.

Dom Antoni bëri vizitën edhe tek trualli i katragjyshërve në Pukë, dhe për nder të tyre edhe me kërkesë të këshillit të kishës atje dhuroi për banorët shuma të mëdha dollarësh, për ndërtimin e shtëpisë së Zotit, që e kishte shkatërruar komunizmi i zi.

Dy vjet më vonë, me 13 tetor të vitit 1995, dom Antoni merr pjesë në përurimin e kishës së re, duke i lënë banorëve shqiptarë një monument të rëndësishëm historik fshatit të të parëve të tij.

Për 51 vjet me radhë dom Anton Kçira larg Atdheut përtej Oqeanit Atlantik kontriboj pa ndëprerë dhe pa u lodhur për fenë dhe besimtarët e tij, që fati e jeta e vështirë në vendlindje i bëri të emigrojnë në ShBA.

Shumë dekada më parë dhe deri tani, nëse shohim bilancin pozitiv, del se dom Antoni kontriboj dhe po jep edhe tani që është në pension gjithçka për kishën, besimtarët, gjuhën shqipe, tubimet politike për çlirimin e Kosovës martire (1999 nga trupat e NATO-s, të drejtuar nga SHBA), tubimet me intelektualët për krijimin e qendrave kulturore, ndërtimi i kompleksit të ri brenda ambienteve të kishës për emigrantët etj.

Duke hulumtuar për përgatitjen e këtij studimi, del se për dom Anton Kçirën, kanë folur dhe shkruar gjatë 50 vjetëve të meshtarisë shumë gazeta, revista, kanale televizive amerikane dhe shqiptare në Kosovë dhe tash 28 vjet në Shqipëri.

Për personalitetin e tij gjithnjë në rritje kanë ndikuar shumë faktorët si: aktiviteti i dendur pranë kishës katolike në vendlindje dhe diasporë qysh në moshë të re, shkolla e mesme (jeta në seminar) dhe shkolla e lartë, pasi kryen shërbimin ushtarak, sikurse edhe miqtë e shumë meshtarë bashkëvëllezër në Krishtin, të cilët një pjesë tyre janë bërë gjatë jetës meshtarake si ipeshkvij, kardinal në disa vende të Ballkanit e përtej saj.

Për t’i ardhur sa më shpejt në ndihmë popullit të tij që vuante nga plagët e mizorëve serb, ai kërkonte që përmes televizionit amerikan të tregonte se Serbia po zhduk pa të drejtë një komb të lashtë sa vetë historia e kontinentit të plakur të Evropës.

Ndër të tjera, dom Antoni i kryesuar nga një delegacion shqiptaro – amerikanë të Detroitit si: Kisha e shën Palit dhe kisha Zoja e Shkodrës në New York, u nisën me 13 shtator 1997 në Indi, për të marrë pjesë në varrimin e Nënë Terezës, kësaj humaniste të madhe të të gjithë botës, që me të drejtë bota e thirri Nënë dhe sot është shenjtëruar nga Papa Francesku si Shën Tereza e Kalkutës.

Ai tha një meshë dhe u lut shumë për Shenjtneshën me gjak shqiptari,së bashku me të gjithë shqiptaro – amerikanët e tjerë, duke e ndarë pikëllimin së bashku.

I palodhur dhe me dashuri për shqiptarët dhe vendlindjen, kudo gjendet dom Antoni sot. Përvuajtëria e spikatur, modestia dhe thjeshtësia, janë tipare që i zbulon në fytyrën e tij të qetë.

Dom Antoni, u shërbeu shqiptarëve të Amerikës për disa dekada. Gjurmët e punës së tij, gjenden në zhvillimet e jetës kulturore e fetare të shqiptarëve në mërgim, duken qartë.

Kisha e shën Palit në Rochester Hills (Detroit, MI), e ndërtuar para 16 vitesh me nismën e meshtarit të palodhur dhe të pamposhtur dom Anton Kçira, e cila me të drejtë mund të thuhet se është vepra e besimtarëve bujar malësordhe e tij.

Nën drejtimin e meshtarit Kçira, besimtarët e kishës së shën Palit, kanë dhuruar qindra mijëra (mbi 1 milionë dollarë ndihma), gjatë dhe pas luftës, për viktimat në Kosovë, përveç ndihmave për rimëkëmbjen e kishave dhe fesë në Shqipëri, që dolën të shkatërruara nga lufta e ftohtë.

Filluan të bashkohen rreth tij të gjithë. Në vitin 1990, një grup atdhetarësh të frymëzuar nga dhimbja u morën vesh me dom Antonin se si të përhapnin një kushtrim në popull që të mund të ndihmojnë popullin në Kosovë, që po vuante nga rregjimi serbo-sllav.

Gjurmë të veprimtarisë përkushtuese fetare e atdhetare të dom Anton Kçirës, janë gjithashtu përmendoret e Skënderbeut dhe shën Nënë Terezës, në hyrje të oborrit të kishës.

Ato përçojnë vlerat e një kombi, veçanërisht, kur tërheqin vemendjen e kalimtarit të panjohur, i cili, kur i sheh s’mund të rrijë pa u interesuar e pyetur: E kujt është kjo kishë e madhe?

Këto janë konkretizime të nismave largpamëse të dom Anton Kçirës në krye të kishës. Janë gjurmët të ngurtësuara, që ai lë pas, ndërsa largohet për t’u shlodhur.

Një drejtues mund t’i udheheqë të gjithë, por nuk mund t’i kenaqë të gjithë. Edhe rruga e dom Antonit në krye të kishës, nuk ka qenë e shtruar, vlerëson me reportazhin e tij gazetari i Zërit të Amerikës Astrit Lulushi.

Patrioti dhe bariu i mirë i grigjës së vet, ka ndihmuar me strehime dhe ushqime, me mijëra të shpëngulur dardanë, gjatë eksodit biblik drejt shtetit amë, për t’i shpëtuar makinës ushtarake shfarosëse serbe, ku, unë kam qenë dëshmitar okular, në shumë qendra të sistemit të tyre, pranë kishës katolike, në qytetin e Shkodrës.

Të gjithë ne, që jetojmë dhe punojmë prej shumë vitësh në Amerikë, e dimë se pa inisiativën dhe mbështetjen e pakufishme të këtij meshtari të përkushtuar, për Fe e Atdhe në Detroit, qysh nga viti 1989 dhe deri më 2011, nuk do të ishin bërë shumë mitingje, demostrata, grumbullime fondesh për çeshtjen shqiptare të Dardanisë, ndihmen e pakursyer direkte për Shqipërinë, popullin e masakruar martir dardan në vitin 1999, kur dihet, se ky klerik patriot, ka qenë “persona non grata”, për ish Jugosllavinë titiste asokohe, si i perndjekur, për t’a vrarë me gjithe familje.

Dom Antoni, është i vetmi klerik në gjithë historinë mbarëshqiptare, që ka bekuar armët dhe luftëtarët e lirisë të Batalionit Atlantikut, drejt Dardanisë.

Historia, është mësuesja dhe nëna e pagabueshme, që ka folur dhe do të flas serisht me gjuhën reale të fakteve, për punën e madhe dhe jetën në përkushtim të kombit dhe fesë, që ka bërë gjithnjë, I Perndershmi me përvujtëri dhe modesti dom Anton Kçira.

Me nismën e këtij misionari dhe shqiptari të madh, erdhi në ShBA monumenti madhështor i Heroit Kombëtar Gjergj Kastriotit, epoka e të cilit është më e lavdishmja në historinë tonë, është elementi më i qenësishëm i krenarisë sonë kombëtare.

Të gjithë kombet e qytetëruara në botë, i përjetësojnë figura të tilla si dom Anton Kçira, duke i renditur me nderim dhe respekt në xherdanin e yjeve të  pashuara, në Panteonin e Nderit Kombëtar.

 * Shënim:Kjo kumtesë e shkurtër është lexuar nga studiuesja zonjusha Leonora Laçi, në Simpoziumin Trojet e Arbërit, që i zhvilloi punimet në Gjakovë, më 1 Gusht 2018.

 Gazeta DIELLI nga korrespondenti në Kosovë Behlul Jashari/

 PRISHTINË, 1 Gusht 2018/ Në Katedralen Shën Nënë Tereza në Prishtinë, sot, Kisha Katolike në Kosovë organizoi Ditën e Diasporës me mirëseardhje e mirëpritje bashkatdhetarëve nga mërgata që kanë ardhë në atdhe në pushimet e kësaj vere.

Në këtë Ditë, Meshës solemne në Katedrale i priu Ipeshkvi i Kosovës, Imzot Dodë Gjergji, në bashkëmeshim me meshtarët dhe misionarët që shërbejnë në diasporën shqiptare.

Në Meshën e sotme solemne mbërriti nga Nju Jorku Marjan Cubi, anëtar i  Kryesisë së Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës VATRA, njëherësh arkëtar si dhe kryetar i Komisionit për mbledhjen fondeve për ndërtimin e Katedrales Shën Nënë Tereza në Prishtinë, i cili kishte ardhë bashkë me bashkëshorten Dila.

Shqiptarët nga SHBA – Këshilli i Fondacionit për ndërtimin e Katedralës Nënë Tereza në Prishtinë, që vepron në Nju Jork dhe rrethinë, kanë kontribuar për mëse 9 vite me 2 milionë dollarë. Në dritaret e Katedrales janë shkruar emra vatranësh-shqiptarësh të Amerikës kontribues për ndëtimin.

