Libri i tretë elektronik i Fahri Xharrës/
Shkruan: Elvi Sidheri , Tiranë/
Tanimë ka ardhur rradha që me “penën” (dhe mendjen) e Fahri Xharrës, të përballet njëherë e mirë edhe O.J.Schmitt, ky zvicerian i dyshimtë, personifikim i mirëfilltë i lobeve të njohura dhe përherë vepruese, antishqiptare.
Përse Fahriu të ndjente fundja papritmas nevojën për të shkruar e mbi të gjitha, për të kundërshtuar, duke i përkushtuar për më tepër, një libër të tërë me shkrime të zgjedhura O.J.Schmitt-it dhe “prapavijës” së tij serbomadhe, racistoide, shqiptaro-mohuese?!
Arsyet janë aq të qarta, sa nuk do të ishte nevoja fare që t’i përmendja, por gjithësesi mendoj se personazheve groteske, sharlatane, këtyre veglave, marionetave, kukllave që drejtohen drejtpërdrejt nga fijembajtësit e Akademisë së Shkencave të Beogradit (si i tashmë “ngordhuri” Dobrica Qosiç)…u do dhënë gjithnjë një përgjigje e vendosur, pa u lënë kohë që të përhapin helmin e tyre.
Një helm antishqiptar, një virus shqiptaro-mohues që tashmë ka nisur të marrë vendosmërisht trajtat e një epidemie, thënë më mirë, e një pandemie të rrezikshme, duke sulmuar me rradhë gjithë figurat e ndritura të Rilindjes sonë Kombëtare, duke vërshuar me llumin më të ndotur drejt lartësisë së emrit të Gjergj Kastriotit, drejt veprës së shenjtëruar të Nënë Terezës, drejt fshirjes fiktive të çdo lidhjeje mes së kaluarës sonë iliro-arbërore dhe shqiptarit të shekullit të 21…
Këtë helm pra, Fahri Xharra, ka kohë që e ka “nuhatur”!
E ka ndjerë në ajër dhe rreket prej kohësh që t’a luftojë me çfarë të mundet, me mjetet e tij të reduktuara në pamje të parë.
Ajo që atij i mbetet…është vetëm fjala…
Sepse e para edhe sipas librit të shenjtë, ishte pikërisht “FJALA”!
Këtë “bari dhish” zviceriane, këtë druvar të munguar, këtë person të fandaksur të cilin ndokush, falë një dhelpërie dinake, ka vendosur t’a përdori gjerësisht, për të dëmtuar aq sa të jetë e mundur, të tashmen, të kaluarën e mbi të gjitha…të ardhmen e popullit dhe historisë shqiptare.
Ju ftoj me ëndje dhe bindje, që të shkarkoni (falas) këtë libër të rrallë dhe të përhumbeni brenda faqeve të tij, duke kuptuar sesa e madhe është “pezhishka” (rrjeta e mermangës) që lobet e fuqishme antishqiptare, kanë thurur në vazhdimësi…
“Kundërhelmin” ndaj këtij virusi, Fahri Xharra ka nisur t’a prodhojë gjithësesi!
Libri shkarkohet falas ne kete link: http://www.librariaelektronike.com/lexo/101/fahri-xharra-une-dhe-o-j-schmitti
Elvi Sidheri

Nga Prof. Sami Repishti/
Me inisiativen e Unionit Mbarkombetar te Integrimit te Burgosureve dhe te Perndjekureve Politike te Shqiperise, te Premten me 30 maj 2014, para dite u organizue nji tubim i veçante me qellim te vumjes ne dukje te faktit te pafalshem te “harreses” qeveritare per 23 vjet me rradhe te fatit te viktimave te komunizmit ne Shqiperi.
Me kete rast, u theksue gjithashtu edhe nevoja urgjente per dokumentimin e plote te krimit komunist ne Shqiperi, nji mungese qe ka lejue rilindjen e manifestimeve pro-komuniste dhe nji levizje qe synon rihabilitimin e terrorit komunist dhe te kryekriminelit Enver Hoxha dhe ndihmesve te tij, xhelate te popullit shqiptar.
Per kete qellim ishin ftue foles viktima te komunizmit. Per randesine e tij, Tubimi kishte ftue edhe Presidentin e Republikes Sh.T. Bujar Nishani, si dhe anetare te trupit diplomatic te akredituem ne Tirane.
Ne flete-lajmerimin e leshuem nga organizatoret –nenshkrue nga Presidenti Ii Unionit Z. Besim Ndregjoni- rreshtohen edhe perpjestimet e perbindeshme te komunizmit ne Shqiperi gjate sundimit te tyne 45 vjeçar. Aty lexojme se
-5.037 burra, dhe 450 gra jane ekzekutue me gjyq e pa gjyq per motive politike.
-21.788 burra dhe 7.360 gra jane denue me burg per motive politike
-48.217 burra dhe 10.792 gra jane internue per motive politike
- 11.536 familje jane debue nga qytetet dhe zonat kufitare per motive politike
-64 qytetare te huej jane pushkatue ose kane vdeke ne burgjet komuniste
-1.215 burra, dhe 38 gra te hueja jane burgose per motive politike
-95 shqiptare kosovare jane ekzekutue ne Shqiperine komuniste
-120 klerike katolike shqiptare jane ekzekutue
-83 klerike bektashiane jane ekzekutue
-60 klerike myslimane jane ekzekutue
-39 klerike orthodoks jane ekzekutue
-2.169 institucione fetare jane shkaterrue ose mbylle. (740 xhami, 608 kisha dhe monastire orthodokse, 157 kisha katolike, dhe 520 teqe bektashiane.
Ka pase burgje dhe kampe internimi ne : Tirane, Burrel, Shkoder, Peshkopi, Bulqize, Spaç, Qafe-Bari, Gjirokaster, Tepelene, Vlore, Korçe Berat, Elbasan, Durres etj.
-4,500 shqiptare te ekzekutuem, me gjyq e pa gjyq, nuk kane varreza, Per 23 vjet me rradhe familjet e tyne kerkojne vend-varrosjen pa sukses. Nderkaq, Qeveria mbetet ne heshtje…
***
Per arsye te moshes, nuk kam qene ne gjendje te marr pjese fizikisht ne kete tubim kuptimplote dhe shume emocional. Por me kerkesen e Kryesise se Unionit, kam pergatite nji Pershendetje, te cilen e bashkengjes ma poshte:

Sami Repishti, Ph.D.
“Regency” -638 Danbury Road # 49
Ridgefield, CT. 06877 USA
sdrepishti@att.net
30 maj 2014
I nderuemi Z. Kryetar,
Te dashtun bashkevuejtes, viktima te terrorit komunist,
Miq te dashtun,

Nga Amerika e larget, sot perulem para dhimbjes suej ne tubimin qe synon nji kauze te shenjte: dokumentimin e krimeve te padenueme komuniste ne Shqiperi.
Njizete e tre vite mbas levizjes studenteske te dhetorit 1990, – per liri e demokraci- Shqiperia ka levize. Gjendja ekonomike e shoqenore ka pesue permiresime, populli jeton pa friken e kerbaçit policor. Me gjithe vorfenine e te metat sociale qe e mundojne, Shqiperia ka avancue drejt anetarsimit ne Bashkimin Europian. Europa ashte shtepia e jone, ashte zgjidhja e jone e vetme, si shtet ma pare dhe si komb shqiptar ma vone!
Ne kete udhetim te gjate, vendi i jone ka deshmue dhe padrejtesi te medha, njena nga te cilat ashte keqtrajtimi i viktimave te komunizmit, ju vellazen e motra, sakrificat tueja, qendrimi i juej heroik qe nuk pranoi nenshtrimin ndaj “luftes se klasave” fenomeni ma negativ i shekullit 20-. Me fitoren tuej morale kunder shnjerezimit komunist, ju keni fitue te drejten me u quejte “kapitali moral i shoqenise shqiptare”.
Kete te drejte e konfirmon pafajesia e juej qe ashte edhe stigma ma pozitive e zhvillimit politik ne Shqiperi. Ju gjetet guximin me i thane “JO!” diktatures, jo pushtimit jugosllav, jo pushtimit sovjetik, jo marrezise kineze, jo krimineleve injorante te PKSH dhe PPSH-se. Sot ju keni te drejten me akuzue mosperfilljen e pushteteve qeveritare ne vendin tuej, sepse jeni te pafajshem. Pafajesia ashte thelbi i sakrificave tueja, i rezistences anti-komuniste ne Shqiperi!
Koncepti i qeverisjes ne kohen tone ashte nii sfide qe Shqiperia nuk e fitoi, fatkeqsisht. Mungesa e nji “pranevere shqiptare”, e zgjimit nga gjumi i rande i shqiptareve, tregon ekzistencen e te metave strukturale ne shoqenine tone, siç e tregojne grevat tueja qe perfunduen tragjikisht. Por e meta e madhe sot ashte humbja e frymes se bashkesise qytetare.
- Grindjet dhe perballimet nuk kane te ardhme.
- Trajtimi partizan i problemit nuk perfaqeson interesat legjitime te popullsise.
- Mashtrimi ne politike ashte genjeshter qe ka rrjedhime .
- Poshtrimi i kundershtarit politik nuk ashte fitore; ashte shkaterrimi i gjysmes shqiptare qe mendon ndryshe.
- Na, jemi per nji Shqiperi ma njerezore!
Pushteti ashte mjet ne demokraci; ashte qellim ne diktature! Qellimi i pushtetit ashte forcimi i kohezionit social shqiptar, e jo “lufta e klasave”. Ne rastin tone kohezioni social kerkon pastrimin e krimit dhe te kriminelit komunist, ne nji proces te mbeshtetun ne drejtesi; ashte rikthimi i plote ne liri dhe dinjitet per te gjithe, ashte mbrojtje nga “dora e shtetit” e nga“grushti i hijeve te zeza” ….
Nji shtet dhe shoqeni e ketill nuk mund te ndertohet mbi padrejtesi! Keshtu veproi Europa e qytetnueme e mbasluftes, qe dermoi diktaturen fashiste-naziste. Tek ne, edhe sot, mbas 23 viteve nuk ashte denue krimi komunist 45 vjeçar, me gjithe sjelljen tuej fisnike qe perbuzi hakmarrjen. Ju jeni breznia qe keputi zinxhirin e hakmarrjes, nji fitore historike e shpirtit shqiptar.
Megjithate, duhet denue PKSH dhe PPSH-ja si parti kriminale.
-Duhet dokumentue krimi per hir te breznive te reja qe te mos perseritet.
-Duhet hjedhe drite mbi erresinen 45 vjeçare qe te mos perseritet.
- Duhet informue breznia e re per te kaluemen tone tragjike, qe te mos perseritet.
Kjo ashte nji detyre primare per te gjithe, por sidomos per ju.
Dokumentimi i krimeve komuniste ne Shqiperi do te nxjerre ne drite genjeshtren, urrejtjen e dhunen qe kane karakterizue rregjimin e gjakut Flitni, shkrueni, organizoni veprimtari kulturore dhe politike qe synojne zbulimin e krimit komunist ne Shqiperi. Kerkoni perkujdesjen e viktimave qe i shpetuen krimit komunist dhe familjeve te tyne te abandonueme ne duer e fatit mosperfilles.
Sot, ne Shqiperi, viktima e komunizmit vuen per buken e gojes, per nji strehe mbi koke, per nji sherbim mjeksor – vuen per nji fjale te mire. Ashte mekat, ashte harrese, ashte vrasja e dyte e viktimes!
Vellazen, motra! Ju duhet te udhehiqni nji kryqzate qe do te shpetoje ju dhe Shqiperine tuej, Shqiperine e te gjithe shqiptareve.
Dhe mos harroni fjalet e nji te burgosuni spanjol: ”Mos e mbyllni librin e krimeve komuniste derisa çdo rresht, çdo faqe te lexohet nga te gjithe”.
Me nderimet ma te thella,
Sami Repishti
ish i burgosun politik ne Shqiperine komuniste (1946-56),
dhe ne Jugosllavine komuniste (959-1960)
—————————————————————————————————

Nga Uk Lushi/
Është viti 1994. Jam duke shkuar në një diskotekë në Stuttgart bashkë me një djalë as të bukur as të shëmtuar nga Gjilani. Para se të na vije radha të paguajmë biletat hyrëse, ai më flet me zë të ulët: “Mos thuaj që jemi shqiptarë brenda! Kur të pyesin nga jemi, thuaj që jemi italianë! Vetëm kështu mund të zëmë femra të bukura! Gjermanet nuk i duan shqiptarët!”
Është viti 2006. Jemi mbledhur në një restorant në Boston rreth njëzet punëtorë të dy firmave globale. Mësoj që në mesin e përfaqësuesve të kompanisë që kishte shtruar darkën ishte një shqiptare nga Tirana. I gëzuar filloj e bisedoj shqip me të. E trazuar, ajo më pëshpëritë: ”Unë u kam thënë kolegëve që jam nga Greqia. Ju lutem flisni anglisht dhe vetëm për tema profesionale!” Dy latino-amerikanë, njëri nga Argjentina dhe tjetri nga Venezuela, e kaluan gati tërë kohën duke folur në spanjisht.
Është viti 2008. Jam duke vizituar një shqiptaro-amerikan të lindur dhe rritur në Ulqin, menaxher i një rrokaqielli madhështor, në zyrën e tij në New York.Mbi tavolinën e punës vërej flamujt e Malit të Zi dhe Amerikës. I çuditur i drejtohem: “ Ti nuk ka ngjarje në komunitet që nuk luan patriotin e përunjur! Ku e ke flamurin shqiptar?!” Ma kthen në një anglishte të rëndë: “Nuk kam dëshirë që banorët e ndërtesës ta dinë që jam shqiptar! Ne shqiptarët nuk kemi nam të mirë!”
Është viti 2011. Jemi me pushime me nusen time në Pragë. Ditën e dytë futemi në një dyqan stolish që vizëllonte nga shndritja e smeraldeve, qelibarëve dhe garnetëve. Bisedojmë me pronarin që tregon që kishte 12 vite që prej se kishte ardhur në kryeqytetin çek. E pyesim prej nga. “Jam kroat.”— na kthen ai dhe vazhdon të provojë të na shesë gurët dhe kristalet e tij. Dy-tre minuta më vonë, nga mbrapa tezgave, shfaqet një fëmijë rreth dhjetë vjeçar, që thërret:“U ktheva! O bab’, u ktheva!” I shokuar e pyes zotin e dyqanit: “Ne jemi shqiptarë. Ju thatë që jeni kroat. Fëmija juaj foli shqip. A jeni shqiptar?!” Burri pa ju dridhur qerpiku u përgjigj: “Jemi nga Shkupi, por para se të vinim në Pragë kemi jetuar në Zagreb përmbi 30 vite. Të thuash je kroat është më mirë për biznesin!”
Këto anekdota të vërteta kanë vetëm qëllim ilustrues. Jam i bindur që ka edhe shqiptarë apo shqiptare tjera që kanë përjetuar raste të ngjashme si përvojat e mia më lartë kur bashkëkombës tonët projektojnë frustrimet, mungesat,inferioritetin apo mosplotësimin e ambicieve vetjake në kombin shqiptar. Sigurisht që shumica e madhe e shqiptarëve nuk i kanë këto komplekse dhe e duan me gjithë zemër popullin tonë, mirëpo athtësia e disave nga ne është aq acidike, sa nganjëherë është gati e pabesueshme. Anëtarët e një populli të cilët ndihen keq dhe e fshehin përkatësinë e tyre, që shprehin indinjatë, aversion dhe urrejtje ndaj kombit të tyre, gjenden edhe ndër popuj tjerë.Këta njerëz profesionistët e psikologjisë dhe psikiatrisë i quajnë vetëurrejtës.
I pari autor që përdori termin “vetëurrejtës” ishte filozofi hebrenjo-gjerman Theodore Lessing në librin e tij “Jüdischer Selbsthass” (“Vetëurrejtja hebrenje”), botuar në vitin 1930. Lessingu i kualifikoi si vetëurrejtës hebrenjtë të cilët zgjidhnin asimilimin dhe përpiqeshin të largoheshin nga rrënjët e tyre hebrenje. Nocioni i vetëurrejtjes hebrenje u popullarizua në Amerikë në vitet 1940 nga psikologu Kurt Lewin dhe sidomos në mesin e viteve1980 nga profesori Sander Gilman, sipas të cilit vetëurrejtja hebrenje haset në hapësirat mes asaj se si hebrenjtë kujtojnë që grupet tjera dominuese i shohin ata dhe si ata e projektojnë frikën e tyre se do të shikohen nga hebrenjtë tjerë si mishërim i statutit të ankthit të tyre kundrejt këtij shikimi.
Në përgjithësi vetëurrejtja konstatohet në të gjitha grupet njerëzore. P.sh. në Gjermani ajo shënoi një rritje sidomos para ribashkimit të popullit gjerman me 3 tetor 1990. Vetëurrejtësit gjermanë nuk donin t’ ja dinin që populli gjerman kishte vlera, kapacitete dhe aftësi të bënte vepra të mëdha. Vetëurrejtësit ndiejnë antipati të fortë për çdo gjë të popullit të tyre.Njëjtë sillen edhe vetëurrejtësit shqiptarë të cilët nuk duan të pranojnë asgjë të mirë, por vetëm të këqijat e kombit. Vetërrejtësit tonë përqendrohen vetëm në të metat dhe me logjikën e tyre edhe të mirat janë arritje të vogla dhe nuk ka rëndësi se sa i madh ka qenë disavantazhi para realizimit të së mirës. Sipas tyre popujt e tjerë janë superiorë dhe t’u takosh popujve tjerë, pavarësisht karakterit, aftësive dhe punës personale, automatikisht je më i mirë apo më e mirë. Sidoqoftë, vetëurrejtësit shqiptarë kanë një dallim kardinal nga vetëurrejtësit e popujve tjerë: k’ta urrejtësit e vetes shqiptare nuk urrejnë përfitimet që u vijnë në emër të popullit shqiptar dhe kur u jepet rasti për donacione, ndihma apo asistencë, i pranojnë ato duarhapur, paçka që, sapo t’ik enë ato në posedim, harrojnë popullin shqiptar dhe rinisin urrejtjen menjëherë dhe përsëri.
Populli shqiptar është një popull i vuajtur dhe i cili është goditur nga çdo anë. Ne padyshim kemi të bëjmë shumë dhe, ndërsa tjerët ndoshta kanë komoditetin të ecin, ne duhet të vrapojmë. Secili shqiptar apo shqiptare duhet të ndihet rehatshëm si pjesë e popullit shqiptar sepse nuk ka popuj më të mirë apo më të këqij, por ka individë që zgjedhin të jenë shqiptarofobë ose shqiptarofilë. Për pjesëtarët e popullit shqiptar ka një gjë që duhet bërë medoemos kur kryqëzohet rruga me vetëurrejtësit— ata dhe/ose ato duhet quajtur me emrin e vet. Vetëurrejtësit duhet ta dinë që dashuria gjithmonë fiton mbi urrejtjen sepse dashuria është lule e cila ujitet nga shpresa. Dashuria si ndjenja më e bukur dhe bujare njerëzore natyrisht që është e mbushur me rrezik për zhgënjim, por gjithsesi që është diçka që i jep kuptim të thellë dhe fisnik jetës. Prandaj nuk është mirë të urrehen as të tjerët, e as vetvetja.

Foto: MENTOR QUKU (1939 – 2014)/
Nga Fritz RADOVANI/
Shkodra ka humbë një qytetar dhe intelektual të mirfilltë, ndersa, Shqipnia, ka humbë modelin e një Atdhetari të Persosun! Shokët e Tij numroheshin me gishta…
Familja e vjeter shkodrane asht e vertetë se ka pasë dhe uroj të kenë Pinjollë me të cilët ka mese krenohet, po, Mentor Quku, ishte i rrallë në mjedisin e gjithë Shkodres.
I rij në Shpirtë, i pashëm, i qeshun gjithmonë, qyshë se e njoha në vitin 1953 në oborrin e shkollës Pedagogjike të Shkodres, po, mbi të gjitha i dashtun, joshës, dhe nder të veçantit Shqiptar që trashigoi Fisnikinë, Bujarin, Burrninë pa asnjë thermi fanatizmi, e këta janë një visar i çmueshem që Nana e Tij, i mkoi me qumshtin e vet si biluri…
Kam njohë në jetë Burra të vertetë në Shkoder, por nder moshatarët e mij, jo, per zakon se sot duhen thanë këto fjalë, po Shokët e Mentor Qukut, i vijnë rrallë Shkodres dhe gjithë Shqipnisë! E me plot gojë mund të them se Ajo Familje, 60 vjetë perpara kishte tri lule: Lalin, Mentorin e Lilin… Një nder’ i vertetë i Trojeve tona.
Provoi persekutimin e “heshtun”, tue iu privue e drejta me shkue në shkollen e mesme të gjimnazit bashkë me motrat, po gjithmonë kryenaltë se i perkiste asaj “klasë” që nuk pranonte privilegje me turp e faqe të zezë, gja të cilën, Qukët e kanë pague mjaft shtrenjtë nga persekucioni i pashpirtë komunist 47 vjeçar. Provuen burgjet, transferimet nder skajet ma të vështira të vendit, trajtimin antinjerzor komunist, po gjithmonë, dhe pa ma të voglen frikë krenarë dhe dashamirës ndaj shoqnisë së cilës, ua shperblyen me Besë dhe dashamirsi vuejtjen deri në vetflijim, po kurrë, me i sjellë një të keqe sado të vogël shokut dhe mikut nder të gjitha rrethanat e vështira të jetës. Ky ishte edhe Mentori!
Në vitin 1996 e takova rasësisht në rrugë tek Muzeu Popullor… Si gjithnjë, më foli dhe më tregoi se ishte angazhue per me krijue “Të Djathtën e Bashkueme Shkodrane”… Atyperaty…nuk isha optimist! Po, mbas një takimi me një grup qytetarësh tek shkolla Pyjore, ndryshova mendim dhe mora pjesë me qejfë në atë fushatë zgjedhjesh edhe pse asnjëherë nuk jam angazhue me parti politike, madje, ishte pikrisht Mentori dhe Nik Pavaci, që më propozuen si deputet perfaqsues i të Persekutuemëve Politik të Shkodres. Nuk u realizue kjo dëshirë e tyne, se ministria e mbrendshme më dha tri ditë ma vonë, dokumentin e pastertisë së figurës, atëherë, kur Prefekti i Shkodres z. Iljaz Vrioni, më tha: “Je i vonuar, se dje avioni u nis…”, dhe, unë iu pergjegja po me fjalët e tij, në një artikull në gazeten “Shkodra”… Megjithate, në saje të Mentor Qukut, Nikolin Pavacit, Nikolin Destanishtës, Ndrekë Bazhdarit etj., fitoria e së Djathtës së Bashkueme u arrijtë.
Ajo Fitore e Popullit të Shkodres ishte meritë kryesisht e Mentor Qukut, prandej edhe pothuej “askush” nuk e bani zemren gurë me ba një analizë objektive të saj, sepse Aty, ishte Ideali i Popullit të Shkodres, i Bashkuem si asnjëherë rreth një dashunisë Vllaznore, me të cilen, Ai do ti tregonte mbarë Shqipnisë, se vetem kështu ndertohet Demokracia! Asnjë prej Atyne Burrave që e organizuen dhe e arrijtën Fitoren e së Djathtës së Bashkueme Shkodrane, nuk u angazhuen nder poste shtetnore, dhe kjo ishte dëshmija e ndershmënisë së Tyne, gja që vertetonte një nga cilësitë e Tyne të Mëdha Shpirtnore: “Shkodra Antikomuniste asht e Bashkueme!”
Po, a u mjaftue me kaq “drejtori” i Muzeut Shkodres Prof. Mentor Quku?
Nuk besoj se ka njeri që mund të mohojë vleren e madhe të punës së palodhun të Mentorit, që në fillimet e para të luftës per Demokraci të Vertetë, e Ajo fillon atëherë kur qendra e Muzeut u kthye në Vater Pritje të Burrave të Nderuem Shqiptarë si: Profesorët e Pavdekshem Arshi Pipa, Gjon Sinishta, Zonja Camaj, Abaz Ermenji e madje, edhe nga personalitete të mëdha të Besimeve Fetare apo të kulturës Europjane…Pa zanë me gojë botimet dhe kumtesat e organizueme per Krenarinë e Shkodres Martire.

At Gjergj Fishta, Don Ndre Mjedja dhe Luigj Gurakuqi…

Këta Burra ishin frymzimi i Mentor Qukut…
Kjo veprimtari e Mentor Qukut e kishte domethanjen e vet!
Brumosja Shpirtnore dhe qytetare e Tij, në gjurmët e Kolosëve të Mëdhej si At Gjergj Fishta, Don Ndre Mjedja apo Luigj Gurakuqi, e thërrisnin dhe, pikrisht ishte Mentor Quku, që U asht pergjegjë me jeten dhe Veprat e veta, që me plot gojë Sot, mund të mbishkruhen mbi aktivitetin e Tij Atdhetar: “Idealist deri në vdekje per një Shkoder Antikomuniste të Bashkueme!”
Nuk e dojshe sot një lajm si ky per moshatarin tim Mentor Quku, edhe pse jam i sigurt se Ai asht pranë me Ata Burra! Jeta e njerzëve të Nderuem si Mentor Quku nuk mbyllet asnjëherë, se Veprat e Tij janë të Pavdekshme, janë udhë e sigurtë Vllaznimi dhe Bashkimi ashtusi, gjithmonë, Shkodra i ka lindë dy herë Ata: Si Kreatyra Njerzore dhe si Atdhetarë të Perkushtuem në rrugen Heroike të “Rozafës”…
***
Para pak kohe, pa dijtë se ishte tue u mjekue në Itali, i drejtova një pyetje per një nga personazhet e historisë sonë, fushë në të cilen kemi komunikue gjithnjë, dhe ashtu U përgjegjë, tue e mbyllë: “…Vllaznisht, Mentori.”
Një ditë do ta publikoj mendimin Tuej, i dashtun shok i vjeter, mik dhe Vlla, siç më ke konsiderue gjithmonë deri pak ditë perpara!…
Jam shumë larg i dashtun Mentor Quku, me dashtë me kenë këta çaste atje…
I therun thellë në zemer nga dhimbja per Ty, çova mendjen tek At Fishta, dhe mu kujtuen vargjet e Tija:
… “Dal në dritsore me kundrue shatorren,
Qi i Lumi t’ kthielltë ia vuni rruzullimit,
E kqyri hyjt, qi thue, se njaq sy Zotit
Flakojn mbi dhé –…
– e atë botë mendoj per ty.
E, ku t’ a shoh ma t’ flakshem tue xhixhillue
Nji hyll, aty selin un tham me vedi,
Ti do t’ a késh, e syt m’ atë hyll pa da
I nguli, e m’ bahet si me t’ pa. Me emen
Un t’ thrras atë botë n’ per terr. Nji vaj bylbylit,
Qi permallshem nder gemba rrin tue kja
Fatin e vet, a ndoshta, zojt e dashtun,
Jehonë m’i bahet t’ grishunit; e m’ duket
Se bisedoj me ty!… Nuk dekka i miri,
Jo kurr…”
“Nji lule vjeshtet” At Gjergj Fishta, Lirika.

Melbourne, 2 Qershor 2014.

” Zërat e reja 2014″ – Festivali i dytë i fëmijëve në New York/
Nga Beqir SINA/
NEW YORK CITY : Ky është festivali i dytë i konkursit të fëmijëve shqiptarë të këngës në vizionin shumë të veçantë në llojin e vet në SHBA, shkruan organizatori i saj . Festivali i fëmijëve në New York, për të dytin vit me rradhë, simbas tyre është kthyer si një forum – i talenteve të reja shqiptare në diasporë, për fëmijët nga e gjithë Amerika Fëmijët shqiptarë patën rastin që për të dytin, vit të jenë të mbledhur së bashku edhe në këtë festival të cilin e ka krijuar dhe organizuar Pranvera Çobo – (Themelues / Drejtori Artistik ) së bashku me Lorend Çobo – Koordinatori i Festivalit, në bashkëpunim të ngushtë me regjisorin e njohur Bujar Alimani – i cili është edhe Drejtori i Festivalit , Violeta Mirakaj – Liberty , Altin Rizi – video-projektuesi.
Ky festival u moderua nga dy aktorët e njohur Gent Basha dhe Anisa Dema – shoqëruar nga Silvana Martinaj dhe Lorivert Çobo.
Në këtë Festival morën pjesë disa fëmijë nga shkollat shqip në Michigan, Filadelfia , Boston, New Jersey dhe shkollat shqiptare në New Yorku, të cilat së bashku natën e kaluar dhuruan publikut një spektakël të bukur – teksa ata kënduan plot gëzim në skenën e tyre, për 2 orë në Teatrin Lovinger në Lehman College – Bronx – . Nju Jork.
Ky Festival simbas krijuesit dhe organizatorit të saj – thuhet se është një frymëzim për brezin e ri . Mbasi, fëmijët shqiptarë, kanë edhe një rast të mirë të këndojnë në gjuhën shqipe – , pra, një tjetër mënyrë se si fëmijët tanë në diasporë – të jenë më të lidhur me kulturën dhe muzikën tradicionale shqiptare, të re dhe atë ndër vite…. ” Zërat e Rinj 2014″ – Festivali i dytë i fëmijëve në New York, e ndoqë me intersim dhe u duartrokitë nga dhjetra prindër dhe fëmijët e tyre, përfaqë- suesit e shteti të Kosovës, konusulli Korab Mushkolaj , artsitë, dhe muzikanë të njohur, veprimtarë të dalluar të komunitetit, si dhe mysafirë special nga e gjithë zona e “Tri-Shteteshit” . Moderatorët e këtij festivali thanë se :” Ky festival mbahet në kuadrin e aktiviteteve me rastin e Ditës Ndërkombëtare të Fëmijëve – 1 Qershorin, ku të gjithë fëmijët, ndjehen të lumtur, që për të dytin vit me rradhë kan një ngjarje kulturore e artistike shumë e bukur . Brezat me këtë rast kujtojnë gjithmonë këngët e fëminisë së tyre, këngë të cilat bëhen rituale në jetën e përditëshme.”
Simbas tyre Festivali me këto këngë të bukura fëminore, që na japin aspekte nga jeta shkollore apo të jetës së tyre të përditëshme, gjithëçka që është e lidhur me ta, është një sukses i veçant në diasporë.
Festivali i këngës për fëmijë në gjuhën shqipe, natyrishtë është vendi ku këto tinguj fillojnë dhe “cicerojnë” duke kënduar në gjuhën e ëmbël dhe të bukur shqipe, edhe këtu në diasporë – vendi ku fëmijët tanë, gjejnë e krijojnë melodinë e zemrës, ëndrrat, dëshirat, jetën e tyre fëminore.
Oraganizatori thotë se ky është dhe mesazhi që përshkron këtë festival, ku me fjalën shqipe këta fëmijë dhe këta krijues dhe organizator të këtij festivali, bëjnë një punë të madhe, ku me fjalën shqipe tregojnë përsëri se Muzika është gjuha e vërtet e të gjithave……!

” Zërat e Rinj 2014″ – Festivali i Dytë i Fëmijëve në Nju Jork

Në këtë festival u kënduan 19 këngë nga të cilat 9 prej tyre ishin konkuruese dhe ishin krijime të reja dhe 10 këngët e tjera ishin këngë ndër vite. Për vlerësimin e 9 këngëve më të mira të Festivalit të Dytë të Fëmijëve “Zërat e Rinj 2014″ vendosi Juria e përbër prej pesë anëtarëve : Jeton Murtishi, Kristofer Xhokaxhi, Luan Bexheti, Arben Krasniqi dhe Lindita Mezini.
Ndërkohë, për herë të parë festivali ndau edhe dy çmime për talentet e reja : çmimin special “Motrat Qiriazi” si dhe çmimin e interpretuesit më të mirë “Nexhmije Pagarusha”
Çmimi i parë iu dha këngës “Gjuha shqipe “, tekstin e nga At Gjergj Fishta – e cila është interpretuar nga Aurora Çumani dhe Angela Rusha , me muzikë të Demokrat Shaini dhe orkestrim nga George Paparisto . Çmimi i dorëzohet nga NYS Assemblyman Z. Mark Gjonaj .
Me çmimin e dytë është vlerësuar kënga ” Jeta është e bukur” këngë nga Silvana Martinaj me tekstin e ” Fjalët e Nënë Terezës “, muzikë dhe orkestrim nga Agim Kola . Çmimi është dorëzuar nga Dr.Ana Cohen , president i organizatës ” Motrat Qiriazi ” .
Çmimi i tretë i është dhënë këngës ” Shtëpia e Diellit” luajtur nga Enesa Dednica dhe Clea Perolli me tekst , muzikë dhe orkestrim nga Ylli Kalaja .
Në fund moderatorët e festivalit aktorët e njohur Anisa Dëma dhe Genti Basha thanë se : “E mbyllim këtë festival, këtë aktivitet për fëmijët shqiptarë; duke faleminderuar edhe një herë të gjithë sponsorët si dhe të gjithë ata që e mundësuan realizmin e këtij aktiviteti : “Festivali i Dytë Zerat e Rinj 2014 – New York”,.
Falenderojmë përfaqësuesin e Asamblesë së New Yorkut, zotin Mark Gjonaj për sponsorizimin e sallës së Festivalit, TV “Albanian Culture” me z. Adem Belliu, drejtuesen artistike Pranvera Çobo si dhe koordinatorin artistik Lorend Çobo , Bujar Alimani – Drejtori i Festivalit , Violeta Mirakaj – Liberty , Altin Rizi – video-projektuesi . Muzikanin Tom Lleshaj për kontributin e tij në mbarvajtjen e dy festivaleve si dhe orkestrimin e 6 këngëve të festivaleve në vite.

Edi Rama ka zgjedhur kryepeshkopin Irinej si nun të vizitës së tij ne Beograd/
Ish kryeministri i Shqipërisë, Sali Berisha i ka dënuar deklaratën e Patriarkut Irineu të Kishës Ortodokse të Serbisë.
Berisha ka thënë se Irinej nuk duhej të ftohej kurrsesi në Tiranë ashtu dhe aktet provokuese tw ulta tw suitës se huliganeve serb qe e shoqëronin atë.
Më tej Berisha ka thënë se mesa duket Edi Rama ka zgjedhur kryepeshkopin Irinej si nun të vizitës së tij ne Beograd, 5 herë të shtyre deri tani nga pala serbe.
“Te dashur miq, duke vlerësuar si historike ne jetën shpirtërore te kombit tone shenjtërimin e katedrales “Ngjallja e Krishtit”, natyrisht dënoj si deklaratën e Irinej, këtij armiku te egër te shqiptareve qe nuk duhej te ftohej kurrsesi ne Tirane, ashtu dhe aktet provokuese te ulta te suitës se huliganeve serb qe e shoqëronin atë. Por këto akte nuk duhet te zbehin apo te përbaltin rendësin historik qe ka për kishën tone ortodokse autoqefale shenjtërimi i katedrales “Ngjallja e Krishtit”.
Ultranacionalisti Irinej, qe ka duar dhe shpirt te lyer me gjak shqiptaresh, i cili kurresesi nuk duhej ftuar, me deklaratat e tij, dhe huliganet qe e shoqëronin me aktet e tyre, deshmuan se kane ardhur me qellim pikërisht ta shndërrojnë ketë akt te madherueshem hyjnor ne një akt sherri te turpshëm.
Duke dënuar me ashpërsi deklaratën e kryepeshkopit Irinei, ftesën e tij ne këtë ngjarje te shenjte për shqiptaret si dhe rrugaçërinë e suitës se tij, shpreh dhe një here urimin tim me te përzemërt për te gjithë besimtaret ortodoks shqiptare për këtë ngjarje te madhe ne historinë shpirtërore te kombit tone. Mesa duket Edi Rama ka zgjedhur kryepeshkopin Irinej si nun te vizitës se tij ne Beograd, 5 here te shtyre deri tani nga pala serbe.
Une ftoj miqte e mi te mos konfondojne aktet primitive te Kryepeshkopit Irinej dhe huliganeve qe e shoqëronin me aktin e madhërishëm e hyjnor te shenjtërimit te katedrales “Ngjallja e Krishtit” ne Tirane, nje akt historik për Shqipërinë dhe shqiptaret”, ka shkruar Berisha në Facebook.