Shugurimi i Katedralës Nënë Tereza në Prishtinë nga i Dërguari i Posaçëm i Papa Françeskut, Kardinali shqiptar Ernest Simoni – Troshani, e me pjesëmarrje edhe të pëfaqësuesëve të Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës VATRA, e  cila edhe u vlerësua e falënderua për kontributet, u bë në 5 shtator 2017, në ditën që ishte e 1 vjetorit të shenjtërimit e 20 vjetorit të kalimit në amshim të shenjëtëreshes shqiptare.

Gurthemeli i Katedrales në Prishtinë është vënë në 26 gusht 2005 për nder të 95 vjetorit të lindjes së Nënës Terezë nga ana e Presidentit historik të Kosovës Dr. Ibrahim Rugova, Ipeshkvit të atëherëshëm të Ipeshkvisë së Kosovës Imzot Mark Sopi dhe Kardinalit të Uashingtonit në atë kohë Teodor Mekkerik.

“Papa Gjon Pali i Dytë e ka përkrahur personalisht ndërtimin e kësaj katedraleje”, theksonte Presidenti Rugova.

Katedralja në Prishtinë nisi të ndërtohej ndërkohë që ishte festuar 6 vjetori i Kosovës së lirë nga qershori 1999. Në 2005-tën shënohej dhe 600 vjetori i lindjes së kryeheroit kombëtar shqiptar Gjergj Kastrioti-Skënderbeu.

Tashmë disa vjet  në Kishën në Kosovë 1 gushti është caktuar të jetë ditë e cila i bashkon besimtarët e diasporës me besimtarët në rezidentë në Kosovë.

Sipas regjistrimit të popullsisë të pranverës 2011, në Kosovë, pa veriun, u numëran 1.739. 825  banorë rezidentë,  92.93 % shqiptarë. Pjesa tjetër e përqindjeve iu takon komuniteteve pakicë, 1.58% boshnjakë, 1.47 %  serbë, 1.08 % turqë, etj. Por, numri i banorëve-shtetasëve të Kosovës është më i madh, meqë regjistrimi i popullsisë nuk ka përfshirë një të tretën e kosovarëve që vlerësohet se jetojnë e punojnë jashtë vendit.

 VONË, POR MË MIRË VONË SE KURRË-DO TË KTHEHEN NË ATDHE ESHTRAT E MIDHAT FRASHËRIT/

Nga Frank Shkreli/

Njoftohet se qeveria shqiptare ka vendosur që eshtrat e Midhat Frashërit, njërit prej nenshkruesve të Pavarësisë së Shqipërisë dhe njërit prej figurave më të dalluara të kulturës dhe letrave shqipe, të këthehen në Atdhe nëntorin që vjen, me rastin e 110-vjetorit të Kongresit të Manastirit. Ky vendim, sipas medies, është marrë bazuar në kërkesën e Institutit të Studimeve “Lumo Skëndo” dhe kryetarit të këtij instituti, Z. Uran Butka.

Ne Kongresin e Mnastairit, prane Ate Gjergj Fishtes/

Nuk e di se sa serioze është kjo klasë politike shqiptare për një pajtim të vërtetë kombëtar, pothuaj 30-vjet pas shembjes së komunizmit, por megjithëkëtë, vendimi për kthimin e eshtrave të Midhat Frashërit në Atdhe është për t’u përshendetur, si një hap në drejtimin e duhur. Vonë, por më mirë vonë se kurrë.  At Gjergj Fishta, Poeti i Kombit dhe mbrojtësi i zjarrtë i të drejtave të shqiptarëve – i ulur aty pranë Midhat Frashërit në foton e Kongresit të Manastirit siç mund të shihet më poshtë – e pyet veten: po unë çfarë të keqe i bëra Kombit tim që më ka hedhur në harresë?!  Fatkeqsisht, eshtrat e At Gjergj Fishtës janë hedhur në lum nga regjimi i Enver Hoxhës me shpresën se kujtimi i tij do të zhdukej njëherë e për gjithmonë nga faqet e historisë së shqiptarëve, por ka mënyra të tjera për të nderuar këtë kolos të Kombit Shqiptar. Fatkeqsisht, nuk ekziston një vullnet i mirë për të nderuar Fishtën, por duhet të durojmë dhe tu japim kohë, sepse sië është shprehur Tolstoji, “Ushtarët më të fortë në jetë janë koha dhe durimi”.  Prandaj them më mirë vonë se hiç!  Pajtimi Kombëtar e kërkon një gjë të tillë.

Por, sot përshëndesim vendimin e qeverisë shqiptare për të kthyer në Atdhe eshtrat e Midhat Frashërit, patriotit dhe personalitetit të njohur të Kombit. Dua ta përshëndes këtë vendim të qeverisë së Shqipërisë duke kujtuar, me këtë rast, Midhat Frashërin me një shkrim të përditësuar, kushtuar atij botuar disa vjetë më parë, pikërisht me rastin e 65-vjetorit të vdekjes së tij.

Më 3 tetor 1949, në hotelin Lexington në Nju Jork të Shteteve të Bashkuara, ndërroi jetë i mërguar dhe larg Atdheut, Midhat Frashëri, biri i Abdyl Frashërit dhe nip i rilindasve Naim Frashëri dhe Sami Frashëri.  Unë deshta ta kujtoj atë në këtë përvjetor, natyrisht për vet meritat e këtij burri të madh, trashëgimtar i familjes së madhe rilindase të Frashënlijve, mendimtarit, shkrimtarit, politikanit, dhe mbi të gjitha Shërbestarit të Shqipërisë, siç e quanin bashkohësit dhe bashkluftarët e tij. Unë nuk e ndjejë veten as të denjë dhe as të informuar mirë që në këtë përvjetor të vdekjes së Midhat Frashërit, të shkruaj mbi jetën dhe aktivitetin e tij politik dhe atdhetar.   Por, po e shënoj këtë përvjetor me një kujtim modest, në emër të disa bashkombasve të mi, dikur bashkpuntorë të ngushtë të Midhat Frashërit – e të cilët nuk janë më – por të cilët i kam njohur dhe me disa prej tyre kam pas fatin e mirë që në rininë time të punoja me ta tek Zëri i Amerikës, gjatë 1970-ave dhe në fillim të ’80-ave, pasi besoj se po të ishin gjallë nuk do t’a lenin këtë rast të kalonte pa thënë diçka për mësuesin dhe udhëheqsin e tyre të dashur.

Midhat Frashëri, si themelues dhe kryetar i Ballit Kombëtar, për ta   ishte jo vetëm një udhëheqës politik, por konsiderohej edhe si një udhëheqës shpirtëror, si një shëmbull patriotizmi të vërtetë dhe atdhedashurie të shëndosh.  Në ambientin e zyrës ku punoja me këta patriotë, pothuaj nuk kalonte asnjë ditë që njëri ose tjetri prej tyre të mos përmendëte diçka nga kohët e vështira që kishin kaluar me Midhat Frashërin, të cilëve, si besnikë të tij që ishin, ai iu referohej atyre si “djemtë e mijë”.  Këta janë ndër ata që kishin ecur këmbë për këmbë me Midhat Frashërin, ose siç e quanin shpesh edhe me pseudonimin, Lumo Skendon, që për ta ishte bërë si emër i dytë i tij.   “Lumua ka thënë kështu, Lumua më ka thënë këtë….”, ishte pothuaj një refren i përditshëm në bisedat me ish-kolegëve të mi.  Kujtimi i tij rrahte në zemërat e tyre dhe ishin të përbetuar që të ruanin kujtimin dhe porositë e tij dhe njëkohsisht të luftonin me dije e penë për të çuar në vend amanetin e Midhat Frashërit, për një Shqipëri të lirë e demokratike, për një Shqipëri të Shqiptarëve, siç thonin ata. Ata e bënë këtë, secili në mënyrën e vet, deri në fund të jetës së tyre.Ish-kolegët e mi, flisnin për udhëheqsin e vet, si njërin prej tyre, i cili thonin ata, ishte i thjeshtë e i dashur me të gjithë – gjithmonë me ta, gjatë luftës nepër borë e shi e të ftohtë, si në fitore ashtu edhe në humbje.  Ata kujtonin arratisjen e tyre nga Shqipëria me lundër nepërmjet Shkodrës për të shpëtuar kokën nga Enver Hoxha, kur çlirimi i vendit fatkeqsisht u zëvendësua me sundimin e diktaturës komuniste të Enver Hoxhës, i cili detyroi që shumë prej bijve më të mirë të kombit të arratiseshin e të merrnin rrugët e botës.  Ata kujtonin jetën me Midhat Frashërin nëpër kampet e refugjatëve në Itali dhe gjetiu, në gjëndje shumë të vështira të asaj kohe, pa mbështetje dhe pa shpresë, shpesh edhe pa ushqim të mjaftueshëm.   Pasi e dinin se isha i lindur në trojet shqiptare nën-ish-Jugosllavinë, kolegët e mi më flisnin shpesh për pasionin e thellë dhe dashurinë që Midhat Frashëri kishte pasur për Kosovën dhe për trojet shqiptare në përgjithësi, theksonin ëndërrën e tij për një Shqipëri Ethnike.  Megjithë humbjen politike dhe megjithë vuajtjet nepër rrugët e mërgimit, të gjithë ish-kolegët e mi, pothuaj pa përjashtim, pohonin se megjithë humbjen përball situatës së zymtë të pas luftës si përfundim i fitores së komunizmit dhe të ndarjes së tyre me familjet që kishin lënë pas, ndonëse ata vet kishin humbur shpresat, ishte Midhat Frashëri ai, i cili, i frymëzonte ata, u jepte shpresë, u jepte forcë për të shikuar me optimizëm drejtë së ardhmes.  “Shpresa mbahet me punë dhe ideal”, ka shkruar Midhat Frashëri dhe pyetjes se “Cili duhet të jetë ideali ynë? , ai i është përgjigjur duke thënë se ideali ynë, “Duhet të jetë madhëria dhe nderi i shqiptarit, njësia dhe bashkimi i kombit, lumturia dhe përparimi i përgjithshëm.”