Tirane- Vizita e kryepeshkopit serb në Tiranë Irenej ka lënë pas një shije të keqe, për shkak të deklaratave të tij për Kosovën.
Kryeministri Rama ka reaguar i pari duke bojkotuar drekën e organizuar pas shenjtërimit të Kishës Ortodokse “Ngjallja e Krishtit”.
Por pakënaqësitë kreu i qeverisë i ka shprehur edhe sy ndër sy gjatë një takimi që ka patur me Kryepeshkiopin në zyrën e tij, bëjnë të ditur burime të Ora News.
Mësohet se Rama e ka konsideruar totalisht të pavend deklaratën e Irenjejt se Kosova është Serbi, duke nënvizuar se nuk kanë asnjë vlerë për të shprehur qendrime të tilla në një kohë kur Kosova është e pavarur.
Mësohet se Rama ka nënvizuar se feja është një formë bashkimi dhe se deklarata e kryepeshkopit serb ka cënuar kontekstin e harmonisë fetare në Shqipëri.
Sipas Ramës, me këtë qendrim, Irenej hapi një debat që nuk ka vlerë. Por nuk dihet se cili ka qenë reagimi i Irinjet pas këtij qendrimi të shprehur nga kreu i qeverisë shqiptare.(TV ORA NEWS)

Tirane- Vizita e kryepeshkopit serb në Tiranë Irenej ka lënë pas një shije të keqe, për shkak të deklaratave të tij për Kosovën.
Kryeministri Rama ka reaguar i pari duke bojkotuar drekën e organizuar pas shenjtërimit të Kishës Ortodokse “Ngjallja e Krishtit”.
Por pakënaqësitë kreu i qeverisë i ka shprehur edhe sy ndër sy gjatë një takimi që ka patur me Kryepeshkiopin në zyrën e tij, bëjnë të ditur burime të Ora News.
Mësohet se Rama e ka konsideruar totalisht të pavend deklaratën e Irenjejt se Kosova është Serbi, duke nënvizuar se nuk kanë asnjë vlerë për të shprehur qendrime të tilla në një kohë kur Kosova është e pavarur.
Mësohet se Rama ka nënvizuar se feja është një formë bashkimi dhe se deklarata e kryepeshkopit serb ka cënuar kontekstin e harmonisë fetare në Shqipëri.
Sipas Ramës, me këtë qendrim, Irenej hapi një debat që nuk ka vlerë. Por nuk dihet se cili ka qenë reagimi i Irinjet pas këtij qendrimi të shprehur nga kreu i qeverisë shqiptare.

Nuk duhej t’a kishe ftuar kurr se si Kryepeshkopin serb Irinej në Tiranë – Ftesa e juaj edhe për Kryepeshkopin serb Irinejt në Tiranë, nuk është gjë tjetër përveçse, edhe një “nënshtrim dhe mosrespektim i vetvetes”/
Nga Beqir SINA/
BENSONHURST BROOKLYN NY : Asnjëher, në jetën time, nga vet edukata familjare, nuk kam qenë duke urryer ose kundër feve të tjera. Bile i kam dashur dhe respektuar, njësojë si fenë time, edhe ato të krishtera. Edhe, tani këtu në botën e lirë, edhe fetë e tjera. Sa për shembull mund të them edhe kur u zhvillua protesta kundër Fortlumturisë së Tij Ansatasios Janullatosit, në New York, unë isha për shumë arsye kundra mbajtjes së saj – Andaj nuk u pajtova me kokofoninë e disa komenteve profane, që u shkruan duke sulmuar Fortlumturinë e Tij Ansatasios Janullatosit.
Duke i quajtur disa sulme(kuptohet se jo të gjitha – dhe të gjithë ata që shkruan komente) si në kohën e aksioneve për prishjen e kishave dhe xhamive në Shqipëri, në kohën e komunizmit. Pikërishtë, kur vjen fjala për ata që po shkruanin për Kishën e Autoqefale Shqiptare, dhe për fenë – tani, rezultonte se pjesa m?7 e madhe e tyre(pra jo të gjithë se kishte nga ata që u dhimbset feja e nderojnë dhe e respektojnë fenë, por ashtu mendonin) ishin po ata që u vunë krye të rinisë revulocionare, së asaj kohe, Atyre të rinjëve që i vunë kazmën fesë dhe bënin thirrje “ta shkullim nga rrënjët fenë”, qeshnin e talleshin me priftërinjët e hoxhallarët, kur i nxorrën në rrugë.
E bëra këtë hyrje, duke iu referuar rastit më të fundit – që ka lidhje me fenë tonë si shqiptarë, bashkëjetesën fetare, pra që nuk reagojmë dhe nuk sulmojmë si fetar pavarësisht se kujt feje i përkasim. Por ajo që më bënë të reagojë, dhe, që më ka indinjuar dhe shkatuar një dhimbje të madhe, është që Kryeministri i Shqipërisë, megjithë kundërshtinë dhe thirrjet e mëparshme, për të mos ftuar në Tiranë, Kryepeshkopin serb Irinej e ftoi në dje në Ceremonin e shenjtërimit të Katedrales ”Ngjallja e Krishtit” në Tiranë.
Dhe, më qesharakja ose edhe një tallje tjetër me ndjenjat e shqiptarëve tani, simbas mendimit tim, janë zëdhënsia tij Top Chanell (e Sokol Ballës) me në krye TemA-n ( e Mero Bazes) kur për të mbuluar si i themi ne shqiptarët “Diellin me shoshë” sthonë se :”Rama e sulmoi ashpër serbin Irinej: duke i thënë atij (mbas krahëve) “Abuzove me mikpritjen tonë (dhe bojkoton darkën e Kishës Ortodokse)”
Mirëpo, do të kisha besuar të gjitha pra edhe djallit – po qe se nuk do të ishte Kryeministri i Shqipërisë, ai që e ftoi dhe nuk e dinte se kush është Kryepeshkopi serb Irinej dhe kurioziteti më shtynë të dijë” se çfarë priste dhe pret Edi Rama nga Irinej …..?”
Zoti Kryeministër ! Ftesa e juaj edhe për Kryepeshkopin serb Irinejt në Tiranë, nuk është gjë tjetër përveçse, edhe një “nënshtrim dhe mosrespektim i shqiptarëve”
Ngaqë, Ceremonia e shenjtërimit të Katedrales ”Ngjallja e Krishtit” në Tiranë dhe prania e kryepeshkopit serb Irinej në këtë eveniment gjestet e shëmtuara që pamë në ekran – ngritja e simbolit serb të tre-gishtave dhe flamurit serb në mes të Tiranës, sjellë më shumë iiritim, pakënaqësira, mbasi ajo tano do të hapi plagët e dhimbjes dhe ngacmoi rëndë zemrat e gjithë popullit shqiptarë, si në Kosovë, apo edhe viset shqiptare deri në diasporë.
Si Kryeministri i Shqipërisë, Zoti Rama ju duhet ta dini më parë se kjo vizitë nuk kishte të bënte aspak fare as me liri të besimit, as me dialog ndërfetar e as me ndonjë liberalizëm tjetër, tolerancën ose bashkëjetesën tonë fetare e cila është shembull në të gjithë botën si ka thënë edhe vetë Shëjteria e Tij Papa Gjon Pali i II-të .
Mbasi si unë dhe shumica e popullit shqiptar, kudo që janë, në Shqipëri, Kosovë, viset shqiptare dhe disaporë, nuk kemi qenë dhe nuk jemi që të mos jemi bashkë në festa e ceremoni të tilla fetare, Por, kur vjen fjala tek një priftë si Irinej – që është i deklaruar si anti shqiptari më i madh dhe njeriu që ka “predikuar krimin dhe si i mbuluar me petkun e fesë ka bekuar krimet serbe” në Kosovë, jo vetëm gjatë luftës, por dhe mbas saj – “Duke e quajtur Kosovën si Betlehemin e Serbisë dhe se Kosova është djepi i Serbisë”.
Kjo nuk është diçka e re dhe që po e them unë dhe nuk e di apo i ra në sy Kryeministrit të Shqipërisë dhe këshilltarve të tij – kur nisën ftesat – që të mos i “nënshtroshin dhe mosrespektonin të gjithë shqiptarët”. Kë priste Kryeministri Rama, që t’a ndalonte dhe mos t’a ftonte Kryepeshkopin serb Irenej – madje edhe t’a promovonte dhe të bëntë atë intervistë “poshtëruese” në Top Chanell mu në mes të Tiranës. Protestat!
A është kjo RILINDJA sot? e premetuar nga Edi Rama dhe ato 1 milion votat që Kryeministri i Shqipërisë i permend shpesh…..! në Paralment. Zoti Kryeministër! këtu gabove rëndë; “Irinej – nuk duhej të ftohej! në këtë ceremoni në Tiranë, mbasi ajo nuk asnjë lidhje me shenjtërimin e katedrales “Ngjallja e Krishtit”, e cila është një vlerë historike, në jetën shpirtërore të kombit tonë.
Së fundi më duhet të them se jam kundër viizitës së Kryepeshkopit serb Irinej në Tiranë, këtij anti shqiptari të përbetuar, që nuk duhej të ftohej kurrësesi në Tiranë.
Ultranacionalisti Irinej, i ka duart e tij dhe shpirtin e të lyer me gjak shqiptarësh, dhe kurrsesi nuk duhej të ishte ftuar, dhe jo më pastaj të i jepej rëndësi në Top Chanell me deklaratat e tij, që vollën helmë duke e shndërruar këtë ngjarje të madherueshëm hyjnore, në një ftesë dhe “mikëpritje” të turpshëme kombëtare.
Dhe besojë se edhe të gjithë besimtarët ortodoksë shqiptarë, që do të pajtohen me reagimin tim se ftesa për Kryepeshkopin serb Irinej në Tiranë – ishte një gabim i rëndë i Kryeministrit shqiptarë, Edi Rama, pavarësishtë, se tani është bërë “pishman” . Po qe se i besojmë zëdhënsve të tij – dhe TemA-s e Top Chanell se “Rama e sulmoi ashpër serbin Irinej: duke i thënë ati “Abuzove me mikpritjen tonë (dhe bojkotoj darkën e Kishës Ortodokse). Por si do qoftë dua të tehm vetëm se “Gabove – gabove që ftove Kryepeshkopin serb Irinej në Tiranë – është tepër vonë zoti Kryeministër i Shqipërisë!”

RRUGËS SE GËZHOJAVE/
(Rugës në mes të fshatit Lybeniq)/
NGA NEKI LULAJ/

Sa herë i bie rrugës së gëzhojave me një hap të nxehtë/
Ndiej erë shkrumbi,mish e flokë të djegura, oh, ç;padrejtësi/
Qetësie mordit merr gishtërinj fëmijësh si një copë jetë/
Eshtra të nxjerër nga baroti tek shoh edhe qyrkun e zi/

Dëgjoi zëra bastardësh paramilitarë si në legjendat antike/
Britma milicësh mercenaresh qyqarë si mjegulla përhapen/
E nuk ka asnjë gardh për këtë rrugë krenare shqiptarie/
Edhe pse mua m’u këputën këmbët para kësaj hataje të madhe/

Kafka, eshtra gishtërinj fëmijësh si zile tringëllijnë në tokë
Me vijnë mbi njëqindë zëra çudije,krenarie që jehojnë në grykë
Në grykën e Lybeniqit shoh mbi njëqind bajraqe që flatrojnë
Krushqit dhe flamurtarët të lirisë sot në zemër dhembja i mund.

Ruani si testament varret se muret e territ po bëhen murranë
Mbi rrasat e gurit kurrë nuk thahet gjaku i trimave të rënë
Këmba egjakatarit kurrënë breza të mos shkelë në këto anë
E lulet të mos vyshken as në bjeshkë e as në këngë

Na lini të prehemi të qetë mbi bulëzat shenjtore të lirisë
Të na ngrohin thërrmikat e diellit në ugare e në shkollat me zile
Të zhduken hijet e viteve si mokrat e mykura të robërisë
E
E ne të flemë në gjumin e lumturisë që ecën mbi udhë sublime

E shkruar në qershor të vitit 1999

KUR DUHET NDARË

E ç’\qeenka ky qiell i mrrolur i vrejtur në këtë mbrëmje verore
Sonte shpirti i numëron orët e ngujuara pa fund në mistere
Një erë si për dreq në pritjen e ndarjes luan me kanate porte
E nata rrit shtatin mbi horizont si një nuse me pelerinë pranvere

Ne një pus të pa fund me kalarojnë si kalorës mendimet
Si një skile nate më lebetitin e më zënë shtigjet
Ky ujë lumi, o, sa shpejt hyri nën Urën e Pritjes
E nuk u çmallëm dot as me varreza se erdhi koha për ikje

Në rrebesh shiu çurrit ndarjën që më sjell kujtime të gjalla
I ngjan një drame të Kadaresë me skenar dhe aktor
Si zogjtë shtegtarë me sy të hapur ku janë të lagura e flatrat
Po kthehem këtu sërish, por jo në truallin arbëror

Shtrërngohen duar e këmbon zëri i dridhur si deti me ere
Po arratisën sërish zogjtë drejt të tjerë udhëve e qiejve
Grimcohet zemracopë-copë si të ishtëe një ngricë pranvere
Që të mos të na tradhëtojnë ndjenjat pritni deri në verën tjetër.

BRAKTISJET

Përmbrenda kapakeve të shpirtit me varen shpresat për takim
I heshtur qëndroj para pragjeve të mbyllura të shtëpive
Ndalem i përmalluar e hingëlloj si kali i lodhur në udhëtim
Dhe marr në çdo cep një shije të trishtuar vetmie

Këtu paska shtrirë krahët si zot shtëpie fryme qetësie
Kjo heshtje e harlisur më bën sot dhe nesër me trim
Do t’i var këmbanat në qafë të yjeve se erdha mes drite
E hënën me çarçafin e nusërisë ta lidh me mxitim

Sa shumë kujtime gëzime e pendime me kalërojnë
Me varen si gozhdë ne tra brenda kraharorit të lënduar
Mbi këto zgala muri fjala heshtake më mbetet si harresa e ftohtë
E në vetull të eshkës më thërret dallëndyshja e ëmbëltuar

Unë kam vegime mistike e dridhje nga një mallëngjm
Qetësinë e prishin zogjtë nga gëzimi se kam ardhë
Sytë m’i puthin pusin gurët, urë arën në ugarë me dritë
Kam ardhë unë, i juaji, se nuk jam i huaj më gjer në varr.

Z.Lladrovci:” Sporti është një ambasador i vërtetë i kulturës. Populli shqiptar ka një kulturë dhe një traditë në organizim..”…Vendet e para ekipet “Tullni” dhe “Dukagjin” të mësueses Miradije Berisha-Kabashi./
Nga Hazir Mehmeti, Vjenë/
Në lokalitetin Gänsendorf, rrethina e Vjenës, u mbajt turniri vjetor tradicional i futbollit për nxënës dhe të rritur. Realizimin e pjesës zyrtare të programit e udhëhoqi z.Qani Sulejmani, Kryetar i Ligës Shqiptare të Futbollit në Austri, ndërsa hapjen zyrtare të garave e bëri z.Feta Saiti, kryetar i Shoqata Kulturore “Afrim Zhitia”, organizatore e turnirit bashkë me Shoqatën e Prindërve dhe Mësuesve Shqiptarë në Austri. Ai përshëndeti mysafirët e rastit, shikuesit, nxënësit dhe mësuesit pjesëmarrës. “Mirë se erdhët në këtë turnir dhe suksese në gara. Le të jetë kjo një ditë ku do luhet futboll dhe krijohen miqësi mes të rinjve.”. Turnirin e nderuan me pjesëmarrjen e tyre z. Nuhi Gashi nga Ministria e Arsimit Shkencës e Teknologjisë së Kosovës dhe z.Ymer Lladrovci, konsull në Ambasadën e Republikës së Kosovës në Austri. Në fjalën e tij z. Lladrovci mes tjerash tha:” Sporti është një ambasador i vërtetë i kulturës. Populli shqiptar ka një kulturë dhe një traditë në organizim. Të gjithë pjesëmarrësit janë fitimtar, por natyrisht dikujt i takon vendi i parë. Dua ta përshëndes Ligen Shqiptare të Futbollit në Austri dhe u dëshiroj suksese. Mbështetjen tonë do ta keni në të gjitha format e mundshme”
Në një ambient të bukur pranveror fusha e futbollit ishte e mbushur me futbollist të tri niveleve: të ciklit të ulët, ciklit të lartë të shkollës fillore dhe ekipet e të rriturve. Gjelbërimi i derdhur nga penali natyror u zbukurua me veshjet shumëngjyrëshe të nxënësve shqiptarë të cilët krahas gjuhës së shkollës mësojnë edhe gjuhën e shenjtë shqipe. Gjuhën e porositura nga të mëdhenjtë Gjergj Fishta, Naim Frashëri e shumë patriotë tjerë që derdhën gjakun e tyre për shkronjat shqipe. Edhe ky organizim i mrekullueshëm flet për vetëdijen tonë organizative në të mirën e ruajtjes së qenies shqiptare jashtë atdheut, me atdheun në zemër.
Në gara morën pjesë këto ekipe nga Cikli i Ulët i fillores me renditje garuese: Tullni 9 pikë, 2.Drenica 4 pikë; 3.Gänserndorfi 2 pikë dhe veni i katër (4.)Liria me 1 pikë. Në Ciklin e Lartë të fillores morën pjesë katër ekipe: 1.Dukagjini 7 pikë, 2.Gostivari 5 pikë, 3. FC Deutsch-Wagrami 4 pikë, 4.FC Strasshof 0 pikë. Në të dy Ciklet shkollore vendin e parë e mrituan ekipet e mësueses nga Tullni, znj.Miradija Berisha-Kabashi. Kjo tregon një përkushtim në organizimin e aktiviteteve dhe bashkëpunimin e mirë me prindër.
Shoqata Afrim ,,Zhitia” kishte siguruar medalje dhe kupa për tri vendet e para.
Shpërblimet i ndan mësuesit: Osman Ademi, Miradije Berisha, Ibrahim Hasana, Feta Saiti, kryetar i Shoqatës, Halil Jashari, nga Liga Shqiptare e Futbollit në Austri etj.
Në mbarëvajtjen e turneut kontribuuan Adnan Tairi, Fikret Shaqiri, Avni Kamberi ,Nexhbedin Lleshi, Jetmir Izairi, Zekirja Emrulaj e shumë të tjerë.