Kisha dëgjuar aq shumë prej tyre për personin dhe veprimtarinë e Midhat Frashërit, si njeri dhe si një rilindas i shquar, mbi travajët e tyre gjatë dhe pas luftës, sa që pas disa viteve me ta, pothuaj e ndjeja veten si të kisha qenë pjesë e atij grupi të nderuar bashkadhetarësh, megjithse isha shumë më i ri nga mosha.  Prandaj, me këtë rast dua të kujtoj Midhat Frashërin, por edhe ata që kanë qenë afër tij dhe të cilët kam pasur nderin dhe privilegjin t’i njoh për së afërmi.  Pikëspari Zonjën e nderuar Lulu Vrioni, të mbesën e Midhat Frashërit dhe për mendimin tim, ndoshta spikerja më e mirë që kam njohur unë.  Talat Karagjozi, i cili më thoshte se Midhat Frashëri i kishte vdekur në duart e tija dhe kurdoherë që fliste për të, i mbusheshin sytë lotë, pasi nga ajo ditë e sot, mendohet se me të këthyer në Amerikë, Midhat Frashëri u helmua pas deklaratës që kishte bërë në radion BBC të Londrës në lidhje me formimin e lëvizjes anti-komuniste në mërgim dhe pas themelimit të Komitetit Kombëtar Shqipëria e Lirë, kryetar i së cilës ishte zgjedhur Midhat Frashëri.   Ndër të tjerët “djemë” të Midhat Frashërit të asaj gjenerate, me të cilët kam punuar,  kanë qenë Xhevat Kallajxhiu, Ruzhdi Daca, Gaspër Kiçi, Bardhyl Pogoni dhe jashtë zyrës së VOA’s ishin  Dr. Tako Bacaj,  Ramazan Turdiu, pastaj djemtë e Profesorit dhe gjeografit të njohur dhe kartografit të parë shqiptar nga Kosova, Ahmet Gashit – autorit  të parë të gjeografisë  së Shqipërisë më 1935 — vëllëzërit  Dr. Faton Gashi dhe Prof. Luan Gashi i Lidhjes Kosovare, jeta e të cilëve ishte plot veprimtari patriotike dhe kontribute edhe për vendin e adaptuar, Amerikën – njëri mjek i dalluar e tjetri profesor i shkencave politike, e i cli njihej si profesor që adhurohej shumë nga studentët e tij universitarë amerikanë.  Kujtimet e këtyre ish-kolegëve e miqëve të mi për Midhat Frashërin – ish-udhëheqsin dhe mësuesin e tyre – janë bërë tani edhe pjesë e kujtimeve të mia, përshtypje të cilat i kujtoj me nderim në këtë 65- vjetor të vdekjes së Midhat Frashërit, djalit të Abdyl Frashërit dhe nipit të Naimit dhe Sami Frashërit.

Ishin këta ish kolegë të mi gazetarë, të cilët çdo ditë dhe në çdo moment, profesionin e tyre përpiqeshin ta merrnin tepër seriozisht.  Ishin të “shkollës së vjetër”, ashtu siç i donte dhe siç i kishte mësuar Midhat Frashëri, i cili rolin e gazetarit e kishte çmuar shumë, duke thënë se gazetarët duhet të jenë “njerëz të idealit” dhe “me ndërgjegje të lartë kombëtare”. Shtypi, ka shkruar ai, duhet të jetë “kopshti i një jete morale, shkolla e së vërtetave politike dhe shoqërore, predikimi për zhvillimin mendor dhe shpirtënor, e një disipline vullnetare e një rregulle të inspiruar prej amorit dhe dashurisë, duke kupëtuar drejt dhe vërtet interesin tëndë”.   Ideja e tij ishte se shtypi i lirë që do t’i shërbente interesave të kombit dhe të shoqërisë duhej “të drejtohet nga njerëz të zotë dhe profesionistë”, duhej të jetë, sipas Midhat Frashërit, në “Duar të dënja, në njerëz të zotër, të paisur me cilësi dhe virtute të naltë”.Në fjalimin e tij të famshëm në BBC e Londrës, në vjeshtën e vitit 1949, Midhat Frashëri iu drejtua shqiptarëve kudo që ishin duke paralajmëruar se kombi shqiptar po e kuptonte më në fund se çfarë kishte sjellur fitorja e komunizmit në Shqipëri, duke thënë se, “Kadalë, kadalë raca Shqiptare, ajo racë së cilës nuk i mungon asnjë virtyt njerëzor, ajo racë që vuan por edhe që ndjen, që ofshan por që edhe shpreson dhe nuk harron, ajo racë themi, filloi të shohë të vërtetën, të shohë rrezikun edhe fatkqesinë, në të cilën e hodhën matrapazët komunistë.  Po i çilte sytë dhe po e mprehte vullnetin e saj”.  Ai e pat përfunduar fjalimin e tij duke shprehur shpresën se të gjithë Shqiptarët do ta kenë shpirtin dhe mendjen gjithmonë për të mirën e Shqipërisë.  “Kjo”, ka thënë ai, “është lutja jonë ndaj Zotit të Madh dhe lusim që gjithnjë Shqiptarët e vërtetë të rrëfehen të denjë për të qenë Shërbëtorët e Shqipërisë.”Fatkeqsisht, ky trashëgimitar i denjë i Rilindjes kombëtare – jo vetëm që në Shqipërinë e tij të dashur nuk konsiderohej si Shërbestar i Atdheut, por përkundrazi, historia komuniste e ka etikuar atë gjithnjë me njollosjen si “reaksionar”, madje edhe “tradhëtar” të kombit.  E cilin? Midhat Frashërin, djalin e Abdyl Frashërit! Midhat Frashëri i Kongresit të Manastirit ku së bashku me At Gjergj Fishtën vendosën themelet e alfabetit shqip!  Midhat Frashëri i Konferencës së Paqës në Paris edhe aty së bashku me At Gjergj Fishtën e Mons Bumçin për të mbrojtur të drejtat e Shqipërisë dhe të shqiptarëve!  Midhat Frashëri i cili me fjalime e shkrime, nepër konferenca ndërkombëtare dhe me deklaratat e tija në gjuhë të ndryshme, me fanatizëm ka mbrojtur të drejtat e Shqipërisë dhe të Kombit shqiptar!  Shpresojmë që kjo të ndryshojë me kthimin e eshtrave të ti Shqipëri.Historia e regjimit komunist të Enver Hoxhës i kishte shlyer edhe imazhet e tyre nga fotografitë historike të kombit, në përpjekje për t’i zhdukur ata përgjithmonë nga historia, por megjithëkëtë, veprat e tyre do të mbeten gjithnjë të paharrueshme, sepse të tilla ishin! Historia e vërtetë shqiptare do ta thotë fjalën e fundit.  Kjo është arsyeja pra që Midhat Frashëri Meriton të kujtohet gjithmonë dhe nga të gjithë shqiptarët kudo, pa marrë parasyshë ndryshimet në pikëpamjet politike dhe ideologjike midis tyre.  Në këtë rast, po të mund të fliste, Midhat Frashëri do t’i këshillonte shqiptarët se ka ardhur koha për “të përfunduar betejën e fundit ndërmjet tyre”, ashtuqë më fund ata të fitojnë luftërat që e presin kombin, për realizimin e një jetë më të mirë për brezat e ardhëshëm.Mjaftë me mëkatet që u janë bërë patriotëve si Midhat Frashëri dhe At Gjergj Fishta!  Historia e regjimit komunist të Enver Hoxhës i kishte shlyer edhe imazhet e tyre nga fotografitë historike, në përpjekje për t’i zhdukur ata përgjithmonë nga historia, por megjithëkëtë, veprat e tyre do të mbeten gjithnjë të paharrueshme, sepse të tilla ishin! Shpresojmë që vendimi i qeverisë shqiptare për të kthyer në Atdhe eshtrat e Midhat Frashërit, të jetë fillimi i një rishikimi të historisë dhe i rivelerësimit të kontributit që kanë dhënë për Kombin shqiptar, patriotët shqiptarë si Midhat Frashëri dhe At Gjergj Fishta. Është një vendim i mirëpritur, ndonëse i vonuar, por më mirë vonë se kurrë!

-Kryeministri i Republikës së Kosovës, Ramush Haradinaj: Kampi “Bondsteel” është shpresë dhe garantues paqeje për të gjithë që jetojmë këtu/

-Komandanti i kampit ushtarak amerikan  “Bondsteel”, kolonel Nick Ducich, vlerësoi lartë vizitën e kryeministrit Haradinaj në këtë kamp dhe tha  se edhe me tutje do të vazhdojnë mbështetjen për Forcën e Sigurisë së Kosovës/

FERIZAJ, 1 Gusht 2018-Gazeta DIELLI-Behlul Jashari/

“Kampi ‘Bondsteel’ është shpresë dhe garantues paqeje për të gjithë që jetojmë këtu”, tha kryeministri i Republikës së Kosovës, Ramush Haradinaj, gjatë vizitës që i bëri sot kampit ushtarak amerikan në Sojevë të Ferizajt, ndërsa shtoi se edhe më tutje shpreson në mbështetjen dhe partneritetin strategjik me ShBA-në, veçanërisht ndihmën dhënë FSK-së.