Shenime kritike per romanin e Nasi Leres/
Nga Gezim Halilaj/
Kohët e fundit më ra në dorë përmes një mikut tim që ishte në Tiranë romani i fundit i Nasi Lerës “Të gjallë e të vdekur”, botuar nga Shtëpia Botuese “Dudaj” në fund të vitit 2013. E lexova me një frymë dhe më lindi dëshira të shkruaj diçka për të. Nuk pretendoj të shkruaj një kritikë të mirëfilltë, sepse unë kam 17 vjet që jetoj në Nju Jork dhe nuk kam pasur mundësi ta ndjek krijimtarinë e N. Lerës pas vendosjes së demokracisë në Shqipëri (ndonëse vetëm emigrantët mund ta kuptojnë tamam luftën e vështirë për mbijetesë në një vend të huaj). Tani kam nja një vit që kam dalë në pension, ndaj kam kohë të lirë të mjaftueshme për të shkruar diçka për letërsinë. Siç mora vesh nga informacioni i dhënë në kopertinën e librit nga poeti Rudolf Marku, ky qenka romani i tij i dhjetë, dhe do të duhej ta vleresoja në raport me romanet e tjerë të tij , si dhe në raport me romanet e tjera të shkrimtarëve bashkëkohore shqiptarë.
Sidoqoftë, rreth 40 vjet më parë, kur isha redaktor në Shtëpinë Botuese “Naim Frashëri” unë i kam redaktuar Nasit dy vëllime me tregime, “Era e pishave” dhe “Nisemi, djema”, dhe e njoh mirë qysh atëherë talentin e tij si tregimtar, sidomos stilin e tij lirik, me kadenca poetike. I kam lexuar edhe vëllimet e tij të mëvonshme “Ditë nga ky shekull” dhe “Sytë e dashurisë”. Tipari kryesor i krijimeve të tij është konflikti psikologjik midis njeriut të mirë dhe atij të lig, midis së mirës e së keqes, dhe ndjenja e trishtimit që virtyti mezi fiton mbi vesin, bile nganjeherë edhe dështon. Megjithate, në to nuk mbizotëron pesimizmi, por optimizmi se njerezit dhe marredhëniet shoqërore, ndonëse mengadalë, synojnë të bëhen më të mira dhe më humane.
Këto tipare të krijimtarisë së Nasi Lerës vihen re edhe në romanin e tij të fundit. Këtu autori trajton temën e dashurisë për atdheun në kushtet kur në Shqipëri po ndërtohen me shumë vështirësi marrëdhenie të reja shoqërore pas përmbysjes së komunizmit. Nëpërmjet marrëdhënieve emocionuese të Aranit Gusmarit me nipin të tij të vogël Tedin dhe nëpërmjet tërë fabulës së romanit autori ka arritur me sukses të zbërthejë që dashuria për atdheun shprehet përmes dashurisë për familjen, për të afërmit e bile edhe për të njohurit e rastit; ajo shprehet në mallin për vendet me të cilat lidhen kujtimë të paharruara nga jeta e rinisë dhe në respektin për varret e të parëve. “Kujtesa fillon nga varret”, mediton Aranit Gusmari në një vend në pjesën e tretë të romanit, duke nënkuptuar ruajtjen e tyre nga të gjallët. Këto ndjenja që Aranit Gusmari përpiqet me durim e dashuri t’i ushqejë në shpirtin ende fëminor të Tedit duken si jo realiste, si romantike në një ambient shoqëror të ashpër që është i mbushur me ngjarje tragjike, siç është vrasja e Siborës së re e të bukur nga burri i saj emigrant për shkak të tradhëtisë bashkëshortore apo përdhosja e varreve dhe çvarrimi i eshtrave të banorëve autoktone të fshatit K. nga njerëz të paguar nga qarqe shoviniste greke për t’i paraqitur si eshtra të ushtarëve të vrarë grekë gjatë Luftës Italo-Greke e për të realizuar qëllime të mbrapshta politike.
E shoh të nevojshme të nënvizoj këtu se, në funksion të idesë kryesore, autori shtjellon përmes ca episodesh shumë realiste dy probleme kryesore të shoqërisë së sotme shqiptare: plagën e emigracionit masiv dhe marrëdheniet e fqinjësisë me grekët.
Emigracioni, sugjeron autori, po i rrënon qytetet e periferisë e sidomos fshatrat e thella. Janë shumë të trishtueshme tablotë e fshatrave të braktisur, ku rrojnë vetëm ca pleq me një këmbë në varr, që mbahen aty me shpirt ndër dhëmbë. Sa mallëngjyes është episodi me fshatarin Ndreko, që rri në majë të çatisë me orë të tëra dhe pret me durim me dylbi në sy që të kthehen dy pëllumbat, që do t’i sjellin lajm nga i biri nëse mbërriti mirë në Selanik. E vetmja shpresë e këtyre pleqve të paepur për të mos u shkulur nga vendlindja është mbajtja dhe kujdesi për nipërit dhe mbesat e vegjël, që trashëgojnë nga fëmijët e rritur që punojnë në emigracion për të nxjerrë bukën e gojës për vete dhe për pleqtë e mbetur në fshat. Copëtimi i familjes dhe konfliktet tragjike eventuale, si ai që përmendëm më parë për Siborën e pandershme, janë rrjedhime logjike e të paevitueshme të emigracionit. Gjithashtu, me keqardhje përshkruhet prishja e karakterit të njerëzve të thjeshtë, si varrmihësit, që nuk çajnë kokë për moral e patriotizëm, po duan si të përfitojnë sa më shumë nga jeta e shthurur ekonomike e sociale. Meqë e kemi fjalën këtu, do të desha t’i sugjeroja autorit që episodet që përshkruhen në kapitujt 19 dhe 20 me prostitutat në motelin anës pyllit nuk lidhen organikisht me fabulën e romanit. Ata ndërthuren me fabulën vetëm në mënyrë fare tangeciale dhe ndjehen të tepërt.
Sa për marrëdheniet me grekët, në roman përshkruhen ca episode shumë realiste të ndihmës dhe trajtimit tepër human që u kane bërë fshatarët e varfër shqiptarë ushtarëve grekë të vrarë apo plagosur gjatë Luftës Italo-Greke. Ideja që rrjedh natyrshëm nga ato episode është se populli shqiptar është një popull paqësor e human dhe nuk e meriton qëndrimin racist, të përbuzur e poshtërues të opinionit grek të ushqyer me paragjykime e gënjeshtra nga qarqe politike shoviniste.
Autori i ka skalitur bukur, me detaje të gjalla figurat e personazheve kryesore, si Aranit Gusmari dhe Tedi, ndonëse, për mendimin tim, figurën e Tedit mund ta kishte plotesuar më mirë me fakte konkrete pse po rritej jetim nga gjyshërit, nga se kishte vdekur i ati dhe ç’kishte ndodhur me të ëmën. Personazhe të tjerë që të mbeten në mendje jane edhe Simoni, bashkëmoshatari i porsanjohur i Tedit, djalë kureshtar e i shkathët, Skuthi, organizatori intrigant e cinik i çvarrimeve, dhe Llikoja, inxhinieri i pyjeve, që rrëfen me aq kolorit histori interesante të kohës dhe që ritregon me realizëm të thellë episode nga Lufta Italo-Greke, sidoqë nganjeherë më duket se autorit i shpëton të ruajë konseguencen e ritregimit me tregimin në vetën e parë, sikur Llikoja të ketë qenë dëshmitar okular i ngjarjeve të luftës.
Siç e përmenda edhe në fillim të këtij shkrimi, trishtimi për njerëzit e ligj dhe për gjërat e këqija të jetës shqiptare të kohës përshkon tërë romanin e ri të Nasi Lerës. Por ky trishtim nuk është fatalist, dëshpërues. Krahas tij ndjehet shpresa dhe besimi se njerëz si Aranit Gusmari po punojnë çdo ditë që ta mbajnë gjallë dashurinë për atdhenë te brezi më i ri dhe se ky vend i vuajtur nuk do të humbasë, po do të përparojë e do të mbetet vital.

Gezim Halilaj
Kuins, Nju Jork

Nga Ramiz LUSHAJ/
1.
Lideri qytetar i politikës së sotme panshqiptare e ballkanike, Ramush Haradinaj, ky Hero i Kosovës, legjendë e gjallë e Kombit, është gjeneral i luftës së UÇK, po i tillë u tregua edhe në Hagë, e kit’ gradë e ka edhe në politikën e Kosovës, prej kryeherit, prej nga fill vitet ’90 deri në shekullin e ri, XXI, sidomos në detyrën mandat pambaruar të kryeministrit të Kosovës, në drejtimin e AAK-së e në Elektoriadën e 8 Qershorit 2014.
Kur ishte kryeministër me mandat të papërfunduar, kur shkoi në Hagë herën e parë dhe të dytë, kur u kthye në Kosovë, i ka si medalje gjithato vlerësime ndërkombëtare si nga ish ministra të jashtëm të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, Madlen Ollbrajt, i Mbretërisë së Bashkuar të Britanisë së Madhe, Robin Kuk etj. Disa herë edhe ish senatori e tani Zëvendës President i ShBA, Joe Biden ka mbajt qëndrime të drejta për mirë ndaj Ramush Haradinaj, edhe kur u thirr në Hagë qyshse herën e parë, edhe kur u lirua i pafajshëm në bankën e nga dyert e saj.
Ai është një politikan i formatit të madh (ndër)kombëtar. Dhjetra qytete në Kosovë, Maqedoni, Shqipëri, etj. e kanë shpallë “Qytetar Nderi” të tyre si Kruja e Skënderbeut, Gjirokastra e Argjirosë, Vlora e Ismail Qemalit, Tropoja e Sali Berishës, etj. Një grup kryengritësish revolucionarë i “Aleanca Forca Demokratike” në Uganda të Afrikës në shkurt 2009 e ka lyp “gjeneralin e politikës” Ramush Haradinaj që të jetë ndërmjetës në bisedime ndërmjet tyre e Qeverisë Ugandase në Kampala.
Ish kryeministri i Kosovës, Ramush Haradinaj, i deçanas, kryetar i partisë Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës dhe qytetar i lagjes “Arbëria” në Prishtinë, është nga ato personalitete kombëtare, nga ata burrështetas shqiptar, që qëndron në vargni e lartësi nga germa A tek ZH e Lirisë dhe Pavarësisë të Kosovës.

2.
Lideri historik e biblik Ramush Haradinaj ka një mision të pambaruar.
Vetëm 96 ditë ndejti kryeministër i Kosovës.
Nuk e plotësoi as 100-ditëshin e parë të qeverisjes, “100 ditëshin Ruzveltian” të përcaktuar sipas presidentit amerikan Franklin D. Ruzvletit (Ruzvelti i LDB).
Nuk ia mbrrini me e ba bilancin e mirë të punëve të tij si kryeministër.
Nuk pati kohë e mundësi të na e baj publike ai vetë, sepse shkoi vullnetarisht në Hagë, në një mision tjetër për Kosovën e Kombin.
I vetmi kryeministër në botë që e ka krye një akt të tillë, që në kushte të tilla (ndër)kombëtare mbeti pa e përmbushur “100 Ditëshin Ruzveltian”.

3.
Ramush Haradinaj në 8 vite emigrant kryesisht në Zvicër kontribuoi në (i)legalitet me sakrifica në përgaditjet për Luftën e Kosovës, të Maqedonisë e të Preshevës, sëbashku me Ali Ahmetin, Hashim Thaçin, e gjithata të tjerë të diasporës shqiptare.
Ramush Haradinaj ishte nga ata strategë ushtarak që kur drejtonte e luftonte me UÇK-në në Rrafshin e Dukagjinit, në kohë “Betejën e Koshares”- në këtë “Termopile Shqiptare”, i kontribuoi thyerjes më 9 prill 1999, pas një gjysëm shekulli, të kufinit shqiptaro-shqiptar në mes Shqipërisë e Kosovës.
Ramush Haradinaj me 8 vite qëndrestari e apologji në Gjykatën Ndërkombëtare në Hagë, pas dy burgosjeve e gjyqeve të gjata, me lirinë e pafajësinë e tij, u kthye në një tjetër faktor (ndër)kombëtar të çertifikimit të luftës të UÇK-së në Kosovë.
Ramush Haradinaj ka plot një çerek shekulli veprimtari kombëtare politike kontributore meritore në Zvicër e Hagë, në Deçan e Prishtinë, në çdo vis të Kosovës, si edhe në gjithato vise të trojeve etnike shqiptare në Ballkan, në disa diaspora shqiptare në botë, saqë është kthye në një “De Gol Shqiptar”.
Kosova, kombëtarët e saj, politika e saj, ia ka borxh moral, politik, kombëtar Ramush Haradinajt rivazhdimin e mandatit të tij qeverisës si kryeministër i Kosovës, pasi është një nga emblemat kombëtare, politike, ushtarake e shoqërore të Kosovës që në rrugëtimin e tij bashkëkohor burimon energji e vitalitet, prodhon ide, udhëheq veprime, ka plot vizione për të shkrue Alfabetin e tij politik të ndërtimit e zhvillimit të Kosovës së pas Pavarësisë.

Gjakovë, 2 qershor 2014

Referim rreth Vëllimit Poetik “Lulëkuqja e egër“ të autores Raimonda MOISIU/
Nga Agron Shele/
Të diskutosh rreth veprës letrare të autores Raimonda Moisiu është njëlloj sikur të hysh dhe të kërkosh mistikën në universin e madh dhe të pa fund, pasi gjerësia dhe hapësira krijuese kap pothuajse të gjitha zhanret e gjinisë së shkruar dhe polivalent të mendimit letrar, estetik dhe publicistik. Figura shumëplanëshe dhe autoriteti inteketual i krijuar spikat në të gjitha fushat e jetës, duke sjellë perfomancën e personalitetit grua shqiptare përherë e në rritje, përherë në kërkim, përherë në ndryshim dhe përherë në progresivitet me modelet shoqërore më të zhvilluara. Që në fillim duhet theksuar se autentizmi krijues i autores vjen si frymë e muzës së thellë krijuese dhe përzgjedhjes së zërit elitar, vjen si gërshetim i njohjes psiko-analitike shoqërore dhe idesë për tu përballur me pragmatizmin e saj, vjen si inspirim i kostelacioneve më të larta të shpirtit dhe ndjesisë për t’ i deshifruar ato, vjen si dallgëzim i rrebelimeve poetike dhe dritësisë për ti pasqyruar ato. Konceptualiteti i artit të saj shpesh kapëren nëpër dritëhije dhe kjo jo rastësisht, pasi teknika bashkohore e përdorur mundëson beftësinë por dhe simbolikën e saj, intrigon elementët jetësorë por përafron me botën e imazheve të saj dhe kështu e endur nëpër labirinthet e përtejkoshienës ringre dhe magjeps me madhështinë e fjalës. Duhen vënë në dukje edhe gjurmimet e formimit si autore dhe ndikimet, të cila kalojnë nëpër një shtrat të pasur etnokulturor dhe traditë që pak kush e ka, sikurse është Korça e mësonjtores së parë, Korça e karnavaleve, Korça e serenatave dhe e lirikës më të bukur shqiptare.
“Lulëkuqja e egër“ është një nga veprat lirike më të fundit të publikuara nga autorja Moisiu, cila për nga fuqia shprehëse, autoriteti krijues, ndjeshmërisë poetike që përcjell, emocionaliteti, notat e thella përshkuese dhe ngjyrimet, e bëjnë këtë vepër sa inkluidive po dhe kaq drithëruese. Kjo risi krijuese për më tepër vjen në katër gjuhë të ndryshme, në katër lloj komunikemesh, në katër shije lexuesish, të cilët e bëjnë thelbin e boshtit që përshkon sa identifikuese po dhe kaq dhe universale, duke e klasifikuar autoren si trasmetuese të vlerës shirtërore dhe kulturore të vendit që përfaqëson. Vargjet poetike kapërcejnë nëpër lëndinajat e pafundme të përtejndjenjës, nëpër pezmet e muzave më të zjarrta, nëpër infinitet e horzonteve më të bukura, nëpër ornamentet më tejçuese të pafajësisë shpirt dhe e gjithë kjo e konceptuar si dashuri e vërtetë dhe etikë. Gjithashtu në këtë vëllim poetik lirizmi percepetohet jo vetëm si fluiditet, por dhe intimitet figurativ, dhe e gjithe kjo në referim të shpirtëzimit të fjalës artistike, të rritjes së forcës së saj, të dhënies së koloritit të duhur dhe elokuencës së vargut. Edhe ejmotivet apo ndërthurjet e motiveve të futura, sikurse motivi esenian (shagane), apo motivet lasgushiane e rrisin kurbaturën dhe tempin poetik duke e përafruar shumë më tepër me frymën orientale, por dhe duke e bërë më platonike, kumbuse dhe po kaq muzikale.

“ Të gjithë mëkatojmë,
Të gjithë e dëshirojnë atë,
si Unë edhe Ti… »
Këto vargje përflasin mëkatin figurativ si fuqi, si ndjenjë që shtyn dhe përafron (unë dhe ti), të cilët përbrenda botës pasionate dhe dëshirës për t’ u ndierë, për të shkrirë zjarrin e shpirtit, fluturojnë çiltërsisht qiellit të shtatë, harbojnë ëndrrat e bardha dhe çmendin të pashtershmen dashuri.
Në mbyllje :
“Unë e Ti… mëkatarë… të Perëndeshës Dashuri! “
Me lakonizmin lasgushian (Perëndeshë e dashurisë), përshkallëzimi fuqisë së ndjenjës rritet, llahtarohet, ngrihet si prelud hyjnor, dhe në antitezë të veprimit qënësi (mëkatit), luhet me kontrastet dhe tablotë e shpirtit, faljes tek e përndritmshja pernëndi madhështi. Gjithashtu duke ravijëzuar këtë poezi si hyrje dhe si përmbyllje kupton simetrinë e shtrirjes së shkallës përjetuese, emocionit të fortë dhe në anaforë të plotë me gjithë qëndërzimin ose barslargimin nga mëkati, si mallkim i endur brenda nesh (konceptim përgjithësues), e indetifiokon si trill të vetë botës njerëzore.
“ Heshtur,
vështroj qiellin e errësuar,
përhumb në mjegullnajën e yjeve. “
Kjo poezi vjen si diskurs i përmbysjes së madhe, gati në apokaliptizëm, e cila njëhëson në dukjen e parë gjendjen heshtje ( eremi) me errëtinë qiell ( kuptim më i gjerë qiell shpirtëror), dhe pikërisht përbrenda kësaj perdeje metafizike, forca, dhe intuitiviteti i njeriut optimist, konkretisht i autores, shquan portat e dritësisë jetësore, mjegullnajën më ndriçuese të universit, duke mbjellur besimin dhe shpresën për të nesërmen, si dhe duke evokuar idetë dhe qëllimet fisnike për përditësinë dhe kuptimësinë e vërtetë.
“ Heshtur,
ndiej rrezen përcëlluese
të buzëve dhe
paqen e vështrimit adhurues “

Përqasja e kësaj poezie sikurse mbarë poezia e saj përkon natyrshëm me objeksionin lirik, ku heshtja nënçmohet dhe paramendohet si përkohësi, pasi aty mes heshtjes plogështuese ringrihet dhe ritmojnë rrahjet e zemrës pa kufi, po aty përjetësohet shija e përhumbur dashurive, dhe sikurse rrezja më e bukur që shpërthen petalin edhe farfurima ngjyrë-jetë e rimëkëmb ëndrrën më të parë.
Gjuha poetike e kësaj autoreje është vërtetë e brishtë dhe mjaft sinjikative, është e qelqtë dhe po kaq reflekuese , por ndaj fenomenit shoqëror ajo bëhet sa i mprehtë dhe po dhe kaq mesazhus, sa rrebel po dhe kaq ndërgjegjësues.