Ndalesën e parë në këtë vizitë kryeministri Haradinaj i shoqëruar nga komandanti Ducich, e ka zhvilluar në spitalin e kampit, ku ofrohen shërbimet mjekësore dhe ku nga afër pa shërbimet mjekësore që ofrohen në këtë repart.

Më pas, kryeministri Haradinaj ka vizituar sektorin e deminimit, ku nga ekspertët ushtarakë amerikanë dhe të Forcës së Sigurisë së Kosovës i është shpjeguar puna dhe procesi që zhvillohet në këtë repart, nga i cili që nga paslufta e deri më tani janë deminuar numër i madh zonash të minuara në gjithë Kosovën. Me këtë rast, kryeministri Haradinaj ka falënderuar ushtarët amerikanë për kontributin e tyre në forcimin dhe ngritjen e kapaciteteve të pjesëtarëve të FSK-së.
Kryeministri  Haradinaj vizitën e vazhdoi edhe në pistën e helikopterëve, ku në mënyrë simbolike, në shenjë mirënjohje dhe respekti për vizitën, nga komandanti Ducich i është dorëzuar flamuri i Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Kryeministri Haradinaj, pas pranimit të flamurit, tha se ndjehet tepër i nderuar me këtë respekt që po i bëhet nga një shtet mik, siç janë ShBA-të.
Më pas kryeministri Haradinaj, i shoqëruar nga komandanti Ducich dhe ushtarakë të kampit amerikan, të cilët shërbejnë në Kosovë, ka drekuar në mensën, ku janë të punësuar një numër i madh punëtorësh kosovarë. Lidhur me këtë, kryeministri Haradinaj tha se kampi “Bondsteel”, përveç misionit ushtarak që ka në ofrimin e sigurisë për qytetarët e Kosovës, ka edhe një dimension tjetër më të gjerë, atë social dhe ekonomik, sepse u ka mundësuar qindra familjeve kosovare të ardhura financiare.
Në përmbyllje të vizitës, e para e këtij lloji nga një kryeministër i Republikës së Kosovës, kryeministri Haradinaj, së bashku me komandantin Ducich, u prononcuan para mediave të pranishme.Kryeministri Haradinaj tha se Kosova është shtet multietnik dhe është garantuese e paqes edhe në regjion. “Sot jam i nderuar të jem me ju dhe ju falënderoj për kohën, si dhe për atë që pash këtu, sesa shumë është punuar”, tha kryeministri Haradinaj, duke shtuar se jo vetëm që është kujdesur për nevojat shëndetësore të qytetarëve, por edhe për bashkëpunimin me Forcën e Sigurisë së Kosovës dhe gjithë mbështetjen që i keni dhënë atyre.“Shpresojmë që edhe më tutje të jemi partner me ju dhe të mbështesni FSK-në”, tha kryeministri Haradinaj.
Ndërsa, komandanti i kampit ushtarak amerikan  “Bondsteel”, kolonel Nick Ducich, pasi vlerësoi lartë vizitën e kryeministrit Haradinaj në këtë kamp tha  se edhe me tutje do të vazhdojnë mbështetjen për Forcën e Sigurisë së Kosovës.

“FSK-ja po e demonstron çdo ditë e më shumë profesionalizmin e saj, në kompetencat e saj dhe sidomos në kryesore, duke qenë në shërbim të qytetarëve të Kosovës”, tha komandanti Ducich.

Në fund të vizitës së tij, kryeministri Haradinaj ia dorëzoi flamurin shtetëror të Kosovës komandantit Ducich, si shenjë nderimi dhe respekti institucional për rolin e kampit ushtarak amerikan “Bondsteel” në Kosovë.

————————————————————————————————————

“ ÇFARË BËRI FBI GJATË FUSHATËS ELEKTORALE TE VITIT 2016? MBI ZBULIMET QE BËRI KRYETARI ZYRËS TË INVESTIGIMIT. PËRGJIGJA AKOMA ËSHTË E PA ZGJIDHUR.
————————————————————————————————————/