“ Çdo ditë shoh gra, të fyera, të dhunuara,
të braktisura, si
kufomat mbi ujë nga mbytja e varkës,
të flakura nga krevati i dëshirave,
epsheve,dhe pikat e gjakut… “
Autorja shpreh shqetësimin e ligjshëm për dhunimin, trajtimin e gruas si objekt epshi, dhe flakjen e saj pa mëshirë, apelon për mentalitetet e cungura që nuk pranojnë dot personalitetin dhe vendin e saj të merituar në shoqëri, apelon këto forma monstruoze fobizmi dhe kërkon që nëpërmjet vargjeve të prekë zemrat dhe memoriet e tyre, si dhe të sensibilizojë ndërgjegjiet njerëzore.
Arti i autores Moisiu është art i një bote të tërë ndjenjash, është art që shkruhet me gjuhë shpirti, është art i prekshëm dhe mjaft befasues, dhe si i tillë ai ka shijen estetike dhe vizualitetin e imazheve që janë përftuar nga formësimi etik dhe filozofik . Poezia e saj vjen si përmasë e fuqisë shprehëse dhe dhuntisë së lindur, vjen si kristal që zbukuron margaritarin e kurorës lirike shqiptare dhe percepetim i madalitetit bashkohor, vjen si dritëthënie e mendimit të avancuar dhe universalizimit të fjalës përzgjedhur sot.
“Lulëkuqja e egër“, është vepër e mirëfilltë lirike, e cila fludizon kaltërsinë e ndjenjës dhe ashtu e ardhur, si : aspirim i botës femërore, frymëzim, muzë e derdhur nga përflakja e perëndimeve më të plakur dhe rizgjuar agimeve më të zbardhur, çiltërsi dhe brishtësi, përthyen dhe rihap të tjera koncepte në letërsinë tonë shqipe, për poezinë si tërësi dhe gjuhën e letrave në vazhdimësi.

TOLERANCA FETARE E SHQIPTAREVE DHE PROVOKIMI IRINEJ-JANULLATOS-RAMA NE MES/
IM ZOT NOLI: FALI SE NUK DIJNE C’BEJNE!
Nga Dalip Greca/
Bashkimi i ortodoksizmit botëror në kryeqytetin shqiptar më 1 Qershor 2014 me rastin e Shënjtërimit të Kishës së re, Katedrales “Ngjallja e Krishtit”, ishte një rast që vuri në provë tolerancën ndërfetare shqiptare dhe frymën antishqiptare të ortodoksizmit serbo-grek. Shqiptarët edhe një herë treguan tolerancën e tyre fetare që mbetet sërish një nga vlerat e cënuara më pak nga erozioni kohor shumëvjeçar i tranzicionit postkomunist dhe sherrnajës politike, ndërsa ortodoksizmi sllavo-grek fatkeqsisht mbetet ende i përfshirë nga ekspasioni territorial për trojet etnike shqiptare dhe fryma e antishqiptarizmit të përbetuar.
Natyrish që njeriu i Zotit, eksarku serb Irinej, tregoi edhe një herë intolerancën e fesë që përfaqëson, fallsitetin e fesë që predikon, tregoi primitivizmin e tij ultranacionalist, pabesueshmërinë fetare, tregoi se është ai vetë frymëzuesi i sloganit se “Kosova-është Serbi” dhe se Kosova është e shënjtë për Serbinë”, se “ Serbia nuk e lë Kosovën për Bashkimin Evropian” etj…Ky udhëheqës shpirtëror i tragjedisë ballkanike, gjeti kohë që të prishte festën e ortodoksve shqiptarë në Ditën e Shënjtërimit të Tempullit, madje edhe në sy të vetë Patriarkut Ekumenik Bartholomeu të Kostandinopojës! Zot, na ruaj nga blasfemitë! Ta besojmë?
Qëndrimi i Kryepeshkopit Serb në Tiranë, deklarata provokative e tij në ditën e shënjtërimit, nuk ra nga qielli dhe nuk ishte e papritur; ai e ka këtë slogan-moto të shërbesës së vet fetare dhe është ideali i tij ultranacionalist. A nuk ishte ky primat i ortodoksizmit sllav që nxiti shpirtrat e serbëve në luftën e çmendur nacionaliste dhe bekoi armët e vrasësve e kriminelëve serb?
A nuk po e udhëheq ai kursin antieuropian të Serbisë?
Çfarë prisnim nga ai, të kërkonte falje për krimet e serbëve në Kosovë?
Dekarata e tij natyrisht që nuk ishte e papritur dhe nuk ka pse interpretohet si e atille.Dhe nuk është e para herë që deklaron se Serbisë nuk i duhet Europa pa Kosovën,vendi më i shenjtë i Serbisë! Problemi qëndron se përse iu krijuan kushtet që ta bënte atë deklaratë mu në zemër të Shqipërisë?
Ftesa që iu bë, nga njëra anë, shpreh tolerancën e shqiptarëve, por a duhej toleranca me ekstremsitin ultranacionalist?
Pavarësisht presioneve që mund të ketë pasë Kryeministri i Shqipërisë për të mos e përjashtuar nga lista e të ftuarëve, ai duhej që ta kishte menduar se ekstremizmi serb vazhdon të jetë agresiv dhe se “Kosova-tokë e shenjtë e serbisë’, mbetet ende platformë e Shtetit dhe Kishës Serbe, njësoj si para lufte. Po, nëse Rama e ka pasë të kushtëzuar ftesën e Kryepeshkopit me vizitën e përgojuar dhe të shtyrë disa herë,viztë që Kryeministri ynëka ndërmend të bëjë në Beograd, ky është një kompromis antikombëtar dhe i dënueshëm.Shqiptarët nuk kanë për t’ia falur.
Nuk mund të justifikohet Kryeministri me bojkotimin e pretenduar të drekës zyrtare, që paska bërë dhe nga një deklarate, ku është servirur një fjali as mish as peshk, të cilën media afër kryeminsitrit është përpjekë ta ngjyrosë emocionalisht dhe t’i fusë pranë togfjalshin” reagim i ashpër.” Ku është ashpërsia, në reagimin që ai i ka cilësuar deklarimet e Irinejt“tërësisht të padëshirueshme “!
Fjala e padëshirueshme, nuk thotë asgjë, dhe vetëm ashpërsi nuk ka. Në fakt ato deklarime nuk janë vetëm të padëshirueshme, por të dënushme. Thënë shqip; kryeministri e goditi kryepeshkopin me pambuk!
Që në titull, provokimin në ditën e shenjtërimit, e kemi cilësuar si vepër në bashkëpunim të Kryepeshkopit Janullatos me Irinejn, pavarësisht se në mes është Kryeministri Rama, që nuk mund t’i ikë përgjegjësisë.
Përse është dyshja Janullatos-Irinej? Kush e hartoi protokollin e të ftuarëve, Kisha apo shteti? Në Shqipëri Kisha është e pavarur nga Shteti dhe është e drejta e saj që të bëjë ftesat, siç është e drejta e kreut të qeverisë të shpallë person non grata kryepriftin e fandaksuar që e ka shpirtin të rënduar nga mëkatet ndaj Kosovës, dhe nga gjaku i shqiptarëve të pafajshëm të Kosovës, vrarë nga kriminelët, armët e të cilëve i ka bekuar pikërisht ai prift shpirt zi. Kam mendimin se po të ishte për Qeverinë, e majtë apo e djathtë, kushdo që do të ishte në pushtet, nuk do të linte jashtë ftese dhe dy kishat ortodokse të vendeve fqinjë, Malit të Zi dhe Maqedonisë, me të cilat Shqipëria ka marrdhënie relativisht të mira. Mirëpo ato nuk u ftuan sepse Kisha serbe nuk i njeh dhe po të ftoheshin ato, do t’i prishej qejfi kryepeshkopit Irinej. Fortlumturia e Tij, kryepeshkopi ynë grek, nuk mund t’ia prishte qejfin”vëllamit” serb.Kjo është e vërtetuar dhe nuk ka nevojë për arsyetim më të thellë. A nuk ishin bashkë në një mendim edhe në kohëluftës e Kosovës?
Po t’i shtojmë kësaj logjike edhe dekleratën televizive përmes zëdhënësit të Kishës Ortodokse Autoqefale, Thoma Dhima,”se deklarata e patriarkut serb është tërësisht personale”, interpretimi bëhet më i lehtë. Zëdhënësi i Janullatosit përpiqet të lajë duart nga përgjegjësia dhe të shfajësojë Fortlumturinë. Në fakt nuk thotë asnjë fjalë për prishjen e festës fetare të besimtarëve shqiptar.
Nga ana e saj politika shqiptare, si gjithmonë, u ngatërrua me vete dhe e komentoi deklaratën trimërore të kreut të Kishës serbe fare përciptas.U mor vetëm me Irinejn, pa thënë asnjë fjalë për Fotlumturinë Janullatos, që është në krye të Kishës Autoqefale ,përkohësisht, gati që prej një çerek shekulli. Dhe të gjithë të këqiat vijnë prej uzurpimit që ai i ka bërë fronit të Kryepeshkopit, edhe pse nuk është shqiptar me gjak e gjuhë, siç e kërkon. Edhe pse në Statutin e Kishës Autoqefale Shqiptare ,hartuar në Korçë 29 qershor 1929, thuhet se “Gjuha zyrtare e Kishës ëshët shqipja”, Janullatosi ka kohë që predikon se Zoti ka për zemër Gjuhën helene!Dhe vazhdon të qëndrojë përjetësisht në krye të fronit për merita të politikës naïve shqiptare!Zot, na ruaj nga politikanet naïve dhe shtetaret e pa pergjegjshem!
Ku shkoi mundi I martirëve të Kishës Shqiptare? Po kryevepra e Imzot Nolit? I vetmi, Kryebashkiaku I Prishtinës, Shpend Ahmetaj, pati guximin që të zinte me gojë në atë situatë tensioni emrin e Im Zot Nolit, në prononcimin e tij qytetar, duke shtruar pyetjen: Çfarë do të thoshte Noli?
Vërtetë, çfarë do të thoshte Noli për humbjen e Autoqefalisë reale ët Kishës Autoqefale Shqiptare? Politika e Tiranës ka kohë që nuk merret me Nolin, ndoshta e quajnë ët vjetëruar mentalitetin e tij të dikurshëm për rrezikun që i vjen Kishës Shqiptare nga ajo greke, që e ka mallkuar, siç ka mallkuar dhe gjuhën shqipe. Ndoshta pyetjes së Shpend Ahmetit mund t’i japin përgjigje ata predikojnë dhe luten tek tempulli i Nolit, në Kryekishën e Shën Gjergjit, ku nuk mungon portreti i madh i Nolit të Madh! Eh, imzot, po kalojmë kohë të vështira!Fali se nuk kanë se ç’bëjnë!
Në gjykimin tim, akti i Kryepeshkopit serb ishte provokim në shënjtërim, pavarësisht se ata të Kishës Autoqefale Shqiptare të udhëhequr nga Janullatosi nuk e cilësuan të atillë-, ata thjesht, ia faturuan atij si deklaratë personale, dhe kaq!
Po t’i shtojme tablose serbo-greke ne Tirane dhe pjesmarrjen e Geixhit,ne ceremonine e Janullatosit,faktet e nxjerrin ne drite te diellit antishqiptarizmin e nje shenjterimi te provokuar, jo nga shqiptaret.
Jo zotëri, ishte fyerje për besimtarët shqiptarë dhe provokim për telerancën fetare shqiptare.

Manhattan, New York, 2 Qershor 2014- Në Konsullatën e Republikës së Kosovës në Nju Jork, u organizua të Hënën, me 2 qershor 2014, ceremonia e dorëzimit të Medaljes, akorduar nga presidentja e Republikës së Kosovës zonja Atifete Jahjaga, biznesmenit dhe veprimtarit të palodhur, z. Rrustem Gecaj. Duke i dorëzuar Medaljen Presidenciale të Meritave, me motivacionin “Për veprimtarinë dhe angazhimin në afirmimin e Cështjes Kombëtare”, zotit Gecaj, ambasador Bekim Sejdiu, Konsull i Përgjithshëm i Kosovës, përgëzoi z. Gecaj për kontributin e madh që ka dhënë për Kosovën, para dhe gjatë luftës, si dhe për kontributin që vazhdon të japë sot duke investuar në Kosovë. Ne,- tha, z. Sejdiu, kemi qenë me fat që kemi pasë këtu në SHBA një diasporë të fuqishme, patriote, ndikuse në Ëashington, të përkushtuar dhe të pakursyer për të ndihmuar Kosovën. Edhe kur nuk kishim shtetin e Kosovës, ne i kishim ambasadorët këtu, ishit ju shqiptarët e Amerikës, që nuk kursyet asgjë për t’ia lehtësuar dhimbjet e plagëve Kosovës tonë të robëruar. Në mënyrë të vecantë, ju me z. Harry Bajraktari, dajë e nip, Kosova ua di për nder kontributin, që keni dhënë dhe vazhdoni të jepni. Kjo medalje e meritave që po ju dorëzojmë sot, është një vlerësim moral, por që tregon se Kosova ju ka në kujtesë dhe e cmon punën tuaj. Ne jemi me fat që kemi Amerikën në krah dhe nuk duhet ta rreshtim punën tonë për ta forcuar këtë miqësi, përfundoi Konsulli i përgjithshëm Bekim Sejdiu.
Biznesmeni dhe veprimtari i njohur i komunitetit shqiptar në Nju Jork, z. Harry Bajraktari, falenderoi presidenten e Kosvës zonjën Atifete Jahjaga për dekorimin që i bëri Rrustemit, duke treguar edhe një herë që nuk e harron kontributin e diasporës. Ky nuk është vetëm një nderim që i bëhet një personi, por vlerësim i komunitetit shqiptar në Amerikë. Ajo c’ka ne kemi dhënë për Kosovën është obligim moral që kanë bijtë për vendlindjen.
Duke marrë dekoratën e akorduar nga presidentja Jahjaga, zoti Rrustem Gecaj tha se ndjehet i vlerësuar nga ky nderim që i ka bërë presidentja e Kosovës, duke e nderuar me Medaljen e Meritave. Kemi bërë sa kemi pasë mundësi për vendin tonë dhe nuk do të ndalemi edhe për të ardhmen. Ky nderim i presidentes na i shton më shumë obligimet ndaj Kosovës tonë, ndaj popullit tonë. Na duhet më shumë punë në Kosovë me qëllim që të hapim sa më shumë vende pune me investimet tona që të lehtësojmë sa të mundim plagët e papunësisë , prej të cilave po vuan paslufte vendi ynë.
Në takim kanë qenë të pranishëm edhe veprimtari veteran i Legalitetit dhe i Federatës Panshqiptare të Amerikës VATRA Musli Mulosmanaj, Haxhi Elez Osmanaj, dr. Hasan Ademaj, Xhaferr Gecaj, Avni Gecaj. Zotërinjët Musli Mulosmanaj, Elez Osmanaj dhe zoti Rraci, kanë vlerësuar kontributin për Kosovën që ka dhënë z. Rrustem Gecaj, bashkë me të edhe të z. Harry Bajraktari. Takimi ka vazhduar për më shumë se një orë dhe kishte formën e një kuvendi zhvilluar ndër odat e Kosovës. Janë kujtuar aty veprimtaritë për Kosovën në SHBA, demonstratat në Washington, New York, etj., takimet me politikanët amerikanë, kontributi i shqiptarëve të Amerikës, lufta e UCK-së, gjaku i derdhur për liri, presidenti Rugova, ndërhyrja e NATOS nën drejtimin e Amerikës. Ne, tha z. Harry Bajraktari, jemi ndjerë të lehtësuar, kur kemi parë bombardimet e aeroplanëve të NATO-s dhe pas atij momenti ishim të bindur se liria e Kosovës ishte akti i pakthyeshëm. Gjithcka e kemi bërë me zemët për Kosovën tonë.(d Greca)

Nga Frank Shkreli/
Ndërsa në Varshavë të Polonisë janë mbledhur udhëheqsit botërorë, përfshirë edhe Presdientin amerikan Barak Obama dhe Presidentin shqiptar Bujar Nishani — për të kujtuar 25-vjetorin e përmbysjes së komunizmit në atë vend dhe eventualisht në të gjithë Europën Lindore, ndërkohë media kandeze njofton se në këtë përvjetor Kanadaja ka vendosur të ndërtojë në kryeqytetin e saj Otava një monument kushtuar viktimave të komunizmit në mbarë botën, një lajm ky që është vendosur edhe në portalin e Ministrisë së Punëve të Jashtme të Polonisë.
Media kanadeze njofton se mbrëmjen e të premtës që kaloi, në Qëndrën Kongres të Otavasë u organizua një darkë me qëllim mbledhje fondesh për përfundimin e ndërtimit të monumentit të viktimave të komunizmit, ku thuhet se ndër të pranishmit që mori pjesë dhe që kontriboi për këtë qëllim, ishte edhe Kryeministri i Kanadasë, Stephen Harper i cili mbajti edhe fjalimin kryesor me këtë rast.
Njoftohet se nisma për ndërtimin në Kanada të monumentit të viktimave të komunizmit kishte filluar në Kanada ç’prej vitit 2008, me mbështetjen e përfaqsuesve të Kongresit Polak të Kanadasë, ndonëse në bordin e drejtorëve për realizimin e këtij projekti thuhet se marrin pjesë edhe përfqsues të komuniteteteve të tjera etnike nga Europa Lindore dhe Qendërore, e që tani jetojnë në Kanada. Në darkën e të premtes që kaloi, me qëllim mbledhje fondesh për monumentin kushtuar viktimave të komunizmit në botë, përveç Kryeminstrit, morën pjesë edhe politikanë të tjerë të njohur të vendit, biznismenë të dalluar kanadezë, si dhe përfaqsues diplomatikë nga vende të ndryshme të Europës Lindore, të akredituar në Kanada.
Në fjalimin e tij mbi të këqiat e komunizmit, Kryeministri konservator i Kanadasë, Stephen Harper u tha të pranishëmve se Monumenti kushtuar viktimave të komunizmit, “Do të nderojë për të gjitha kohërat, qindëra miliona burra, gra e fëmijë, të cilët kanë vuajtur dhe që vazhdojnë të vuajnë nga tirania e komunizmit – do të nderojë ata që kanë mbijetuar nga ato vuajtje, si dhe të ata që fatkeqsisht, nuk i shpëtuan asaj tiranie.”Udhëheqsi kanadez shtoi se, “Kanadaja ka nevojë për këtë monument. Ne i jemi mirënjohës organizatës “Për nderë të Lirisë” (Tribute to Liberty) e cila mori iniciativën për ndërtimin e këtij monumenti, e që na kujton emërat dhe tregimet e atyre të cilët u vranë nga njëra prej murtajave ideologjike më vdekje prurëse që ka njohur bota – murtaja e komunizmit. Ky monument është një shënjë që përcakton rrugën tonë si komb në të ardhmen dhe i cili njëkohësisht do të ndihmojë që ne të sigurohemi se nuk do të devijojmë nga rruga e jonë e përcaktuar”, theksoi Kryeministri i Kanadasë, Stephen Harper. Brezave të ardhëshëm të kanadezëve, tha kryeministri Harper, duhet tu kujtohet se liria dhe demokracia janë fituar me vuajtje e sakrifica.
Fjalimin e tij, Kryeministri kanadez e lidhi edhe me gjëndjen aktuale në Europë, pikërisht me presidentin rus Vladimir Putin dhe adhuruesit e tjerë të komunizmit. Ai shfaqi përkrahjen e vendit të tij pë Ukrainën dhe shtoi se, “ekspansionizmi dhe militarizmi rus”, kërcënojnë sigurinë botërore. Ai tha se, “E keqja paraqitet në shumë forma dhe duket sikurë, herë pas here, e çpikë veten në trajta të ndryshme. Por sidoqë e keqja t’a përcaktojë ideologjinë e vet –qoftë nacizëm, marksizëm-leninizëm, ose sot terrorizëm – të gjitha këto kanë një gjë të përbashkët: shkatërrimin e jetës dhe zhdukjen e lirive të njeriut.”
Ne, tha udhëheqsi kandez, e njohim mirë këtë shkatërrim. Ne si kanadezë shtoi ai, e ndiejmë me dhëmbje të madhe atë histori shkatërruese, sepse jo më pak se “çereku i popullësisë së Kanadasë ishin robër të komunizmit, ose janë djelmë e vajza të atyre që ishin robëruar nga ideologjitë e regjimeve komuniste europiano-lindore. Ata që kanë vuajtur të zezën e komunizmit”, shtoi ai, “kanë gjetur gjithmonë strehim në Kanada”.
Ndërsa kryetari i bordit të entit “Tribute to Liberty”, Ludwik Klimkowski, duke njoftuar se fituesi për ndërtimin e monumentit në Kanada — i cili do kushtojë 4-milionë dollarë për tu ndërtuar, do të njoftohet në gusht, 2014 — tha se, “ishte krenarë për mbështetjen që ka marrë nga donatorët, gjë që tregon se kanadezët nuk do të harrojnë vuajtjet e atyre që kanë jetuar në regjimet diktatoriale komuniste.” Z. Klimkowski tha me këtë rast se, “ne kemi të pakën dy gjenerata njerzish që nuk dinë asgjë mbi komunizmin dhe krimet e atij sistemi.” Andaj, shtoi ai, “Me këtë monument, fëmijtë tuaj, nipat dhe mbesat tuaja nuk do të harrojnë kurrë viktimat e komunizmit.”
Thuhet se Monumenti i Viktimave të Komunizmit në kryeqytetin kanadez, Otava do të vendoset në një vend ideal për t’u parë nga të gjithë, jo larg nga ndërtesat e parlamentit të vendit dhe të Gjykatës së Lartë. Në njoftim thuhet gjithashtu se vendi ku do të vendoset monumenti kushtuar viktimave të komunizmit, është i rëndësishëm pasi do t’u kujtojë kanadezëve vlerën dhe rëndësinë për të nderuar dhe për të kujtuar të gjitha viktimat e komunizmit kudo. Thuhet se ky monument do të jetë një shënjë e gjallë, por edhe një paralajmërim kundër një ideologjie totalitare për të gjithë brezat e ardhëshëm.
Por mbi të gjitha, tha Ministri i Punës i Kanadasë, Jason Kenney, “Ky monument do t’u kujtojë gjithashtu të gjithë kanadezëve se glorifikimi i simboleve komuniste është një fyerje e kujtimit të këtyre viktimave dhe njëkohësisht u kujton qytetarëve të Kanadasë, vlerat themelore të vendit ku jetojnë”, shtoi ministri kanadez Jason Kenney.
Është ky një koment interesant i një ministri kanadez përballë dukurive të fundit të shpalosjes së portretit të Enver Hoxhës në disa ceremoni zyrtare në Shqipëri, të cilat shumë vërejtës i konsideruan si fyese ndaj viktimave të komunizmit në Shqipëri, veçanërisht pasi simbolet dhe portretet e diktatorit u shpalosën me njohurinë dhe miratimin e udhëheqsve më të lartë të vendit. Siç duket për Shqipërinë e sotëme është më e rëndësishme që të shpalosen vlerat e regjimit komunist se sa të kujtohen mijëra viktimat e paafajshme të atij regjimi diktatorial.
Ndërtimi i monumentit kushtuar viktimave të komunizmit në kryeqytetin Otava, ashtu siç theksuan edhe udhëheqsit më të lartë kanadezë, përveç se kujton viktimat, është njëkohësisht edhe një simbol i vlerave themelore njerëzore, në bazë të cilave jetojnë kanadezët, dmth, respekti për jetën njerëzore, për lirinë dhe demokracinë për të gjithë. Fatkeqsisht, dukuritë e fundit në Shqipëri – vendi që ka vuajtur më së shumti nga komunizmi — të bindin se klasa politike e atij vendi, jo vetëm që nuk është shkëputur nga ajo e kaluar, që Kryeminsitri i Kanadasë e cilësoi si “ideologjia helmuese e komunizmit” të shekullit të kaluar, por po përpiqet me vepra ta ruaj e ta mbrojë atë të kaluar për qëllime të veta të ngushta politike dhe ekonomike, në kurriz të një populli shumë të vuajtur dhe që vazhdon të vuaj pasojat e atij regjimi. Kryeministri kanadez, tha se për Kanadanë Monumenti i viktimave të komunizmit në Otava, “Është një shënjë që përcakton rrugën tonë si komb në të ardhmen dhe i cili njëkohësisht do të ndihmojë që ne të sigurohemi se nuk do të devijojmë nga rruga e jonë e përcaktuar”. Cilën rrugë do të ndjekë kombi shqiptar, rrugën e vlerave bazë njerëzore të jetës së njeriut, të lirisë dhe demokracisë perëndimore, apo rrugën e përcaktuar gjysëm shekulli më parë nga një ish-diktator, pasojat e regjimit të të cilit shihen ende anë e mbanë vendit? Nëse kryeministri i Kanadasë u shpreh se vendi i tij, i cili kurrë nuk u qeveris nga një regjim komunist ka nevojë për një monument të tillë, a nuk ka nevojë Shqipëria për një momument kushtuar viktimave të regjimit komunist të Enver Hoxhës, në këtë 15 vjetor të përmbysjes së komunizmit? Sa të ndryshme janë vlerat bazë njerëzore të Kanadasë nga ato të Shqipërisë! Sa larg është Shqipëria nga Kanadaja, dhe jo vetëm gjeografikisht!

Ndoshta, tani për tani, jeni në majat e pushtetit. Ndoshta, tani për tani, keni arritur majat e pasurimit. Por, do të vijë dita që ato t’i villni të gjitha. Ju nuk mund të ndërroni dot rrotën e historisë. E vërteta do të triumfojë mbi mashtrimin. Pasi, siç shkruante shumë vite më parë, i paharruarai Ali Asllani:/

“Ja, ja grushti do të bjerë përmbi krye të zuzarve,/
Koha është e maskarenjve, po Shqipëria është e shqipëtarëve!”/
Nga Reshat Kripa/

Mos na fyeni, zoterinj!
Ne ishim te paret, qysh ne ditet e para të restaurimit të sistemit komunist në Shqipëri, që guxuam të ngriheshim kundër tij, në një kohë kur ju ekzaltonit vendosjen e diktaturës në vendin tonë. Ne ishim të parët që guxuam ta vazhdojmë luftën, në kushtet e tmerrshme të shtypjes dhe diskriminmimit, në një kohë kur ju i mbushët duart plot kallo duke duartrokitur për diktatorin dhe pasuesit e tij. Ne ishim të parët që nuk na thyen as pushkatimet masive, as burgjet e tmerrshëm, as kampet mizore të internimit, në një kohë kur ju, të shndërruar në lepuj, iu servilosët atij regjimi. Ne ishim të parët që parullë tonën kishim: “Për Liri, për Shqipëri, për Flamurin Kuq e Zi!” në një kohë kur ju kishit parullën e “internacionalizmit proletar”. Ne ishim të parët që luftonim për një Shqipëri të lirë, etnike, demokratike, me baza shoqërore moderne, për një Shqipëri ku të mbretëronte liria e fjalës dhe mendimit, për një Shqipëri të drejtuar nga njerëz të pakompromentuar, nga shqiptar që nuk ishin kursyer, në çdo kohë e çdo rethanë, për shpëtimin dhe të mirën e këtij vendi, prej burrash punëtorë, të aftë dhe të ndershëm, për një Shqipëri që do të dënonte pseudopatriotët, tradhtarët, të shiturit, spiunët, për një Shqipëri ku nuk do të kishte vend për dallkaukët, servilët dhe të gjithë ata që pengojnë zhvillimin dhe përparimin e Shqipërisë së re, kurse ju jeni pinjollët e pikërisht atyre që e çuan vendin tonë në buzën e greminës, atyre që na vranë e prenë, që zhdukën pronën private, që humbën besimin në Zotin e madh dhe të madhërueshëm, që keni vendosur në krye të organeve të larta administrativo-shtetërore pikërisht ata që i shkaktuan mënxyrën këtij kombi, ish sigurimsat, prokurorët, gjyqtarët dhe lakejtë më të pështirë të atij sistemi.
Mos na fyeni zotërinj!
Pikërisht për ato arsye, që përmenda më sipër, sot janë në grevë urie një pjesë fare e vogël e jona. Është e vërtetë që numri i tyre është shumë herë më i vogël se sa numri ynë i përgjithshëm, por ata na përfaqësojnë të gjithë ne. Mos u mundoni ta shtrembëroni kriterin e asaj greve. Ata nuk janë futur për pesë lekë që ju mundoheni t’ua vishni. Ata janë futur për zbatimin e parimeve për të cilat u sakrifikuan paraardhësit e tyre.. Ata janë futur pasi po shohin se nga ana juaj ka filluar një fushatë e egër për ringjalljen e së kaluarës diktatoriale dhe bashkë me të edhe të diktatorit të urryer. Ata nuk duam të dëgjojnë më për ngjarje dhe individë që historia dhe vetë populli i këtij vendi i ka hedhur në koshin e harresës qysh prej vitit 1990. Ata duan një Shqipëri demokratike, brenda gjirit të kombeve të tjera që janë bashkuar në aleancën e madhe perëndimore.
Mos na fyeni, zotërinj!
Në vitin 1996 Asamblea Parlamentare e Këshillit të Europës miratoi rezolutën numër 1096 ku bënte thirrje për ndëshkimin e krimeve komuniste të regjimeve totalitare. Kjo rezolutë, për shkak edhe të ngjarjeve të vitit të zi 1997, qëllimisht, kaloi në heshtje nga ana e organeve qeveritare. Duke iu referuiar asaj rezolute, Asamblea Parlamentare e Këshillit të Europës, më 25 janar 2006, miratoi rezolutën numër 1481 “Nevoja për ndëshkimin ndërkombëtar të krimeve të regjimeve totalitare komuniste”. Mbështetur në këto rezoluta, Kuvendi i Shqipërisë, në tetor 2006 miratoi rezolutën “Për dënimin e krimeve të kryera nga regjimi komunist në Shqipëri”. Për fat të keq, në atë kohë, me urdhër të kryetarit të Partisë Socialiste, zotit Edi Rama, deputetët socialistë u larguan nga salla e parlamentit në çastin e votimit. Pra, për zbatimin e pikave të kësaj rezolute që, në fakt, pothuajse ka mbetur në letër, janë sot në grevë të përndjekurit politikë të vërtetë të këtij vendi.
Mos na fyeni zotërini!
Ne kërkojmë zbatimin e pikave të asaj rezolute. Ne kërkojmë dënimin e diktatorit Enver Hoxha, si ideatorin, frymëzuesin, drejtuesin dhe ekzekutuesin e sistemit më të egër diktatorial në Europën Lindore. Kërkojmë rishikimin e datave simbol të sistemit komunist që shënojnë instalimin e diktaturës komuniste në Shqipëri si dhe heqjen e këtyre datave nga protokollet zyrtare shtetërore. Kërkojmë bërjen publike të të gjithë dokumenteve që dëshmojnë krimet e regjimit komunist duke përfshirë dhe dosjet e krijuara në ish-intitucionet e përndjekjes dhe dënimeve politike si Sigurimi i Shtetit, Prokuroritë, Gjykatat dhe Komitetet e Dëbim-Internimeve. Kërkojmë hapjen e dosjeve të ish-bashkëpuntorëve të sigurimit dhe të atyre që i detyruan për një gjë të këtillë, për politikanët, drejtuesit e institucioneve drejtuese, atyre të sistemit të drejtësisë, të administratës publike qëndrore e lokale, si dhe të mediave audio-vizive apo të shkruara. Kërkojmë hartimin e një strategjie kombëtare për eliminimin e pasojave të totalitarizmit gjysmëshekullor, lidhur me statusin e të përndjekurve politikë për integrimin, arsimimin, punësimin, strehimin dhe dëmshpërblimin e tyre, në një kohë sa më të shpejtë dhe akordimin e një fondi për gjetjen e të rënëve dhe pushkatuarve për liri dhe demokraci pra për arsye politike. Kërkojmë rishikimin e historisë së vendit tonë dhe si rrjedhojë rishikimin e teksteve shkollore, hapjen e muzeumeve përfshirë dhe kthimin në muze të burgjeve dhe kampeve të tmerrshme politike si dhe ngritjen e memorialeve në nderim të shqiptarve të ndershëm për kundërvënien ndaj regjimit totalitar. Së fundi kërkojmë organizimin e një konference kombëtare me pjesëmarrjen e përfaqësuesve të parlamentit, qeverisë, partive politike, shoqatave të të përsekutuarve, akademikëve, historianëve dhe ekspertëve të OJQ-ve, për krimet e kryera nga regjimet totalitare komuniste.
Mos na fyeni, zotërinj!
Këto janë kërkesat tona. Për këto jemi në grevë urie. Mos u mundoni ta zhvendosni vëmendjen e opinionit publik nga këto kërkesa të drejta në të tjera me karakter ordiner. Ne nuk jemi të dënuar ordiner. Ne jemi të dënuar politikë dhe kërkesat tona kanë karakter politikë. Mos u mundoni të na ngatërroni me elementë që nuk kanë të bëjnë aspak me çështjen dhe parimet tona. Mos u mundoni të na ngatërroni me elementë që kanë qenë të dënuar për motive ordinere, grabitje, mashtrimi, prostitucioni e të tjera dhe që tani na i paraqisni si kryetarë të shoqatave të të përndjekurve politikë, siç është rasti i njerit, të cilit më vjen të pështirë t’ia përmend emrin dhe që ju vetë e keni arrestuar si mashtrues, por që pak më shumë se një vit më parë e ngritët në qiell duke e paraqitur si hero të një greve urie që paskish organizuar. Dua t’ju pyes juve, por edhe një pjesë të gazetarëve të shtypit të shkruar dhe atij viziv:
- Ku jeni bazuar që ende e paraqisni këtë sharlatan si kryetar i një shoqate të
përndjekurish politikë? Cila është kjo shoqatë? A ka vendim gjykate? Kush janë kryetari, sekretari, nënkryetarët e saj? A kanë anëtarë apo janë vetëm drejtuesit e tyre? A kanë degë nëpër rrethet e vendit dhe kush janë kryetarët e tyre. A kanë libreza antarësie dhe libra të regjistrimit të anëtarëve?
Ndoshta ju do të thoni:
- Po ju a i keni këto?
Ejani, të nderuar zotërinj, ejani në zyrat tona! Ato ndodhen në godinën ku, dikur, sundonte
diktatori. Aty do t’i gjeni të gjitha, madje të hedhura edhe në kompjuter. Do të gjeni edhe dokumentin e antarësimit të shoqatës tonë në Shoqatën Ndërkombëtare të të Burgosurve Politikë dhe Viktimave të Komunizmit, me qendër në Berlin, me kryetar zotin Jure Knezovic, nga Kroacia dhe sekretar zotin Rudolf Guenther, nga Gjermania.
Ju, të nderuar gazetarë, thoni se materialet, për të qenë të besueshme, i merrni të paktën nga dy burime. Në cilin burim figuron që i lartpërmenduri qenka kryetar shoqate? Për të qenë realist, do t’ju rekomandoja të bënit një verifikim për të gjitha shoqatat e të përtndjekurve politikë dhe, atëherë, do të shikonit se sa të tilla janë në të vërtetë.
Mos na fyeni, zotërinj!
\ Është turpi juaj të përdorni një pjesë të të përndjekurve politikë kundër shokëve të tyre. Është turp për një të përndjekur politikë të përdoret kundër shokëve të tij për një shpërblim që mund t’i japin padronët. Një fenomen i tillë ndodhi me të ashtuquajturin Instituti i të Përndjekurve Politikë, ku një përfaqësues i tij volli fjalët më të ndyra për pjesëmnarrësit e grevës. Nuk e dimë nëse e kishte nga vetja apo kështu e kishte mësuar drejtori i tij apo padronët e tjerë. Sidoqoftë grevistët ia dhanë përgjigjen. Ata i nxorrën përjashta dhe mbyllën me dry portën e atij instituti.
Zotërini qeveritarë! Hiqni dorë nga demagogjia dhe mashtrimi! Hiqni dorë nga skenat komike të dëmshpërblimit fallso që zhvilloni në Ministrinë e Punës dhe Çështjeve Sociale! Zoti Ministër! Jeni ende i ri për të mësuar gjuhën e demagogjisë dhe mashtrimit. Hiqni dorë nga shpërndarja e dokumentave falso të dëmshpërblimit kur në degët e bankave nuk keni derdhur ende asnjë shumë për dëmshëprblimin e këtyre të përndjekurve, megjithëse kanë kaluar disa muaj. Keni filluar me premtime qysh para një viti, qysh kur zhvillohej fushata elektorale. Kanë kaluar dhjetë muaj dhe ju ende nuk keni mbajtur asnjë premtim.
Ju drejtohemi të gjitha partive politike që e quajnë vetën parti të modelit europian dhe ju bëjmë thirrje të bashkohen me grevën tonë, të bashkohen me parimet tona të paraqitura më lart. Ndërsa partive në pushtet u themi t’i thërrasin mendjes. Kthehuni në rrugën e drejtë europiano-perëndimore, përndryshe rrugët e Europës për ju do të jenë të mbyllura.
Ndaj, mos na fyeni, zotërinj! Ne ju themi, dhe kjo është e vërteta, se ne jemi fitimtarët e vërtetë të bëtejës së madhe midis komunizmit dhe antikomunizmit midis socializmit dhe kapitalizmit, midis totalitarizmit dhe demokracisë. Ndoshta, tani për tani, jeni në majat e pushtetit. Ndoshta, tani për tani, keni arritur majat e pasurimit. Por, do të vijë dita që ato t’i villni të gjitha. Ju nuk mund të ndërroni dot rrotën e historisë. E vërteta do të triumfojë mbi mashtrimin. Pasi, siç shkruante shumë vite më parë, i paharruarai Ali Asllani:

“Ja, ja grushti do të bjerë përmbi krye të zuzarve,
Koha është e maskarenjve, po Shqipëria është e shqipëtarëve!”