Wall Street Journal-Perktheu per Dillin-Abdyl Ali Koprencka/

Nën temperaturën 105 degree qëndronja me Republikanin Devin Nunes në Fermën Blegtorale të familjes tij. Z Nunes ndjente shumë më tepër nxehtësi në Washington ku puntonte si Kryetar i Shtepise i Komitetit Zgjedhur mbi Inteligjencën në të cilën vazhdonte punimet për të zbuluar të vërtetën në lidhje me aktivitetin e FBI gjatë edhe mbas fushatës elektorale të vitit 2016. Duke bërë nji punë të mirë deri tashti jemi në dijeni se FBI përdori informatorët kundrejt fushatës elektorale të Donalt Trumpit duke u bazuar me kërkesën e opositës për fushatën e udhëhequr tashma nga Hillary Clinton. U vu urdhër mbi kqyerje me të cilin u zbulua se mbas zgjedhjes zyrtarët e administratës Obamës e kryen këtë veprim të monituruar për të deskritituar ekipin e ardhëshëm.
Përpjekjet e Z. Nunes kanë provokuar nji tërbim të jashtëzakonshëm në zyrat e FBI e në ato të zbatimit ligjit si edhe në agjensitë e Intelligjencës duke përfshirë edhe Medjen gjithashtu. Jane nji dyzine sulmesh të pa reshtura njëra më e egër se tjetra. Pse ndodh kjo? E para sepse është puna ime. Kjo është një bazik kongresional investigim ku ne ndjekim faktet. “Piktura asht e madhe” shton ai “nji seri faktesh të këqija që asht problematike për të gjitha vëndet.
Antarët e Komitetit të Inteligjencës janë duke hetuar. “Por asht nji parti politike që e kontrollon këtë Komitert, kontrollon Mediat që të gjitha këto ente veprojnë për të mbajtur këtë parti në fuqi. Por në qoftëse ne e marrim në shqyrtim në zyrat tona ajo nuk do funksionoi ne vazhdimësinë e saj. Ne nuk e lëjmë këtë të ndodhi.”
Z. Nunes dyzet e kater vjeç është zgjedhur për në Kongres nga Kalifornia Qëndrore në vitin 2002. Ai filloi detyrën në Komitetin e Intelligjencës në vitin 2011. Studio thellësisht ndër libra duke studiuar statuset dhe perforcuar njohurite spiunazhit Amerikan.Kjo e bëri atë për qënë i aftë për të
zbuluar situtat alarmuese. Të zbuloi informacionet e duhura ose ngjarjet për të cilat nuk ka siguri dhe që paraqesin problem serioz. Ai vërejti disa menjiherë mbas zgjedhjeve të vitit 2016.
E para: Menjiherë sa u bashkua me grupin tranzitor të. Z. Trump u ballafaqua me nji sulm të ashpër nga ana e krahut majtë duke pretenduar se ky person ka lidhje me Vladimir Putinin, duke filluar ku me muaj të tërë në Medien Sociale e sidomos në muajt e fundit duke filluar që nga MSNBC që pa pikë rezervimi e pyesin në se është nji agjent Rus. Unë jam nji Falkon Rus që vazhdoj e shkoj vazhdimisht thotë ai,” Unë jam nji nga ata që kam lajmëruar muaj më parë administratën e Obamës për të kuptuar strategjine Ruse. Kjo administratë dështoi plotësisht. Dështimi më i madh i Inteligjencës që nga SHTATORI /NJIMBËDHJET. Këto sulme ishin aq reale sa ishin shumë Red Flags( shënja paralajmërimi) për të cilat administrata në fjalë dështoi plotësisht pra kishte hapësire për te marrë masat e duhura.
Z. Nunes vazhdon më tej duke besuar se akuzat janë vazhdim nji fushate të paramenduar mirë nga zyrtarët e Obamës dhe komunitetit inteligjencës për ta diskretituar atë dhe për këtë arsye e veçuan gjatë gjatë proçesit të mbikqyrjes. “Ishte Nëndor ne Republikanët nuk kishim ide se FBI po investigonte Trumpin. Ata kishin njohuri,” shton ai. “ Ky është nji çqetsim të cilën e kuptoj dhe ata duheshish të përcaktonin plotësisht qëndrimin tim dhe veprimet e mija.”
E dyta: Menjhere, dy javë para inagurimit, nji grup zyrtarësh të administratës Obamës dhanë nji vlerësim intelligjent se Rusia ka vepruar në mënyrë të veçantë zgjedhjen e Z. Trump. Asnjeri nuk e kundërshton këtë fakt. Rusët hodhën baltë mbi Hillary Clinton, sepse duke filluar që nga ata askush nuk mendonte në Planet se Z. Trump do fitonte. Kështu nuk ka kuptim që administrata e Obamës të punoj kaq fuqishëm për të ndruar argument duke thënë ‘Oh jo,jo: “ Kjo ka të bëjë me zgjedhjen e Z. Trump”. Përpjekjet filluan të kenë më tepër kuptim kur u shtua versioni se gjatë fushatës elektorale Z.Trump ka bashkëpunuar me Rusët.
Në Janar 2017 Z. Comey foli para Kongresit ku publikisht u morr vesh se investigimi i Z. Trump kishte filluar që në Verën e vitit të kaluar, fakt i cili i ishte mbëshefur Kongresit. Muaj më parë kur Z. Nunes pa se historitë e Medies po ngriheshin larte i hodhi poshtë ato. “Supozohet që ne duhet të ishim të informuar, FBI, Comey janë njerëz të mirë dhe këjo kurrë nuk duhet të ndodhte e sidomos gjatë nji fushate elektorale.
Kur faktet dolën në shesh Z. Nunes mbeti i habitur nga forma e zhvillimit të investigimit. Në vite kishte punuar në këtë fushë dhe ishte në korrent me ligjet dhe me të dhënat dhe informacionet. “Unë kurrë nuk mund ta kuptoj si FBI përdori kapacitetin tij kundër intelligjencës për të vënë në shinjestër nji fushatë elektorale. Në qoftë se duhet të më kishte lindur kjo ide më përpara, ju garantoj se do kisha shkruar e thënë që mos e bëni këtë veprim. Në Kushtetutë përcaktohet se kundër intelligjenca vihet ne shërbim kur ka akte terorizmi ose kur njerzit provojnë të vjedhin sekretet Shtetërore. Kjo nuk ka asnji lidhje me çështje kriminale.
Pastaj vjen dosja e Kristofer Stili e pregatitur me kërkesën e opozites për fushatën e Zj. Clinton nga firma Fusion GPS. Kryesia e kongresit menjiherë ra në kontakt me dokumentin banal dhe të pa verifikuar. Z. Nunes kujton se Z. Comey bëri nji tjetër pretedim” Ai tha Republikanët paguan për atë dosje. Aspak e vërtetë.” Më tutje vazhdon se në qoftë se Zj. Clinton dhe Demokratët do kishin pretenduar se kjo dosje është e paguar ju garantoj se Mitch McConell dhe Paul Ryan do qeshnin me të madhe dhe delnin jashtë nga mbledhja. “Washinton Fre Beacon, nji konservative gazetë në Website themeluar nga Paul Singer e ka futur në punë Fuzion GPS për të bërë hetime rreth Z. Trump por botuesit e Fussion theksojnë se kjo detyrë nuk ka asnji lidhje me atë dosje.
Të gjitha këto pika janë të mjaftueshme për të vënë Kongresin ne veprim për hetim të çështjes. Ai u çqetësua se në Janar të 2017 gazetat filluan të publikojnë se kishin rrjedhur informacione sekrete midis. Z. Flyn dhe ambasadorit Rus. Rjedhja e informacionit asht nji koleksion shumë teknik leximi i të cilës i përafrohet të vërtetës. Kjo shkel statusin kundër demaskimit duke zbululuar indetitetin e Amerikanëve që janë në shërbim te kundër intelligjencës.
Përsa i përket rrjedhjes informacioneve të Z. Flyn Z. Nunes ka te dhëna se ky veprim asht bërë me qëllim demaskimi. Ai zotëron nji seri dokumentash për të vërtetuar këtë version. Për ta rishikuar u thir ne Mars ne Shtepinë e Bardhë në nji dhomë të sigurt leximi se po të shkonte tek kritikët e tij mund ta çonin në rrugë të gabuar. Në këtë mënyrë u ndodh mbrënda rrethit të ngushtë të Z. Trump. Gjithashtu u vërejt se demaskimi i Z.Flyn asht pa baza ligjore se është nxjerrë nga iformacionet shumë sekrete. Kjo promovoi nji Komitet Ethic të Shtëpisë për investigim të mëtejshëm. Në Prill 2017 qëndron në nji anë për sa i përket çështjes bisedimeve të mbëshefta me Rusët e sidomos pë ti u pershtatur parandalimit progresit tyre. Kaloi Dhjetori dhe Komiteti Ethic nuk i dha përgjigje Mr. Nunes. “Ne e vërtetuam më vonë” shton ai “ the nga pesë Demokrat katër kërkuan largimin tim përpara se problemet të rrokulliseshin.
Ndërkohë Komiteti i Intelligjencës vazhdonte Hetimet ne lidhje me bisedimet e mëshefta me Rusinë pa presencën e Z. Nunes. Në Tetor te vitit 2017 lajmet e bënë publike çeshtjen e dosjes Stili ku u vërtetua se kjo dosje u ble nga nga fushata elektorale e Clitonit. Kjo ngriti pyetjen se sa FBI u mbështet tek opozita për të vënë në veprim aplikimin e mbikqyerjes ndën aktin “Survejimi i Huaj i Inteligjencës” dhe për të spiunuar në të njëjtën kohë ndihmësin e Trumpit Carter Page. Deri nga vjeshta Departamenti i Drejtësisë refuzoi te veproi me Komitetin e Inteligjencës në lidhje me fletë thirjet e dosjes dhe me dokumentat e FISAs.
Në fund të vitit Mr. Nunes u ndesh përball me Departamentin e Drejtësisë të cilit ju dha afati përfundimtar që me 3 Janar 2018 të vepronte me kërkesat e Kongresit për sa i përket informacionit ne fjalë. New York Times përcaktonte se zyrtarë të qeverisë pa emër japin të kuptosh se bisedimet e fshehta me Rusinë nuk janë në dosje por në nji nivel më të ulët të krahut Trumpit si kur është George Papadopoulous. Të nesërmen Washington Post zhvilloi nji histori duke pohuar falsitet. Mr Nunes pohon se edhe Republikanët e tij kishin humbur besimin tek ai. Këte rrjedhje simbas kësaj dosje nuk do të merret parasysh aspak. Dikush tjetër thotë se ishte jashtë kësaj çështje. Po pa kaluar kohe DOJ dhe FBI kërkuan nji mbledhje me spikerin ne prezencën time. Por kjo nuk ishte nji koinçidencë. Z. Ryan e shtyri Z. Nunes dhe Departamentin e Drejtësisë për të dokumentar faktet. Memoja e Z. Nunes u ba e qartë ne Publik ne muajin Shkurt. Memoja përbëhesh nga katër faqe. Aty raportoheshte se dosja e Stilis permbante formën esenciale të aplikacionit të Carter Page edhe se FBI kishte dështuar në informimin e Gjykatës të FISAs mbi origjinën e dokumentit. Ne duhet ta pastrojmë. Gjithçka ka marrë fund se kanë bërë punë të pisët gjatë investigimit të fushatës elektorale. Çdo njeri ne SHBA duhet ta ketë dijenin për këtë skandal. Kjo nuk ndodhi. Në vënd të kësaj Demokratët paraqiten Memon e tyre nëpërmjet të cilës Medja na sulmoi ne më tepër dhe FBI dhe DOJ filluan të turbullojnë.
Gjërat shkuan më keq. Në Pranverë Z. Nunes morri informata se FBI kishte përdorur informatorë te marri informata nga fushata e Trumpit. Departamenti Drejtësisë luante rolin e maces dhe miut në lidhje me dokumentat. Ne akoma nuk kishim të qartë sa informatorë ishin përdorur deri me 31 Korrik 2016 dhe sa ishin ndërmjet sa ishin të paguar. Per këtë kategori të fundit zyrtarët hapen kundër inteligjencën për investigim dhe njikohësisht për të gjetur sa ishte paguar çdo person. Kjo ishte nji çështjet kryesore. Ndërkaq FBI dhe departamenti nuk bëri asnji veprim për të nxjerë gjurmuesit e Flynit për arsye se kishte pretekst se ata ishin të zënë me punë në mbështetje te Demokratëve.
Ai së bashku me shokët e tij të Komitetit i dërguan Trumpit letër që të publikoi njizet e faqet e FISA aplikacionit. Z. Nunes thotë që ata jane kritikal: “ Në qoftëse se njerzit mendojne se puna e pisët e Clintonit për të marrë FISA aplikacionin nuk është veprim i rregullt atëhere përmbajtja e saj është akoma ma e keqe. Z. Nunes ja drejton fjalët më të ashpra kundërshtarëve të tyre Demokratë, të cilët harxhuan vite duke propongaduar Privacin dhe Lirit Civile nga tjeter duan të demaskojnë dhe të survejojnë nënshtetasit Amerikane e duke përdorur nji dosje të pa verifikuar për të futur në dorë aplikacionin e FISA’s që të kënë mundësi survejimin e qytetarëve. Ai vazhdon se unë nuk jam nji nga ata që shkel investigimin e Kongresit. Unë nuk jam nji nga ata që të kem gënjyer e të them se Republikanët pagun për të marrë dosjen. Jam nji nga ata njerzit e pakët që dua ta çoj çështjen deri në fund. Sa për shtypin: “Sot Media është e korruptuar. Ajo është e nji anëshme dhe nuk i bën vënd vehtes me veprimet e saj. Sa më shpejt që Republikanët ta kuptojnë këtë aq më mirë do jetë.

Ai është i çqetsuar se Republikanët po humbin kohën ndërsa zgjedhjet e reja po afrohen. Janë akoma nji dyzinë njerzish për tu investuar. Por DOJ/FBI kanë planet e tyre duke sjellë e rrotulluar ato plane për të fituar kohë duke plotsuar dëshirat e tyre për humbjen e Republikanëve në Parlament. Akoma beson ai se hetimet kane mundësi të shkojnë deri në fund dhe informacionet të hapin shtigje të reja në drejtim të reformave. Ne duhet të jemi akoma më të reptë për të demaskuar dhe duhet ndëshkim i vërtetë për shkelsit e ligjit.” Ai vazhdon se hetimii tij “ndriçoi të metat në kompetecat e mbikqyerjes për të cilat Kongresi duhet ti rivendosi për vetvehten etij”
Z. Nunes e ndjen shumë të nevojshme dhe shumë rëndësishme të tregoj historin. “Këtu janë dy histori për tu shkruar . Versioni Arstitik në të cilën duhet angazhuar gjithë partia me në krye inteligjencën e kaluar dhe të tashme dhe Media të provoi të mbuloi atë çfarë bëri” duke vazhduar “ Ana letrare e saj është se detyra jonë fatkeqësisht duhet ta shkruajë atë.

Marrë nga Wall Street Journal E Shtune e Diel Korrik 28-29, 2018
(OPINION)

Përkthyes Abdyl Ali Koprencka

New York 31 Korrik 2018

Bisedë e pautorizuar me një profesor mjedisi/

Nga Xhevair Lleshi/

Më erdhi një letër në shtëpi. Në letër shtrohej një pyetje: A del plumbi me plumb? Po. Jo. Po qeskat a luftohen me qeska? Po. Jo.S’kërkonin përgjigje, por një kryq tek PO ose JO. Dhe siç e kam zakon e ruajta letrën. Ku nuk u shkon mendja qerratenjve! Janë vërtet specialistë, siç thoshte Arbnori i gjorë. Kjo letër më ngacmoi shumë. Ndërkaq jo rastësisht takoj një profesor të nderuar mjedisi, jo atë me emër ishulli ku mund t’ju shkojë mendja, por ama një prej miqve të mi, i cili veç të tjerash, si luftëtar i orëve të para të mbrojtjes së mjedisit, është edhe biznesmen i talentuar. Edhe unë kam marrë një letër si kjo, por s’i kushtova vëmendje. Si? Edhe ti? Thashë se mos qe vetëm për mua. Më shkrehe fare or mik! Por mos harro se për këtë ti mund të më thuash nja dy gjëra: Pyetja e vë gishtin në plagë, që e keqja të shërohet. Unë kështu e kuptoj. Se vërtet tek ne çfarë nuk hyn, i zi e i bardhë, lloj-lloj qeske. Dhe pisllëk, ndotje e madhe. Erdhi edhe presidentja kroate që të na thoshte se na bëtë pis more të uruar! Edhe unë ashtu mendoj, po e them ndryshe, më thotë profesori i dëgjuar, diçka që është e pranueshme, se ti e di që nuk jam radikal, domethënë lë shtigje për korrigjim. Me dy fjalë or mik: Deri tani kanë qenë njëqind fabrika për qeskat, tani mbyllen 99 dhe mbetet vetëm njëra prej tyre. Shitje e detyruar. Mjedisi i bërë pis kryesisht nga qeskat duhet pastruar po me qeska! Ka abuzim thua? Jo mo ç’ne! Kush tha, po ka ca gjëra… këtë ta dish. Tani ti bëj si të duash. Por mos u hiq aq entuziast. Se botë është kjo, ka edhe momente, s’i dihet! Ja, unë me këtë luftë që bëj, jam tani kaq popullor, por ama e ruaj masën, hajt, dhe ki kujdes…

Fjalë në përgjithësi. Por s’do mend që deri sa ngelet në treg vetëm një prodhues qeskash ky është monopolizim me brirë! Ju doni të dini se sa fitohet? E ku bëhet hesap! Të gjithë tregtizat, krejt biznesi i madh dhe ai i vogël janë të detyruar të marrin këtë lloj qeske, se me të fitojnë të gjithë (!) dhe nuk bëhet pis Shqipëria jonë turistike! Pastaj, pse mo, për pesëdhjetë qindarka apo për pesë lekë bëheni ju. Në Tiranë (ama vetëm në Tiranë!) shiten 500 mijë qeska në ditë! Hiçgjë! (Profesori i nderuar tundte kokën. Duket po i pëlqente ironia ime. Po s’tha gjë. Sepse kujtova mos më përvishej për qentë dhe macet, për miellin dhe frutat apo perimet, për qumshtin dhe mishin… Kështu që iu ktheva arsyetimit tim të pakmëparshëm.)

Ç’kemi zotëri? Ç’na kini katranosur me këto qeskat, mo? Ju mori me qafë etja për fitime! Bëni mo, si të gjithë ne! Nuk shohim gjë, i mbajmë sytë mbyllur. Se jemi të bedenave ne, të valleve, po pse jo edhe të dantellave… Jo, mo, firaun, s’dëgjon njeri nga ai vesh! Se njerëz jemi, paçka moshës, na vete ajo e uruar mendje edhe tek e dashura, s’na dalin përpara vetëm të metat. I kini vënë lupën qeverisë dhe gjithë hallin e kini që ajo të kapet gafil! Po si more, bukurosh, sado që je me këtë bandillin e mjedisit, nuk kujtohesh të shkruash njëherë mirë, si? A është kjo qeveri që po u jep falas librat fëmijëve të fillores? Po. Ke të drejtë. Si paskam të drejtë!? Kam si jo. Se edhe botuesit shpëtojnë nga shtypi i librave çdo vit, edhe fëmijët shpëtojnë nga të mësuarit. E di apo jo? Derdimen! Shtatanik! Njeri që u bie kot borive! Si thua ti, po dhamë urdhër ne, ka ndonjë fëmijë që mos të dorëzojë librin fringo të ri, akull fare, si e ka marrë ditën e parë? Jo trepor duhet ndrequr, dhjetëvjet duhet bërë! Fundja fëmijët s’mësojnë që s’mësojnë, ç’u duhen librat!…

Hane Shan, hane Bagdad! Ku më rreh mua ku të vete mendja ty. Kam ardhur për qeskat, unë, usta! Ka korrupsion, ka punë të pisët, apo jo! Se edhe në kohën e E.Hoxhës ktheheshin librat, dorëzoheshin në fund të vitit shkollor, por kryesisht për të prodhuar letër, se ktheheshin copë-copë, s’i binte në mend njeriu të mësonte me to. Ai i madhi mjafton të japë urdhër, ë? Të tjerat i rregullojmë ne! E pse jemi ne? Ja kështu or mik. U largova nga profesori. Ah! Po ky pse ka pranuar ta marrë titullin? Mos është nga ata që e kanë blerë? Se unë i di nja tetëqind që e kanë blerë! Profesorë me lopatë!

More bandill po për ato palo qeska po e bën gjithë këtë hata? Çudi e madhe! Ja shko, tregtizë më tregtizë a do gjesh këtë mall? Se vetëm ky është i riciklueshëm. Të tjerat, pëf, nuk bëjnë! Ta thotë lali ty! Se tani ke ku të shkosh, të mbash leksione, të presin universitetet dhe akademitë më të njohura të botës (se ato të Shqipërisë janë ku e ku më lart!), po edhe ti vetë si njeri, je i ndjeshëm, i dhimbshëm, punë 5lekshi është. Do thuash ti 5 herë 500 mijë sa bëjnë. Hiç gjë: dy milionë e 500 mijë. Një fjalë goje. Po të reja, mo, të reja. Se kanë ikur nga 1965a mbi gjysmë shekulli dhe  mbete po ai, s’di që s’di të bësh llogari! Derdimen. Nuk mësove as nga ambientalistët, pa le!

Po ka dhe nga ata gjytyrymë që i kërkojnë këto qeska. Nuk janë fjala vjen si shitësja e famshme ku bën pazar edhe ministrja e mbrojtjes, e de, e, ajo është, e sotmja, dhe kurrë njëherë nuk jep kupon tatimor. Kërkoja ti kërkoja, po kujt, se? Një të përveshur të bën shitësja jonë me tërë atë supermarket e me biznes të vogël që s’di ku t’i mbash këmbët pastaj. Edhe me qeskat e njëjta do të të gjejë. Pa le, na bëke edhe llogari! Tru lesh!

Po shikoja nga dritarja me një brengë sfilitëse, me një melankoli të çuditshme që herë–herë më rrëqethte me gjithsej, më bënë të psherëtija për qeskat po se po, po edhe për kuptonin tatimor (ah po, e dini ju që qeskat speciale nuk futen në kupon, edhe pse lekët të mbahen! Kjo do të thotë se qeskat tona s’ka kupon që i nxë!) që doemos na ka zili. Po, po, ai na ka zili. Ai edhe librat e shkollës fillore! Po për to le të flasim një herë tjetër…

Tiranë, më 1 gusht, Dita e Qeskave të Reja Plastike

Duke e kujtuar me përmallim të njohurin tim të para 67 viteve “ Llesh Luket Grishajn “/

Shkruar nga : Mërgim Korça /

Me kalimin e viteve sa vjen edhe njeriu fillon e familjarizohet me faktin e quajtur “vdekje” e doemos kjo shfaqje natyrisht vjen e lidhet me ngjarjen me të cilën ballafaqohemi dëndur e më dëndur … me kalimin e viteve !  Mirëpo kësaj gjëndjeje pa as më të voglën mëdyshje që, kur na paraqitet, duhet të jemi edhe të përgatitur se si t’i përgjigjemi. Duke menduar se të shkruarët rreth personit që ma krijoi këtë gjëndje shpirtërore do të ma lehtësonte situatën në fjalë dhe se kishte me qenë një farë rrugëdalje, pa një e pa dy po ulem e të hedh në letër ç’ndjeva unë sot, kur dje e putha në ballë Lleshin (tashmë të ndjerë) dhe ai as që i hapi sytë … kurse sot, i biri i Tij Franzi më dhá lajmin mortór !