Kryetar i Shoqatës Antikomnuiste
të të Përndjekurve Politikë Demokratë të Tiranës

Nga Nebil Çika/
“I ka rënë tavolinës me grusht dhe e ka bere “për një lek” kryepeshkopin serb Irinej” . Kjo ishte gënjeshtra me të cilën media pro qeveritare u mundua të lante” mutin me shurrë” e të shfajësonte kryeministrin Ram nga skandali apo më mirë të themi skenari greko- serb i inaugurimit të katedrales ortodokse të Tiranës. Por si të gjitha gënjeshtrat edhe kjo u zhvleftësua shpejt pasi problem nuk ishte vetëm serbi Irinej por pothuaj të gjithë elementet kryesor te kësaja ceremonie që kishte gjithçka përveç, shqiptares dhe autoqefales . Nga mesha greqisht tek prania zyrtare e një prej zërave me antishqiptar në botë Nikola Gaxojani , Nikola Geixh, një nga krerët e Lëvizjes Pan-epirote një organizatë ultra nacionaliste greke që kërkon aneksimin nga Greqia të Jugut të Shqipërisë. Shume media e autorë e politikane ,kryesisht pro qeveritarë , janë munduar ta konsiderojnë Shenjtërimin e Katedrales Ortodokse si ngjarje historike veçuar faktin se për një ditë Tirana ishte kryeqytet i ortodoksisë botërore. Por në fakt ky “kryeqytet i ortodoksisë” u përdor me shumë për interesa të të tjerëve se sa të shqiptarëve dhe kjo kryesisht për shkak te qasjes greke të kreut të KOASH Anasats Janullatos dhe hapësirave të krijuara për këtë qasje nga politika dhe veçanërisht qeveria shqiptare . Tirana u caktua në vitin 1920 kryeqytet i shqiptarëve jo i ortodoksisë botërore dhe çdo përdorim i sajë në kundërshtim me këtë mision është i pa pranueshëm përfshi edhe skandalin me ceremoninë e KOASH . Kisha Ortodokse Autoqefale Shqiptare mund të mos jetë pjesë e shtetit shqiptar por ajo është pa dyshim pjesë e kombit shqiptar dhe si e tillë duhet të këtë si përparësi interesat tona kombëtare. Ka qenë pikërisht ky motiv që shtyu ortodoksët shqiptar të luftonin e të siguronin autoqefalinë e sajë që në vitin 1922 dhe për ta ruajtur e orientuar te drejt interesave kombëtare u përcaktuan edhe rregulla që garantonin në krye të sajë një ortodoks me gjak e shtetësi shqiptare ligj që u shkel me ardhjen e peshkopit grek Janullatos në vitin 1991. Por jo vetëm kaq. Statuti i 1922 përcakton në mënyrë te qartë edhe detyrimin për ty kryer meshat dhe shërbimet e tjera fetare në gjuhën shqipe gjë që u shkel serish dhe te gjithë e panë që edhe shenjtërimi u bë në gjuhen greke . Me pak fjalë ajo që tellallët e qeverisë e konsiderojnë si konsolidim të autoqefalisë se KOASH ishte ne fakt ligjërimi i shkeljeve te rregullave dhe ligjeve qe garantojnë pikërisht kokëmevetësinë e e sajë , elementët që e dallojnë nga kishat e tjera ,drejtimin nga një shqiptar dhe meshën në gjuhen shqipe. Ne fakt këto janë edhe të drejta kryesore që KOASH ka fituar me atoqefalinë e sajë. Ne këto kushte kokmëvetësia KOASH është vetëm një formalitet , një iluzion. Po ti shtosh kësaj edhe përjashtimin e dhunshëm nga shenjtërimi i elementeve shqiptar qe tentuan te marrin pjese në të si At Nikolla Marku apo një zonjë që guxoi të demonstronte me portretin e një prej figurave më të ndritura të ortodoksisë shqiptare imzot Noli tabloja bëhet edhe më trishtuese dhe turpi i përgjegjësve politik e fetarë edhe më i madh. KOASH është konsideruar si shtyllë kurrizore e kombit shqiptar dhe si e tillë cenimi i saj ka pasoja më shumë se fetare, më shumë se ortodokse. Prandaj të gjithë shqiptarët pa dallim feje janë të ndjeshëm ndaj cenimit të autoqefalisë së sajë gjë që z. Janullatos si grek që është o nuk e kupton o nuk e pranon dot.
Pati shumë debate e komente mbi këtë ngjarje por problemi me i evidentuar ishte vetë kreu i KOASH Janullatos. Ai po mundohet ta mbajë kishën jashtë trendit e orientimit kombëtar shqiptar për mos thënë kundër tij . Jo me kot, baballarët e autoqefalisë , kanë vendosur që kreu i KOASH të jetë me gjak shqiptari. Kjo ka qenë e kushtëzuar nga detyrimi që kreu i kishës të ketë qasje shqiptare ne veprimtarinë e tij dhe besimit që drejton . Dhe ja ku jemi përballë faktit të kryer dhe shembullit qe na bind se themeluesit e KOASH kishin të drejtë. Janollatos në asnjë moment nuk ka pasur qasje shqiptare por greke ashtu siç është edhe gjaku i tij. Ka disa momente të theksuara ku kreu i kishës ka demonstruar qasjen e tij greke në veprimtarinë e tij dhe të kishës përfshi edhe shenjtërimin e katedrales . Nga injorimi i statutit dhe figurave themeluese si Xhuvani, Kisi, Noli. Kirka e të tjerë ,tek skandali i shenjtërimit mund të përmendim disa momente të qasjes greke te kryepeshkopit Janullatos. Një nga skandalet më të mëdha ku është përshirë kisha e drejtuar nga Janullatos janë varrezat e ushtarëve grek të vrarë gjatë luftës italo- greke në Jug të Shqipërisë . Sigurisht që vet ndërtimi i varrezave nga qeveria shqiptare është një akt antikombëtar, por përfshirja në të e kishës është jo vetëm antikombëtare por edhe e pa ligjshme . Besoj se ju kujtohet skandali i Kosinës në Përmet ku prifti ortodoks i fshatit ,një farë Themollari, ishte në krye të një veprimtarie kriminale ku skelete e eshtra të banorëve shqiptar të zonës nxirreshin nga varret në varrezën e fshatit e shiteshin si eshtra ushtarësh grekë të luftës së dytë botërore për të mbushur varrezat fiktive të tyre ne Përmet të ndërtuara me lejen e qeverise e nën kujdesin e kishës . Se ç’lidhje ka KOASH me varret e ushtarëve grek dhe sidomos falsifikimin eshtrave të tyre një dreq e di . Kjo mund të shpjegohet vetëm me qasjen greke të kryepeshkopit Janullatos. Ai mendon e ndjen si grek dhe ushtarët e renë ne luftën italo- greke i konsideron si “heronj të çlirimit të vorioepirit”, siç i njeh edhe historia zyrtare greke. Shteti grek këmbëngul ti varros këtu dhe nuk i merr në Greqi pasi e vetmja lidhje e “historike” që Greqia ka kanë me territorin që e konsiderojnë si “vorioepiri” anë ata , kockat “greke” të Kosinës . Pra përfshirja e KOASH në këtë aksion antishqiptar është pasojë e drejtpërdrejtë e qasjes greke të z. Janullatos . Po ashtu kisha u bë protagoniste e prishjes se varrezave shqiptare ne Boboshticë ku në bashkuam me organizatën politike të minoritetit grek “Omonia” vendosen një kryq gjigant mbi varret historike te fshatit. Nuk besoj se është detyre e Ominia-s vendosja e kryqeve dhe shenjave te tjera fetare por ajo u përzije në këtë punë e lejuar nga Janullatos i cili si grek ndjehet më shume afër Omonia-s se sa kishës shqiptare . Një tjetër skandal i z. Janullatos që deri tani nuk është bere publik është vete ndërtimi me simbole e gjurme te falsifikuar greke të vete katedrales se Tiranës . jo vetëm kubeja me ngjyrat dhe simbolet e flamurit kombëtar greke por qe nga themelet kjo kishe është ndërtuar e tillë. Punëtorët shqiptar që ndërtuan kishën raportuan se në themelet e sajë u vendosën ne gurë me mbishkrime të vjetar greke të sjella nga Greqia , veprim që mendohet se lidhet me pretendime të më vonshme për origjinën greke të sajë. Guri i themelit me mbishkrime greke ne mes te Tiranës ashtu si edhe varrezat e sajuar te ushtarëve ne Jug janë një përpjekje për të sajuar prova të historike greke ne Shqipëri dhe kishën e sajë .
Por qasja greke e z. Janollutos u shpreh më shumë se kurrë në ceremoninë e shenjtërimit të katedrales së Tiranës. Dukej sikur ftesat e krerëve të kishave te tjera i kishte bere kish greke dhe ajo shqiptare . Shpërndarja e ftesave ngjante e anonte shumë nga politika e jashtme e interesat kombëtare të Greqisë se sa politik e jashtme e interesat e kombit shqiptar . Greqia vazhdon të mos njohe Kosovën si aleate e vjetër e Serbisë ndërkohë që të njëjtën gjë bëjnë edhe kishat e të dy vendeve. Për kishën e shtetin grek është me se normale madje nder i madh të ftohet e të nderohet kryepeshkopi serb por për Shqipërinë dhe shqiptarët nuk është kështu përkundrazi . Kosova dhe gjenocidi serb mbi popullin shqiptar atje, ishin normale për kishën greke e cila si shumica e Greqisë mori hapur anën serbe gjatë konfliktit që fatin e keq të tyre solli pavarësinë. Por për shqiptaret ortodoksë Kosova ishte dhe është gjysma e kombit të tyre të gjakut . Ndryshe nga ata , kisha “e tyre” mbajti e po mban një qëndrim me afër interesave të Greqisë se sa të besimtareve të vet. Nuk di që z. Janulltos apo drejtues te tjerë te KOASH tu kenë kërkuar “vëllezërve” të tyre te besimit ,serbë e grekë, të njohin Kosovën e pavarur . Nuk di që KOASH dhe z. Janullatos ti kenë kërkuar kishës serbe dhe peshkopit Irinej të ndalojë deklaratat antishqiptare apo te paktën të tregojë varret masive të shqiptarëve në Serbi një detyrë humane e çdo kishe për më tepër kur bëhet fjalë për pjesëtarë te një kombi . Un nuk pretendoj që KOASH të marrë eshtrat e serbeve të vdekur e ti prit si shqiptarë të vrarë siç beri në Kosinë e gjetkë me ushtarët greke , por të beje thirrje për të na treguar varrezat e civileve të masakruar nga Millosheviçi besoj se është një detyrim . Jam i bindur qe Xhuvani. Kisi e Noli do ta kishin bërë me zell po të kishte ndodhur në kohën e tyre. Ata kishin gjak shqiptari !
Maqedonia është një vend ku jetojnë pothuaj ¼ e kobit shqiptar . Për këtë arsye marrëdhëniet tona me Maqedoninë jo vetëm me shtetin por edhe me organizimin fetar të këtij vendi janë të veçanta . Ne do ta respektojmë Kishën Maqedonase ashtu siç kërkojmë prej tyre të respektojnë besimin fetar të shqiptarëve atje. Peshkopi i Maqedonisë nuk ishte i ftuar pasi kisha greke nuk e njeh as shtetin e as kishën e këtij vendi. Kjo është një tjetër qasje greke e Z. Janullatos . Kjo qasje vërtetohet edhe nga shkresat e botimet zyrtare të KOASH ku ndryshe nga shteti shqiptar që e njeh Maqedoninë me emrin kushtetues “Maqedoni” , përdoret emri FYROM ose Shkupi si në Greqi e cila kundërshton fort këtë emër . E njëjta sjellje e politike aplikohet edhe me Malin e Zi . Në ceremoni ishte ftuar “peshkopi serb” i Malit te Zi i emëruar nga Beogradi pasi kish serbe e kundërshton autoqefalin e kishës malazeze dhe nuk ftohet peshkopi i zgjedhur nga e i njohur nga shteti malazez. Ky qëndrim i z. Janullatos sigurisht që vë në vështirësi edhe shtetin shqiptar garant të funksionimit normal te kishës por rrezikon edhe raportet midis besimeve shqiptare me besimet maqedonase e malazeze në këto vende. Çdo zyrtar e besimtar ortodoks në Maqedoni e Mal te Zi( ka edhe shqiptar të tillë ne këto vende) ka të drejte të zemërohet me injorimin që i bën KOASH e kjo mund te ndikoje ne sjelljen e tij me besimet e tjera shqiptare atje . Ata nuk e dinë e as duan ta dine që kryepeshkopi ynë është grek. Ata e njohin KOASH si kish shqiptare dhe çdo qëndrim te saje si qëndrim shqiptar .
Ka edhe shumë argumente prova e fakte që vërtetojnë qasjen greke të Janullatosit në veprimtarinë dhe politiken e tij në krye të KOASH por besoj se deri tani kemi thënë mjaft për të kuptuar realitetin, atë që ka ndodhur e po ndodh këto ditë. Unë vazhdoj të këmbëngul se skandali me Irinej , flamurin serb , meshën greqisht , praninë e qarqeve shoviniste vorio-epirote e të tjera janë vetëm pasoja te ndërgjegjes dhe qasjes greke të kryepeshkopit. Un nuk besoj se fajin për këtë e ka Kryepeshkopi Janullatos dhe të gjithë ata që bëjnë atë përgjegjës apo drejtojnë gishtin tek ai besoj se kanë shumë gabim . Ai është grek dhe si grek do ketë pa tjetër ndërgjegje , qasje e interesa greke. Të njëjtën gjë do bënte edhe një kryepeshkop shqiptar ne se do të mund të emërohej ne krye të Kishës Greke, do kishte qasje e interesa shqiptare. Po kisha e shteti grek nuk janë kaq pa dinjitet kombëtar e njerëzor , sa ta pranojnë apo edhe ta mendojnë një gjë të tillë . Besoj se fajtoret dhe përgjegjësit janë ata qe prunë e mundësuan ligjërisht emërimin e një greku ne krye të Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare . Ata që e sanksionuan me ligj detyrimin qe kryepeshkopi te kishte gjak shqiptar nuk ishin budallenj e as ekstremiste nacionalistë. Ata e dinin nga përvoja se vetëm kështu mund të ruhej autoqefalia që kishte marrë kaq sakrifica e jetë njerëzish . E dinin dhe e kishin provuar se kërcënimi më i madh i sajë vinte e vjen nga Greqia. Prandaj them që Janullatos nuk ka asnjë përgjegjësi. Ai vepron e sillet si një patriot i vërtet grek dhe për ketë e kam vlerësuar dhe admiruar gjithnjë. Ashtu si nuk mund të më kërkojë mua dikush të mos kem qasje shqiptare kudo që të jem, ashtu edhe un nuk mund t’ia kërkoj Hirësisë së Tij të mos ketë ndërgjegje e qasje greke kudo që të jetë, përfshi edhe kreun e KOASH.