Nga që i ndjeri ishte “puro Gegë”, lexuesi i këtyre rradhëve, po qé Toskë, të më falë për përjashtimin që po i bëj me këtë rast gjuhës t’ime Atërore !

Jena kênë njoftë me Lleshin e ndjémë jo pak por plot 67 vjete të shkueme kur na mobilizuene ushtárë në Repartin e Mallkuem të Punës q’e ndërtoi te i quejtuni Rrapi Trish të gjith’atê zonë kazermash ushtarake !

Kje nji rast’i çuditshëm sepse në fillim kur porsa kishim ardhë ushtarë të rij te Komanda qi kishim në rrugën e Durrësit, dikund përkarshí me fundin e ish aeroportit të Tiranës, kjé nji ushtár’i vjetër me të cillin kisha shoqní qysh në Gjimnazin e Shkodrës, Kastriot Bajraktari, (i cilli ishte njêni prej bijsh të nënkolonelit Mul Delísë, Bajraktarit të Hotit si edhe Malcisë së Madhe), qi më njofti me të ndjémin Llesh Grishaj qi ishte mobilizue e kishte ardhë ushtarë bashkë me mue prej Shkodre. Kah Kastriotin e njifshem si djalë shum të mirë e ky ma rekomandoi Lleshin, nuk kishjem si mos t’i besojshem e qysh në muejin Dhetuer të vjetës 1951 e kena pasë lidhë miqësínë me tê !  E përpá u zgjatë rreth kësaj ndodhíje … qysh atëherë, (merreni me mênd lexues të nderuem), se sa të shtrêjt’e kena ruejtë miqësínë me Lleshin e ndjémë edhe përgjatë ktyne 27 vjeteve qi kena banue s’bashkut këtu në Michigan-in e Shteteve të Bashkueme të Amerikës !  E kuptoj mâ se mirfílli se për nji lexues moshe të ré âsht e vështirë me u kuptue ky pohim qi vijon, ndërsa për nji person i cilli e ka jetue thuejse gjysë shekullin e diktaturës kuqe, aj din m’e ndjekë hap mbas hapi se shka kam me diftue. Përgjatë asaj qi u quejt m’njênën ânë DIKTATURË E PROLETARIATIT  e në tjetrën ânë, po prej të njajtve drejtues komunistë të vêndit, DEMOKRACÍ POPULLORE, ku vêhet shêja e barazimit mjedis dy cillsorve diametralisht të kundërt njêni prej tjetrit edhe qindrimi i atyne q’e kishin në dorë Shqipnínë ishte i njajti :  masa extreme lufte kundrejt prindve t’onë ndên parullën LUFTË KLASASH  e, m’ânë tjetër po i njajti qindrim edhe kundra nesh 18-vjeçarve qi na mobilizojshin n’ushtrí por në vêndin e armëve edhe stërvitjes ushtarake na nepshin ka nji kazëm e lopatë e na bâjshin me u rraskapítë në punë krahu tue punue në gropa gëlqereje si edhe sheshe pregaditjeje betoni !

Nuk ishte rastësí por në Repartin tonë të Punës ishte me né, Lleshin edhe mue, edhe i ndjémi tashmâ Alfred Marashi, i biri i komandantit me êmën Llesh Marashit i cilli e kishte pasë bashkpuntuer të afërt në Janarin e vjetës 1945 në atê e cilla âsht quejtë kryengritja e parë kundrakomuniste në të gjithë kampin e ashtuquejtun KOMUNIST TË LINDJES, Lukét Grishajn prej mahallës Grishajve, e pra Babën e Lleshit ! Me pak fjalë Reparti i jonë i Punës ishte i mbushun me djelm familjesh sa Atdhetáre e gjithashtu edhe të ndérshme daç gjytetare e gjithashtu edhe fshatare !

Për pa dashtë m’e mërzítë lexuesin e nderuem të ktyne rreshtave due me i kujtue nji ndodhí të mbrâmjes organizueme te Kisha e Shën Palit me 30 Tetuer të vjetës 2004 prej Revistës Kuvendi. Un kisha marrë me vedi nji shok t’êmin ushtríje i cilli kishte pasë ardhë te e bija prej Tirane edhe i quejtun Nasi Hobdari. Në sallë kishte ardhë edhe Sami Zëmblaku, nji shok tjetër ushtrije.  E nisun prej faktit se në nji tavolinë tjetër kje ulë Llesh Grishaj i cilli kur na pa se po u afrojshim drejtë Tij u çue në kâmbë, na u afrue edhe na dha dorën por … pa e njoftë askënd veç meje.  I drejtohem dhe i thom Lleshit “… Si âsht kênë quejtë komandanti yt Llesh në ushtrí ? Mbas nji çasti hutimi Aj gjegjet … Hamit Deda.  E dha gjegjen Lleshi por i shikjon tashmâ me habí dy burrat e panjoftun. I kthehem Nasit  me po at pyetje edhe Aj më gjegjet … Hamit Deda.  Edhe Samiu të njajtin êmën pohoi me gjegjen e Tij. E kur edhe un shtova po at êmën si komandant në Repartin e Punës, asnjêni prej lexuesve të ktyne radhëve nuk ka se si m’e përfytyrue emocionin me t’cillin u përqafuene Lleshi me Nasin si edhe me Samiun !  Ishim njoftë kur ishim kênë 18-vjeçarë e kishim kalue s’bashkut  sa e sa episode prej t’cillve disa edhe tragjikë e mandej … jeta na kishte ndá !  Doemos mbasi u ulme tashmâ katër pleq, gjithsecilli mori me diftue ndonji ndodhí të kohës dikurshme kur ishim ushtarë.  Me kët rasë un jam kah ndalem edhe diftoj nji kujtim t’cillin na e rikujtoi Lleshi.  Nji ditë kishte ardhë m’e inspektue repartin tonë ushtarak n/koloneli Petrit Dumja. Të tân’e mbajshim mênd, Ishte e Dile e na kishim tri orë qi ishim rreshtue në pritje. U ul Petrit Dumja prej kalit e tue ecë para repartit u drejtonte pyetje ushtarve si I kishin êmnat. Në nji farë çasti u ndal para nji ushtari shum të gjat’e të pashëm e mbasi aj iu gjegj se quhej Dodë Miri, nenkoloneli i tha : … ee e dd di ti sss ss se tty  tt t ta kam vvv vrarë bb babanë ee edhe xh xh xhaxhanë ?  E Doda iu gjegj :  E si nuk e ditkam un ?  Po jo vetëm babë edhe axhë, po ti na ke vrá nândë mashkuj t’konakut shoku nënkolonel  e na kurr s’kem se si me të harrue ty !  E un jam kah shtoj se na i kujtueme shum episode mes nji mallëngjimi të thêllë e mâ e madhja âsht se kujtimet e përjetueme u tokojshin katër djelmve të rij … kurse përballë njênitjetrit ishim tashmâ katër pleq !

Tue dashtë mos me u zgjatë shum,  jam kah theksoj se në ksí rasash, si i ka ndodhë Familjes Nderueme Grishaj  mbrâmë mbas mjesnáte, cilli kishte me kênë qindrimi mâ i përshtatshëm ndaj atyne t’cillt i ka përfshîe ky mort?

Shyqyr Zotit, Lleshi jon’i dashtun ka nji rreth të gjânë bijsh’edhe nipash e mesash t’cillt, njêni me tjetrin në ksí ráse kanë m’e ndáe dhimjen e ktij morti q’i ka gjetë !  Kurse un, si trashëgimí të miqsísë t’ême me Lleshin kam detyrë jo t’kollájtë, tue kênë se vetë Lleshi më ka miqsue ka herë me t’birin Franzin, me t’cillin pavarsísht diferencës moshore e cilla na ndán … i jam shum i detyruem, por i lutem Zotit të Madh të më ndihmojnë qi i gjindun përballë humnérës t’cillën jeta e hapi papritun para tij, s’parit e kryesisht n’asnji mënyrë mos të mundohem qi t’ju përgjigjem pyetjeve të tija, kjo sepse vetë vdekja âsht nji mister të cillit gjithsecilli i gjegjet në mënyrë të ndryshme.  E rândësishme mêndoj se âsht me i qindrue afër, m’e ndigjue, me i kênë mâ shum se kurr MIK E ME IA DIFTUE KËT MIQËSÍ SEPSE PIKËRISHT KJO MIQËSÍ ASHT E VETMJA GJA E CILLA MBETET !   

Kam me u dhânë fund ktyne rreshtave me nji ftesë lexuesve t’cillt kanë me shkue e me ua paraqítë familjarve të Lleshit ndjémë ngushllimet në banesën e tyne familjare.  Dy hapa para shkallëve të hymjes të ndalen e t’a lexojnë nji pohim të gdhêndun në gur i cilli i drejtohet të ndjémes ish bashk-shortes Lleshit ku shprehet skâjshëm me shum ndjenja njerzore respekti për ish Zojën e asaj shpíje !  E s’bashkut me kët ftésë leximi, due m’e urue çiftin Grishaj t’u jenë bashkue shpirtat n’Amshimin e Bekuem !

Nga Leonora Laçi/Sekretare e Përgjithshme e Shoqates Trojet e Arbrit, studiuese/Gjakovë, 1 gusht 2018- Në Sallen e Konferencave në Hotel Metropol-Gjakovë u mbajt akademia kushtuar dom Anton Kçira si dhe u promovua libri i dytë që i është kushtuar atij, organizatore ishte Shoqata I.Gj. Trojet e Arbrit, dhe ishte i treti organizim brenda pak ditesh që kjo shoqatë zhvilloi, pas Prizrenit dhe Lezhës i erdh radha Gjakovës

Gjakoven po e vizitoja për herë të parë, është vendlindja e dom Anton Kçirës, vendi i heronjve real dhe atyre jo real. Pashë pak nga të gjitha; pak Shkodër, pak Prizren etj. Tema bosht ishte- “Dom Anton Kçira Ambasador i shqiptareve ne SHBA”. Shoqata Trojet e Arbrit nen kryesine e Mrsc. Nue Oroshit dhe keshillit organizator, pa harruar dhe bashkthemeluesit prof.dr. Muhamet Shatri, e veprimtarin, sekretarin e Lidhjes se III Shqiptare te Prizrenit,kontribuesin, studiuesin Tome Mrijaj i ardhur nga ShBA.

Sesioni filloi me himnin kombëtar e u ndoq nga poema e Kapedan Markut e Ernest Koliqi, fjalen e hapjes e mbajti prof.dr. Muhamet Shatri, ku përshendeti mysafirët e  studiuesit si dhe z. Tomë Jakun nga ShBA, u ndal tek rendësia e ketij sesioni dhe bëri nje apel të hapur, citoj-“ Guxoj të them ketu perpara jush të nderuar pjesëmarres, se ato që mohojnë këto figura madhore kombetare e njerëzore, me vlera që rrezatojnë në mbarë boten, e kanë humbur rrugen e shqiptarisë. Ne duhet ta kemi të qartë se pa terësinë e të gjitha feve te popullit tonë, do të zhbehet edhe shqiptaria. Prandaj, duhet të luftojmë me ngulm që fara e keqe, sidomos ajo e perskajshmërisë islamike, të mos mbijë dhe të mos leshoj rrenjë në trojet etnike”.

Na nderuan me pjesëmarrjen e tyre perfaqësues të  klerit katolik si; Mons. Rrok Gjonlleshaj, Arqipeshkvi i Tivarit, mons. Zef Gashi, ipeshkv në pension, mons. Hilë Kabashi, ka qenë administrator i kishës katolik në Shqipërinë e Jugut, aktualisht në pension në Gjakovë, dom Nikë Ukgjini – studiues, famullitar i kishës së dom Ndre Mjeda, Kukel- Bushat, Shkoder etj. Patëm nderin të kishim dhe ish- ambasadorin e Shqipërisë në Kosovë z. Islam Lauka ku tha mes te tjerave:-“ Më vjen mire që i bëhet sesion dom Anton Kçirës në të gjallë të tij, ne kemi nevojë për orientues si dom Antoni, pasi sesione i janë bërë vetëm figurave madhore si: Nane Terezes, Ismail Kadares etj. Dhe kjo tregon rendësin e madhe të tij.

Ndërsa mons. Hilë Kabashi vuri theksin se:-“ Harresa është nje armik i madh dhe këto takime janë për tu mos harruar personi dhe vepra e tij”.

Ndërsa pader Nue Kajtazi famullitar i kishës së Gjakovës, tha:- Mirë se keni ardh në Gjakovë, Gjakova flet shqip dhe do te flas gjithmonë shqip, ndryshe nga qytete të tjera që po përzijnë gjuhë tjera, psh;Prizreni. Dom Antonin e njoh, ai është një figurë që duhet hulumtuar e ne shqiptarët kemi të mirat dhe të këqijat tona, brenda natës të shpallim shenjt, e brenda natës të shpallim djall, brenda natës të shpallim hero, e brenda natës të shpallim armik. Shqiptaret sot nuk ia dinë vlerën dom Antonit, por në të ardhmen kanë me qenë krenar për te”.

Keto ishin pak nga fjalet e mbajtura të mysafirëve.

Pastaj filloi pjesa shkencore ku pati rreth 20 kumtesa nga studiues të ndryshëm nga mbarë trojet etnike dhe diaspora si; dr. Besim Morina, Eugjen Merlika,Tome Mrijaj, Pjeter Nikolla, dr. Riza Sadiku, dom Albert Jaku, Fatmir Minguli, Franc Llesh Grishaj, Leonora Laçi, Pal Canaj, Anton Antoni, Mhill Velaj, Mikel Gojani, Klajd Kapinova, Arben Çokaj, Krist Gjinaj, Lekë Mrijaj, Gjon Fran Ivezaj, Nue Oroshi, dr.Sali Haxhiu etj.

Referimet e mbajtura sollen mjaft të reja për veprimtarinë e dom Antonit në Kosovë por dhe diaspor, disa nga kumtesat ishin përshypje nga librat ; “ Don Anton Kçira në jubileun e 50 vjetorit te meshtarise” me autor Tomë Mrijaj& Klajd Kapinova dhe “Dom Anton Kçira sherbestar i Zotit e i Atdheut” po nga keto dy autor.

Dom Antoni ndërtoi jo vetëm një vend kulti në Detroit( ShBA), por Shqipërinë në miniaturë duke i ndihmuar shqiptarët të mos humbnin traditat e zakonet e tyre për t’ja përcjellë ato dhe fëmijëve. Kisha e Shën Palit u bë model për nga rregullat strikte jo vetëm për të respektuar rregullat kishtare por dhe shtëpinë e Zotit, Dom Antoni minimizoi hakmarrjen dhe ktheu besimtarët shqiptarë në kishë. Ai krijoi ura lidhese dhe nxiti bashkejetesen fetate ku bashkëpunoi pa dallim me klerin mysliman në dobi të çështjeve të përbashkëta. Dom Anton Kçira nuk u kursye për shqiptarët e diasporës, dhe  akademia pati këtë synim;nderimin e aktivitetit te tij, ndonëse nuk e bëri për të marrë vlerësime por e ndjeu si detyrë kombëtare.

Arrijmë në përfundim se Kisha e Shen Palit në Detroit u mishirua me emrin e Dom Antonit dhe ishin të pandashem në rrugetimin e tyre, Dom Anton Kçira- Kisha Shen Palit.

Ajo qe duhet theksuar nga ky sesion është se popullit që ai i ka sherbyer e ka shpallur Ambasador i komunitetit në SHBA, dhe ai nuk ka nevoje per dekorata nga institucionet shteterore te Shqiperise e Kosoves pasi de facto ai i ka fituar dekoratat, ka fituar zemrat, simpatine dhe respektin e atyre qe i ka udhehequr ne rrugetimin shpirteror.

Sikurse institucionet fetare shqiptare të kishin nga një Dom Anton, me mire do t’i kishin punet. Dom Antoni në Gjakovë njohu komunizmin sllav, e në Detroit atë sllav dhe shqiptar. Kur punon fort dhe armiqt e dashakeqasit janë të shumtë, por në fund askush nuk mund ta mohojë kontributin e Dom Antonit ne komunitetin shqiptar ne SHBA por dhe mbeshtetjen e pakursyer te tij ndaj çeshtjeve te ndjeshme e problemeve të Shqipërise dhe Kosovës.

Ai e la vepren, detyra jone eshte ta evidentojme dhe t’i japim meritat qe i ka.

Ky sesion i treti shkencor u përmbyll me sukses ashtu si dhe të tjerat para tij me fjalen e mbylljes nga prof. Riza Sadiku- studiues i mërgatës shqiptare të SHBA, ku nder te tjera tha:-“ të tilla sesione shkencore për personalitete të dalluar kombëtar, duhet të organizohen edhe ne te ardhmen sepse opinioni i gjere shqiptar nuk eshte sa duhet i informuar me veprimtarine e tyre kombetare, të cilët terë jetën ia kushtuan afirmimit dhe ndërkombtarizimit të çështjes mbarëkombetare, në veçanti të Kosoves, siç është rasti edhe me figuren emblematike dhe personalitetin e dom Anton Kçirës, personalitete te tilla te anatemuara dhe margjinalizuara nga sistemet komuniste ka shumë populli shqiptar, nxjerrja në dritë e veprimtarisë kombetare të personaliteteve të mirefillta te kombit shqiptar, jo vetem qe eshte obligim moral dhe njerezor por me veprimtarë të tillë të devotshëm pasurojnë dhe historinë e popullit shqiptar”. Profesor Riza vazhdoi fjalen më tej-“ Falenderoj Kryetarin  e palodhur te Shoqates Trojet e Arbrit magjister Nue Oroshin, sekretaren e shoqates zonjushen Leonora Laçi dhe ne veçanti perfaqesuesin dhe koordinatorin e mergatës shqiptare nga ShBA  z. Tome Mrijaj, i cili për 15 vite e mbanë timonin e organizimit dhe financimit të sesioneve te tilla shkencore – përmbyll fjalën prof. dr Riza Sadiku.

Dom Antoni ishte i pranishem dhe pershendeti klerikët katolik dhe organizatoret e sesionit shkencor, duke i falenderuar përzemersisht, ku iu dha dhurate simbolike Gjergj Kastrioti, në emer të Shoqatës  nga kryetari  Nue Oroshi.

Kështu edhe ketij sesioni i erdh fundi për t’ i lenë radhen botimit të kumtesave, diskutimeve për sesionet e ardhshme dhe projekteve ambicioze.