*Rreth 6 mijë pjesmarrës iu bashkuan Qendrës Kulturore “Nënë Tereza” të Kishës Katolikë Shqiptare “Zoja e Shkodrës” në Ditën e Traditave Shqiptare/
* Më shumë se 100 valltarë të moshave nga 5 deri në 21 vjeç, nën drejtimin e koreografes Angjelina Nikaj, kërcyen valle tradicionale nga të gjitha krahinat e Shqipërisë/
NGA DALIP GRECA/
…E diela e 1 Qershorit 2014 do të mbetet në kujtesën e shqiptaro-amerikanëve të Nju Jorkut dhe shteteve përreth për shumë kohë; -një ditë e bukur me diell, që u shkoi aq shumë për shtat organizatorëve të Ditës së Traditave Shqiptare (Albanian Heritage Day), ditë që dhuroi aq shumë emocione e hare.Ishte një ditë e mbushur plot mbresa, ku u shpalos kultura dhe tradita shqiptare.
Kur ua propozova familjarëve të mi, që t’i bashkoheshim kësaj dite e pranuan menjëherë,edhe pse nuk u dhashë shumë detaje. Veçanërisht nipërit e pritën me kureshtje. Ideja se do të vraponin e do të luanin nëpër lëndina e pyje përbënte më shumë se kureshtje për ata. Dhe nuk u zhgënjyen. U nisëm me dy makina. Rruga kalon mes pyjesh dhe pamja që shfaqej, të shlodhte. Parku ndodhet rreth 24 km në veri të Nju Jorkut, 5 km larg qytetit Ëhite Plains.
Edhe pse kishim shkuar më shpejt se orari i njoftuar, kur mbërritëm atje, gjetëm shumë të tjerë që kishin ardhë para nesh. Disa ishin ulur nëpër hijet e pemëve, disa të tjerë në tavolinat statike që qëndrojnë përherë aty, një pjesë shëtisnin apo bisedonin, ndërsa fëmijët kishin nisë lojërat, ndërkohë që ekipet e futbollit dhe volejbollit, kishin nisë parapërgatitjet stërvitore. Fran Çotaj, lëvizte sa tek një grupim tek tjetri duke u ndanë detyrat përgjegjësve sipas llojit të sporteve. Lek Përlleshi po merrej me këndin e fushave të ping-pongut dhe të shahut, Fran Shala me skuadrat e volejbollit. Në tendat provizore ishin të prezantuara zyra e ansambelmenit Mark Gjonaj, zyra e County Executive dhe kandidati Republikan për Governator të New York State, z. Rob Astorino, si dhe biznese të ndryshme. Piktori i njohur Ramiz Llapatinca ka ekspozuar pikturat e tij me fryëmzim e motive Kombëtare, shitësit ambulantë kanë sjellë veshje me simbole kombëtare, ndërkohë që nuk mungojnë as flamujtë kombëtar. Në një varg tendash serviren ushqime të freskëta që gatuhen aty për aty. E gjithë lugina është e veshur me flamujë amerikanë dhe shqiptarë, të cilët i ka sponsorizuar ansambleisti i shtetit të Nju Jork-ut, bashkadhetari Mark Gjonaj.
Tek e vështron nga lartësia e bazenit të ujëmbledhësit gjigand pamjen, lugina ku është vendosur kampingu i shqiptarëve, të shfaq një panoramë magjepse- të jep pamjen e një qyteze plot ngjyra, jo vetëm nga flamujt shqiptarë dhe amerikan, por edhe nga veshjet kombëtare, veçanërisht e hijeshojnë atë, veshjet e fëmijëve dhe të rinjëve, ku mbizotëron flamuri kombëtar, por edhe veshjet me kostume kombëtare të krahinave të vendit, të fëmijëve dhe të rinjëve të Ansamblit Rozofati të Kishës Katolike Zoja e Shkodrës, që kanë nisë kërcimet tradicionale, parafillimit të ceremonisë. Tek sheh vajza e vogla të veshura me xhubleta, apo djem të veshur me kostume kombëtare nga veriu apo jugu i Shqipërisë, provon në shpirt një ndjesi të ngrohtë dhe të rrok nostalgjia e veçantë për vendlindjen. Duke përcjellë traditat, kulturën, gjuhën, tek këta fëmijë të vegjël apo tek të rejat dhe të rinjët e lindur në mërgim, i bëhet një shërbim i çmuar Kombit.
Janë pikërisht këta organizatorë të këtij manifestimi dhe të veprimtarive të tjera tradicionale, kulturore dhe artistike këtu në mërgim që meritojnë përgëzime e përhirime Kombëtare. Natyrisht që nuk mund ta mbajë traditën gjallë vetëm një ditë e piknikut tradicional, por për këtë ditë punohet në vazhdimësi gjatë të gjithë vitit.Po t’i shtojmë kësaj dite të mbingarkuar me veprimtari kulturore, artistike e sportive, edhe Festivalin Shqiptar të përvitshëm, ku qindra fëmijë të lindur në Amerikë, këndojnë e kërcejnë shqip nën krenarinë e veshjeve kombëtare, atëherë e kupton se nuk është vetëm një ditë që i mbanë gjallë këto tradita.

TRADITA 11 VJEÇARE E” ALBANIAN HERITAGE DAY”

Dita e Traditës Shqiptare ka 11 vjet që ka nisë nën kujdesin e Kishës Katolike Shqiptare “Zoja e Shkodrës” dhe shqiptarët ia kanë ndjerë kënaqësinë. Nga vit në vit organizatorët po e bëjnë më interesant dhe më të larmishëm programin e veprimtarive. Pyetjes që i drejtuam z. Mark Shkreli, drejtor i Qendrës Kulturore “Nëna Terezë” pranë Kishës “Zoja e Shkodrës”: Se çfarë qëllimi ka organizimi i një dite të tillë, ai iu përgjigj: “Shqiptarët kanë qendrat e veta fetare që i bashkojnë. Përveç riteve fetare organizojnë edhe aktivitete shoqërore, por nuk egziston asnjë qender apo vend bashkimi për të gjithë shqiptarët pa dallim besimi.Pra mungon një qendër kulturore e përbashkët. Prandaj, Kisha Katolike “Zoja e Shkodrës”, përmes Qendres “Nëna Tereze” organizon, kohë pas kohe, aktivitete apo manifestime të ndryshme kulturo-artistike dhe shoqërore me qëllim afrimin e të gjithë shqiptarëve.Përmes manifestimit Dita e Traditës Shqiptare (Albanian Heritage Day) synojmë t’ia arrijmë këtij qëllimi dhe, mendoj se kemi pasur sukses gjithëherë, veçanërisht gjatë këtij të fundit të organizuar me 1 qershor, ku pjesmarrja iu afrua shifrës 6 mijë”.
Duke kujtuar organizimin e parë të këtij aktiviteti, njëmbëdhjetë vite të shkuara, z. Shkreli tregon se kjo traditë nisi më 27 qershor 2004, në Tibbets Park, në Yonkers, New York. Tani jemi të dashuruar në këtë park madhështor, në Kensico Dam Plaza, një park i madh natyror në Valhalla të Westchester County , New York, nga që ka shumë avantazhe; ka kushte të shkëlqyera për argëtim, për sporte, për kërcime, natyrisht edhe për ceremoninë zyrtare që organizohet me këtë rast, ku vijnë personalitete të politikës amerikane, por dhe udhëheqës të organizatave të komunitetit e përfaqësues të diplomacisë .Në manifestimin e sivjetshëm të 1 qershorit, nderuan me pjesmarrjen e tyre: Konsulli i Republikës së Kosovës në Neë York, z. Korab Mushkolaj, z. Rob Astorino, Westchester County Executive dhe kandidati Republikan për Governator të New York State. Westchester Countyu Department of Parks Commissioner zonja Kathy O’Conner, Assemblyman Mark Gjonaj, Dom Dritan Ndoci nga Shkodra dhe në krye, si gjithëmonë, Famulliatri i Kishës “Zoja e Shkodrës”, i përndershmi Dom Pjetër Popaj.
Në këtë ditë ksuhtuar traditave Kombëtare, veçanërisht të kulturës tonë tradicionale, pjesmarrja është masive. Veçanërisht ky vit shënoi rekord duke e rritur numrin e pjesmarrësve në rreth gjashtë mijë veta.Pjesmarrësit ishin nga të gjitha trevat etnike, pa dallime fetare.Të gjithë bashkë manifestuan traditat dhe kulturën shqiptare.

CEREMONIA TRADICIONALE

Rreth orës 2 pm në tribunën e ngritur nën shpatullat e digës së ujëmbledhësit ngjiten personalitetet që kanë ardhë që të përshëndesin shqiptarët në ditën e traditave Kombëtare dhe nisi kështu ceremonia tradicionale. Fran Çotaj ka hapë takimin. Ai i ka falenderuar pjesmarrësit e shumtë në këtë ditë të traditave kombëtare. Çotaj, u duartrokit, kur e cilësoi famullitarin e Kishës Katolike Shqiptare “Zoja Shkodrës”, dom Pjetër Popajn, si arkitektin e veprimtarive të tilla, ku grumbullohen mijëra shqiptarë dhe manifestojnë kulturën Kombëtare.
Dom Pjetër Popaj tha se duartrokitjet u takonin organizatorëve, Fran Çotës me komisionin organizues. Duke folur për manifestimin në Ditën e Traditave Shqiptare, Dom Pjetër Popaj tha se ne jemi krenarë për Kulturën tonë Kombëtare, kulturë e një populli të lashtë në trojet e veta, kulturë që na lanë trashëgim të parët tanë. Këtë kulturë ne duhet ta ruajmë dhe ta kultivojmë edhe këtu në vendin e bekuar në Amerikë.Ai i përgëzoi të gjithë për këtë pjesmarrje kaq të madhe.
Zoti Rob Astorino,Westchester County Executive dhe kandidati Republikan për Governator të New York State, fitoi duartrokitjet e shqiptarëve tek i përgëzoi për këtë manifestim të shkëlqyer dhe për kontributin që japin shqiptarët në Westchester County.
Konsulli i Kosovës, Korab Mushkolaj, tha se ndjehej tepër i gëzuar që ishte pjesë e këtij manifestimi madhështor të shqiptarëve të bashkuar. Ju jepni një shembull të shkëlqyer, tha ai tek shpalosni kulturën tonë kombëtare në këtë vend të bekuar, që është miku më i madh i shqiptarëve. Ai i përshëndeti pjesmarrësit dhe falenderoi Kishën Katolike Shqiptare Zoja e Shkodrës për kontributin e jashtzakonshëm që jep në ruajtjen e kulturës, gjuhës shqipe dhe traditave kombëtare.
Ansmbleisti Mark Gjonaj, duke i përshëndetur të pjesmarërsit e shumtë që kishin mbushë sheshin, u duartrokit tek shtroi pyetjen: A jemi krenarë se jemi shqiptar?
Një” pooo” e zgjatur dhe duartrokitjet e vlerësuan fjalën e shkurtër të shqiptarit më të sukseshëm në New York, që ka arritë të zgjidhet në Ansamblenë e Shtetit të nju Jorkut, edhe nga përkrahja e shqiptarëve, dhe ne ndjehemi krenarë që kemi një zë tonin në parlamentin e shtetit të New Yorkut.
Fran Çotaj i ka përgëzuar të gjithë ata që kanë dhënë kontribut në mbarëvajtjen e këtij manifestimi kulturor e tradicional. Ai veçoi disa nga emrat e shumtë, që me kontributin e tyre siguruan mbarëvajtjen e manifestimit, që nisi në orët e para të mëngjesit dhe vazhdoi deri në mesnatë me argëtimin e të rinjëve në sallën e Qendrës Nënë Tereza të Kishës Katolike “Zoja e Shkodrës.”
Cilët ishin ata ? Dom Pjetër Popaj, Mark Berisha, Mark Shkreli, Alex zadrima, Gjelosh Narkaj, Gjergj Vushaj, Nue Hysaj, Lazer Bujaj, Vjeko Çotaj, Ulli Tinaj, Sokol Smajlaj, Gjon Gojçaj, Pjetër Çotaj, Gjina Çotaj, Marijana Gjushi, Prena Berisha, Groshe Rukaj, Mark Gjonaj, Lek Përlleshi, Fran Shala, Fran Pllumaj e të tjerë.

NËN RITMET E VALLEVE DHE TINGUJT E MUZIKËS SHQIPTARE

Shqipëria, nga jugu në veri ishte e pranishme në koncertin e ditës së traditave. Gjatë të gjithë kohës që zgjati manifestimi kulturor i së dielës së 1 qershorit, që nga ora 12 e mesditës e deri në përfundim, Grupi Muzikor Toska me këngëtaret Alberije Hadërgjonaj dhe Valentina Ajdari nuk u ndalën. Ata shpalosën një program të pasur muzikor dhe ia shtuan emocionet manifestimit. Nga veriu në Jug, nga Kosova, Malesia e deri në Çamëri, këngët shqiptare ushtonin përgjatë luginës dhe përcilleshin tutje kodrave.
Emocionet u shtuan ku sheshi u mbush nga valltarët e Grupit Rozafa, të veshur me kostume kombëtare, nga të gjitha trevat,ata dhanë një program, të pasur me valle të traditës, të përgatitur nën drejtimin e koreografes Angjelina Nika. Edhe fëmijë pesë vjeçarë kërcenin plot siguri, si të ishin valltarë profesionistë. Valltaret treguan profesionalizëm dhe pavarësisht diellit përvëlues, ia arritën që t’ia dilnin mbarë.Ata kërcyen nën ritmin e duartrokitjeve.
Në fillim valltarët e Rozafatit,plot finesë, kërcyen vallen e luleve. Më pas një valle me motive përmetare dhe e pastaj i erdhi radha valles festive të përpunuar,”Festë të madhe ka Shqipëria”. Koreografja Angjelina Nikaj, tha se janë 160 valltare e valltarë, nga mosha 5 vjeç e deri në 21 vjeç, që janë pjesë e këtij ansambi.Pasionin për vallet e traditës shqiptare ata e kultivojnë që në moshë të vogël. Angjelina me pasionin e saj ka arritur që të sigurojë vazhdimësinë e brazave në këtë ansambël që tashmë është bërë i njohur jo vetëm në SHBA, por edhe në Atdhe. Ishte ky ansambël që me ratsin e 100 vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë ishte i ftuar në veprimatritë kushtuar festës Kombëtare.

VEPRIMTARITË SPORTIVE

Për të rinjët dhe të rriturit,sporti në këtë ditë të manifestimit, merr përparësi. Lëndinat ku luhej futboll kishin më shumë shikues. Njëkohësisht zhvilloheshin disa ndeshje futbolli. Drejtuesit kishin zgjedhur sistemin e eliminimit zinxhir derisa të dilnin dy skuadrat finaliste që do të përcaktonin edhe fitusen e titullit të kampionit 2014. Në këtë garë sportive, që ishte më masivja, u përfshinë rreth 200 sportistë të veshur me uniforma të rregullta. Morën pjesë në garat eleminatore 22 ekipe.
Në finale dolën dy skuadrat më të mira, rivale për njera-tjetrën; skuadrat “Vukel” me “F.C. Brooklyn”. Takimi ishte i fortë dhe me rivalitet, por skuadrat i kushtuam më shumë vëmendje mbrojtjes se sa sulmit. Asnjëra skuadër nuk shënoi në kohën e rregullt kështu që takimi u mbyll i bardhë, zero me zero. U desh që fituesja të përcaktohej nga gjuajtja e penalltive. Skuadra e Vuklit u tregua më e saktë dhe fitorja u buzqeshi pikërisht djmëve të Vuklit, që u shpallën kampion të vitit 2014.
Edhe ndeshjet e volejbollit apo takimet e pingpongut dhe të shahut, patën bukurinë dhe shpirtin e garës dhe ia shtuan emocionet kësaj dite.

PËR KURESHTARËT

Fshati Kensico u emërtua në vitin 1849. Dita e Traditave Shqiptare organizohet nën digën madhështore të ujëmbledhsit të madh që furnizon një pjesë të Nju Yorkut me ujë, rreth 2 për qind. Është një ujëmbledhës gjigand që kur e sheh nga lart hapësira ujore të duket e pafund. Diga ka një gjatësi prej 556 metra.Është në gjendje që të mbajë rreth 306 00000000 gallons ujë, ose 116.000.000 metër kub ujë. Tipi i ndërtimit të murit të digës është ai i ndërtimit të disa prej piramidave të Egjiptit.Inxhinieri Frank E. Ëisnor ishte i ngarkuar për ndërtimin e digës. Për ndërtimin e digës u gërmua deri në 110 metra thellsi për të arritur shtresat e ngurta. Gjatë ndërtimit pat edhe aksidente fatale. Ujësjelli përfundoi më 1913. Fluksi i madh i punëtorëve për ndërtimin e digës dhe ujësjellsit, diktoi edhe ndërtimet përreth zonës si shtëpi, dyqane, hotele, restorante dhe lokale të tjera për plotësimin e nevojave të punëtorëve, ç’ka e gjallëroi shumë zonën.
Në vitin 2005 Departamenti i mbrojtjes së Mjedisit i New York City realizoi një projekt për rehabilitimin e Kensico Dam. Projekti kishte kosto prej $ 31.400.000 dhe përmbante riparime në skajet e digës, pastrim dhe riparimin e të gjithë sipërfaqes së muraturës së gurtë të digës, rindërtimin e pavioneve më të ulta, rindërtimin e taracës në drejtim të rrymës, riparimin e tyneleve të shkarkimit, pastramin e tubave të shkarkimit, pastrimit të galerive të brendshme, instalimin e ndriçimit dhe dyerve, rikonstruksionin e portës së sipërme etj. Ujëmbledhësi i Kensico-s ofron mundësi peshkimi dhe shëtitje me varkë. Çdo vit ujëmbledhësit i futet një llojë trofte kafe 8,5- 9,5 inch. Sipas Departamentit të Ruajtjes së mjedisit në prillin e vitit të shkuar rezervuari u pasurua me 8440 trofta kafe.

MONUMENTI I TË RËNËVE TË 11 SHTATORIT 2001

Për vizitorët që vinë për të parën herë , në Kensico Dam Plaza , u bie në sy Memoriali madhështor i të rënëve nën rrënojat e Kullave binjake me 11 shtator 2001 nga aktet terroriste. Ishin të shumtë vizitorët që merrni fotografi gjatë kësaj dite pran këtij monumenti, që u ndërtua me 11 shtator 2005. Janë përjetësuar aty emrat e 109 të rënëve, që i përkasin Westchester Caunty. Është aty edhe emri i një shqiptari, Simon Dedvukaj, nga Malësia e Ded Gjo Lulit, që u shua nën rrënoja me 11 shtator 2001, në një moshë fare të re. Bashkë me të ranë edhe bashkadhetarët Rrok Camaj dhe Mon Gjonbalaj.Komuniteti shqiptar i nderon bijtë e vet dhe i ka përjetësuar në kujtesë.
Në këtë shesh në dhjetëditëshin e fundit të muajit prill shqiptarët përkujtojnë dhe atë që ka mbetur në kujtesën kombëtare si heroi i demonstratave antikomuniste të shqiptarëve të Amerikës, Nick Mernaçaj, i biri i Marash dhe Mri Mernaçaj, që humbi jetën në moshën e rinisë, me 22 Prill 1990. Ishte vetëm 31 vjeç. Pikërisht këtu ngrihet në mënyrë cermoniale Flamuri Kuq e zi i kombit Shqiptar, për të nderuar aktin trimëror të të riut Mernaçaj.